พิมพ์

[paisalee]

พระสุตตันตปิฎก  อังคุตตรนิกาย  จตุกกนิบาต  [๔.จตุตถปัณณาสก์]
 ๔.โยธาชีววรรค  ๔.อภยสูตร เล่มที่ ๒๓ หน้าที่ ๒๖๑

        พระผู้มีพระภาคตรัสว่า    “พราหมณ์    บุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดากลัวถึงความสะดุ้งต่อความตายมีอยู่    และบุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดา    ไม่กลัว    ไม่ถึงความสะดุ้งต่อความตายก็มีอยู่

       บุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดากลัว    ถึงความสะดุ้งต่อความตาย    เป็นอย่างไรคือ    บุคคลบางคนในโลกนี้เป็นผู้ยังไม่ปราศจากความกำหนัด    ไม่ปราศจากความพอใจ    ไม่ปราศจากความรัก    ไม่ปราศจากความกระหาย    ไม่ปราศจากความเร่าร้อน    ไม่ปราศจากความอยากในกามทั้งหลาย    โรคหนักบางอย่างกระทบเขาเข้าเมื่อเขาถูกโรคหนักบางอย่างกระทบเข้าจึงมีความคิดอย่างนี้ว่า    ‘กามอันเป็นที่รักจักละเราไปหนอ    และเราก็จักละกามอันเป็นที่รักไป’    เขาย่อมเศร้าโศก    ลำบากใจ    ร่ำไรทุบอกคร่ำครวญ    ถึงความเลอะเลือน    นี้แลคือบุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดากลัว    ถึงความสะดุ้งต่อความตาย

      ยังมีอีก    บุคคลบางคนในโลกนี้เป็นผู้ยังไม่ปราศจากความกำหนัด    ไม่ปราศจากความพอใจ    ไม่ปราศจากความรัก    ไม่ปราศจากความกระหาย    ไม่ปราศจากความเร่าร้อน    ไม่ปราศจากความอยากในกามทั้งหลาย    โรคหนักบางอย่างกระทบเขาเข้าเมื่อเขาถูกโรคหนักบางอย่างกระทบเข้าจึงมีความคิดอย่างนี้ว่า    ‘กายอันเป็นที่รักจักละเราไปหนอ    และเราก็จักละกายอันเป็นที่รักไป’    เขาย่อมเศร้าโศก    ลำบากใจ    ร่ำไรทุบอกคร่ำครวญ    ถึงความเลอะเลือน    นี้แลคือบุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดากลัวถึงความสะดุ้งต่อความตาย

       ยังมีอีก    บุคคลบางคนในโลกนี้เป็นผู้ยังไม่ได้ทำความดีไว้    ยังไม่ได้สร้างกุศลไว้ไม่ได้ทำที่ป้องกันสิ่งน่ากลัว    ทำแต่ความชั่ว    ทำแต่กรรมหยาบช้า    และทำแต่กรรมเศร้าหมอง    โรคหนักบางอย่างกระทบเขาเข้า    เมื่อเขาถูกโรคหนักบางอย่างกระทบเข้าจึงมีความคิดอย่างนี้ว่า    ‘เรายังไม่ได้ทำความดีไว้หนอ    ยังไม่ได้ทำกุศลไว้    ไม่ได้ทำที่ป้องกันสิ่งน่ากลัวไว้    ทำแต่ความชั่ว    ทำแต่กรรมหยาบช้า    ทำแต่กรรมเศร้าหมองเราตายแล้วจะไปสู่คติของผู้ไม่ได้ทำความดีไว้    ไม่ได้ทำกุศลไว้    ไม่ได้ทำที่ป้องกันสิ่งน่ากลัว    ทำแต่ความชั่ว    ทำแต่กรรมหยาบช้า    ทำแต่กรรมเศร้าหมองนั้น’    เขาย่อมเศร้าโศก    ลำบากใจ    ร่ำไร    ทุบอกคร่ำครวญ    ถึงความเลอะเลือน    นี้แลคือบุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดากลัว    ถึงความสะดุ้งต่อความตาย

       ยังมีอีก    บุคคลบางคนในโลกนี้เป็นผู้มีความสงสัย เคลือบแคลงใจ    ไม่ถึงความตกลงใจใสัทธรรม   โรคหนักบางอย่างกระทบเขาเข้า    เมื่อเขาถูกโรคหนักบางอย่างกระทบเข้าจึงมีความคิดอย่างนี้ว่า    ‘เรามีความสงสัยเคลือบแคลงใจ    ไม่ถึงความตกลง    ใจในสัทธรรมหนอ’    เขาย่อมเศร้าโศก    ลำบากใจ    ร่ำไร    ทุบอกคร่ำครวญถึงความเลอะเลือน    นี้แลคือบุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดากลัว    ถึงความสะดุ้งต่อ
ความตาย

       พราหมณ์  บุคคลผู้มีความตายเป็นธรรมดา  ๔  จำพวกนี้แลกลัว  ถึงความสะดุ้งต่อความตาย