ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

ผู้เขียน หัวข้อ: ดีหรือไม่..ใครจะรู้.?  (อ่าน 1519 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

raponsan

  • มารยิ่งมี บารมียิ่งแก่กล้า
  • ผู้ดูแลบอร์ด
  • โยคาวจรผล
  • ********
  • ผลบุญ: +61/-0
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • กระทู้: 29441
  • Respect: +11
    • ดูรายละเอียด
ดีหรือไม่..ใครจะรู้.?
« เมื่อ: สิงหาคม 25, 2013, 11:02:32 am »
0



ดีหรือไม่..ใครจะรู้.?
วิปัสสนาบนหน้าข่าว โดยพิสุทธิ์ เกรียงบูรพา เรื่อง ธัชดล ปัญญาพานิชกุล ภาพ

วันนี้ขอเริ่มต้นด้วยการเล่านิทานเรื่องพระราชา ๙ นิ้ว ที่ได้ฟังมาจาก พระวิสุทธิสังวรเถร (พรหมวังโสภิกขุ) หรือ พระอาจารย์พรหมวังโส (Ajahn Brahm) เจ้าอาวาสวัดโพธิญาณ ประเทศออสเตรเลีย เรื่องมีอยู่ว่า...

มีพระราชาองค์หนึ่ง ท่านโปรดปรานการล่าสัตว์มาก  วันหนึ่งขณะที่พระองค์ออกไปล่าสัตว์กับข้าราชบริพาร นิ้วของพระองค์ก็พลาดถูกกิ่งไม้บาดมือ หมอหลวงจึงมาดูแผลให้และเอาพลาสเตอร์พันไว้ พระองค์เป็นกังวลจึงถามหมอหลวงว่า นิ้วของพระองค์จะเป็นอะไรมากมั้ย หมอหลวงได้แต่ตอบเพียงสั้นๆ ว่า

              ‘Good or bad, who knows?’ ดีหรือไม่ ใครจะรู้
              พระองค์ฟังแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ล่าสัตว์ต่อไป


 :welcome: :welcome: :welcome:

ผ่านไปสองวัน นิ้วของพระองค์ก็เริ่มบวมขึ้น ท่านจึงตามหมอหลวงให้มาเข้าเฝ้า เที่ยวนี้หมอหลวงดูแผลแล้วก็ทายาเพิ่มพร้อมกับพันแผลให้ พระราชาก็อดเป็นกังวลไม่ได้ จึงถามหมอหลวงว่า นิ้วของพระองค์จะดีขึ้นไหม? หมอหลวงยังคงตอบเหมือนเดิม ‘Good or bad, who knows?’

เวลาผ่านไปอีกไม่กี่วัน นิ้วของพระองค์ก็เริ่มดำขึ้น  หมอหลวงเที่ยวนี้มาดูแผล ได้แต่บอกพระองค์ว่ามีวิธีรักษาวิธีเดียวคือต้องตัดนิ้วทิ้ง ท่านทรงโกรธมาก ตวาดหมอหลวงว่า เป็นเพราะหมอหลวงแท้ๆ ที่ทำให้พระองค์ต้องนิ้วด้วน จึงสั่งลงโทษหมอหลวงด้วยการจับขังคุกใต้ดินให้ทรมาน แล้วรับสั่งแก่หมอหลวงว่า เจ้าจะยอมรับโทษแต่โดยดีไหม? น่าแปลกที่หมอหลวงยังคงพูดว่า  ‘Good or bad, who knows?’

 :sign0144: :sign0144: :sign0144:

ต่อมาเมื่อพระราชาพักรักษาตัวจนหายเป็นปกติแล้วกลับออกไปล่าสัตว์อีกครั้ง เที่ยวนี้เกิดโชคร้ายพลัดหลงกับข้าราชบริพารเข้าไปในป่าลึก หนำซ้ำยังไปเจอเข้ากับชาวเผ่าเผ่าหนึ่ง ซึ่งกำลังตามล่าสัตว์ใหญ่เพื่อไปบูชาเทพเจ้า โดย ทำพิธีบูชายัญ!!! เมื่อพบกับพระองค์เข้า หัวหน้าชาวเผ่าก็บอกว่า วันนี้เราโชคดีจริงๆ เพราะไม่ได้จับสัตว์ได้ตามปกติ แต่จับมนุษย์ผู้เป็นถึงพระราชาได้ เทพเจ้าของเราจะต้องพึงพอใจเป็นอย่างยิ่งแน่ๆ

เมื่อพิธีบูชายัญมาถึง ชาวเผ่าคนหนึ่ง ตาดี (สงสัยจะเป็นแผนกคิวซีประจำเผ่า) ตรวจสอบร่างกายของพระราชาโดยถี่ถ้วน แล้วพบสิ่งผิดปกติ จึงรีบตะโกนให้หยุดพิธีกรรม บอกว่า แย่แล้ว พระราชาผู้นี้มีตำหนิ เพราะมีนิ้วอยู่เก้านิ้ว (ของที่มีตำหนิไม่สามารถนำมาบูชายัญได้) ดังนั้นจึงถูกปล่อยตัวออกมาจากป่า พระองค์จึงรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด


 :bedtime2: :bedtime2: :bedtime2:

