ตามอ่าน เรื่องสูตร แห่งสมาธิ ที่ปรากฏในพระไตรปิฏก ที่พระอาจารย์แสดงเนื้อหา ไว้ นี้มีความหมายว่า เมื่อบุคคลเจริญสมาธิ แล้ว ต้องเจริญจิตให้เห็นตามความเป็นจริง หรือ จิตเป็นสมาธิ แล้ว ความเป็นจริงปรากฏ
ประเมินเบื้องต้น จากเนื้อหา หลายสูตรที่ตามอ่านมา คือ ให้เห็นว่า
รูป ไม่เที่ยง ก่อน แต่การเห็นตามความเป็นจริง ว่ารูปไม่เที่ยงนี้ ความพิศดารที่จิตเห็นนั้นเป็นอย่างไร ?
เวทนา ไม่เที่ยง
สัญญา ไม่เที่ยง
สังขาร ไม่เที่ยง
วิญญาณ ไม่เทียง
การเห็นไม่เที่ยง ตามเนื้อหา นั้นก็เห็นอยู่ แต่ก็ไม่รู้สึกว่าจะลดกิเลสลงได้ เหมือนรู้ว่า ร่างกายนี้ ไปสู่ความเสื่อม และ ความตาย แต่ภาวะจิตใจนั้นก็หาได้คลายความยึดถือว่าร่างกายนี้เป็นเรา เป็นของเรา ต้องบำรุงดูแล อยู่ ประทินโฉม บำรุง บำเรอด้วยยาบำรุงอยู่ เหมือนเช่นเดิม คะ ( สงสัยจะยังมองไม่เห็นคะ )
ก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจอยู่ดีคะ
อยากให้พระอาจารย์ช่วยอธิบาย อีกสักครั้ง คะ
ผู้เขียน
หัวข้อ: สูตรแห่งสมาธิ อีกสูตรหนึ่ง (อ่าน 7239 ครั้ง)