ทันทีที่พระองค์เสด็จกลับถึงวัง ท่านจึงเริ่มเปลี่ยนทัศนคติต่อหมอหลวง รู้สึกขอบคุณหมอหลวงมากที่ทำให้พระองค์มีเพียงเก้านิ้ว และกลายเป็นเหตุปัจจัยให้รอดชีวิตกลับมาได้ จึงรับสั่งให้ทหารปล่อยตัวหมอหลวงออกมา แล้วขอโทษขอโพยต่อหมอหลวงที่จับแกขังคุกอยู่หลายวัน หมอหลวงเอง นอกจากไม่รู้สึกติดใจอะไรแล้ว แต่ยังทูลบอกพระองค์ไปอีกว่า ไม่ต้องขอโทษแกหรอก อย่างที่บอก ‘Good or bad, who knows?’

สำหรับกรณีนี้ การเข้าคุกไม่ได้แย่อะไร เพราะหากพระองค์ไม่ได้จับหมอหลวงเข้าคุกแล้ว หมอหลวงอาจจะต้องไปล่าสัตว์กับพระองค์ แล้วอาจจะเป็นหมอหลวงเองที่ถูกชาวเผ่าจับไป (เพราะหมอหลวงมีนิ้วครบทั้งสิบนิ้ว) ซึ่งป่านนี้ก็คงถูกบูชายัญ สังเวยชีวิตไปแล้วด้วยซ้ำ

 
 :49: :49: :49:

นิทานเรื่องนี้จบลงแต่เพียงเท่านี้ ผมมิบังอาจจะเขียนต่อว่า นิทานนี้สอนให้รู้อะไร เพียงอยากจะให้ท่านเล็งเห็น สะท้อนถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่เรากำลังเผชิญในแต่ละเรื่องๆ แต่ละบทบาทๆ บางครั้งก็ลุเป้าหมายได้ดั่งใจ บางครั้งก็ไม่สำเร็จ ต้องทำกันใหม่เพิ่มเติม บางครั้ง ถึงขนาดล้มเหลวโดยสิ้นเชิง แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้งก็มิใช่สิ่งเลวร้ายเสมอไป เพราะ 'มันไม่แน่'

การล้มเหลวอาจเป็นเหตุให้เกิดอะไรดีๆ ดังเช่น พระราชาแคล้วคลาดมาได้ จากการที่นิ้วมือถูกตัดไปนิ้วหนึ่ง เป็นต้น ‘Good or bad, who knows?’ ใครจะไปรู้ ข้อดี ของการถูกตัดนิ้วไปนิ้วหนึ่ง ก็ยังมี? เราอาจจะโยนิโสมนสิการ จากเรื่องราวรอบตัวเราได้ สำหรับปรัชญาข้อนี้ ไม่ว่าจะเป็น

      เรามีหลอดไฟใช้ทุกวันนี้เป็นเพราะความโชคดีที่ โทมัส เอดิสัน ไม่ได้เรียนจบจากมหาวิทยาลัย
      หาก สตีฟ จ็อบส์ ไม่ถูกไล่ออก ไอโฟนคงไม่ได้เป็นนวัตกรรมอันโด่งดังทุกวันนี้


 :96: :96: :96:

เพื่อนสนิท คนหนึ่งของผมประสบอุบัติเหตุแขนข้างขวาหักเมื่อวัยเด็ก เมื่อรักษาหายแล้วยังมีอาการงออยู่ เมื่อถึงวัยเกณฑ์ทหาร จึงได้รับการยกเว้นไปโดยปริยาย
ญาติสนิท คนหนึ่งของผมตายแต่วัยเยาว์ ทำให้ผมเองพบทุกขสัจ ซัดใส่เต็มเปา ผมจึงถูกบังคับให้โยนิโสมนสิการ เรียนรู้ชีวิต อันเป็นอนิจจัง ตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น จึงสนใจธรรมะของพระพุทธเจ้า ฯลฯ เป็นต้น

อะไรเล่าที่เกิดขึ้นกับวิถีชีวิตท่าน สิ่งใดเล่าที่ผ่านเข้าสู่วงโคจรในชีวิตเรา สถานการณ์อันใดเล่าที่กำลังเกิด หรือจะเกิดขึ้นในบ้านเมืองของเรา ฯลฯ จะเก่าหรือใหม่ จะสุขหรือทุกข์ จะเลวหรือดี จะสมหวังหรือผิดหวัง ฯลฯ  ให้ฝึก ลองถามตัวเองอยู่เสมอ เสมอว่า

              ‘Good or bad, who knows?’ ดีหรือไม่ ใครจะรู้ !
               เชื่อเหลือเกินว่า สติ-ปัญญาจะกลับคืนมาทันท่วงที ทุกที่ทุกเวลาครับ



ขอบคุณภาพและบทความจาก
www.komchadluek.net/detail/20130821/166270/ดีหรือไม่ใครจะรู้.html#.UhmAr3_KXHt
บันทึกการเข้า
ปัญจะมาเร ชิเนนาโถ ปัตโต สัมโพธิมุตตะมัง จตุสัจจัง ปะกาเสติ มหาวีรัง นะมามิหัง ปัญจะมาเร ปลายิงสุ