พิมพ์

[raponsan]

พระอาจารย์ล่องหน

พระอาจารย์เซ็น ระดับตำนานของญี่ปุ่นมีหลายท่านท่าน หนึ่งชื่อ โตซุย ชื่อเสียงเลื่องลือไปไกล หลายแขวงหลายเขตจังหวัด ท่านมีปกติวิสัย ชอบธุดงค์ เที่ยวแสดงธรรมไปเรื่อยๆ ไม่ติดวัด ไม่ติดถิ่น ศิษย์หลายแห่งพยายามเอื้อเฟื้อเกื้อหนุน หาที่สะดวกสบาย พยายามหน่วงให้ท่านอยู่ประจำ

แต่ก็ไม่มีแห่งไหน เอาท่านไว้อยู่ท่านแสดงธรรมที่ไหน พอมีคนแตกตื่นเลื่อมใส ห้อมล้อมติดพัน ท่านก็หนี ใครฟังธรรมท่านแล้ว ก็มักภูมิใจที่ได้เป็นศิษย์ พระอาจารย์โตซุย ศิษย์คนหนึ่งเอาคำสั่งสอนท่านเผยแพร่ต่อ...ก็แตกหน่อขยายกอเพิ่มขึ้นมากมาย

 

แต่ศิษย์ทุกคน รู้แก่ใจตรงกัน...คือถ้าถามว่า อาจารย์อยู่ไหน ก็จะตอบว่าไม่รู้
นานหลายปี เริ่มมีคนเริ่มสงสัย พระอาจารย์โตซุยหายไปไหน ไม่แวะเวียนกลับมาสอนเหมือนที่เคยสอน เริ่มจากถามกันเอง แล้วก็เริ่มรวมตัวกันออกค้นหา แล้วก็พบว่า จุดสุดท้าย พระอาจารย์สอนอยู่ที่วัดทางใต้...วันหนึ่งท่านเรียกอุบาสก อุบาสิกา เหล่าศานุศิษย์มาชุมนุมกัน แล้วท่านก็แสดงธรรม
    จบแล้วพระอาจารย์ประกาศว่า
    “ต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่แสดง ธรรมด้วยปากอีก พวกเธอทั้งหลาย แยกย้ายไปอยู่เสียที่ไหน ก็ได้ตามใจ...”
    ศิษย์พยายามถาม แล้วท่านอาจารย์จะไปทางไหน ท่านก็ตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้”

 

จากจุดนั้น หลายหลายคน ก็ออกแยกย้ายกันตามหา เวลาผ่านไป 3 ปี ศิษย์คนหนึ่งก็ซอกแซกตามท่านเจอจนได้ ในซอกหลืบใต้สะพานเก่า ในเมืองเกียวโต พระอาจารย์ใช้ชีวิตปนเปอยู่กับพวกขอทาน ศิษย์คนนั้นดีใจมาก ทรุดลงกราบ กราบแล้วก็กราบอีก ขอฝากตัวอยู่ด้วย

    พระอาจารย์โตซุย วางเฉย บอกว่า
    “เธออยากอยู่ก็ลองอยู่สักวันสองวัน ถ้าอยู่อย่างฉันได้ ฉันก็ไม่ว่า”
    ศิษย์ดีใจ รีบเปลี่ยนชุดขอทาน...ติดตามอาจารย์

วันเดียว ขอทานใต้หลืบสะพานคนหนึ่ง ตายลง...จึงเป็นหน้าที่ของอาจารย์กับศิษย์ จะต้องช่วยกันฝังศพ ให้แล้วเสร็จในเวลาคืนนั้น กระบวนการ หามศพ ไปฝังที่ภูเขา ศิษย์กับอาจารย์ช่วยกันอย่างยากลำบาก แต่ก็เสร็จก่อนรุ่งสว่าง กลับถึงใต้สะพานเหน็ดเหนื่อยกันมาก ฟ้าสางพอดี ได้เวลาออกขอทาน
    “เออ วันนี้ เราสองคน ไม่ต้องออกขอทาน ก็ได้” พระอาจารย์ว่า
    “อาหารคนตาย ที่เหลือจากขอทานเมื่อวันก่อน ยังพอมีเหลืออยู่ เราเอามากินกันเถอะ”

    ว่าแล้ว พระอาจารย์ก็นั่งกินเอา กินเอา ขณะศิษย์นั่งกระอักกระอ่วน กลืนเข้าไปไม่ได้สักคำเดียว
    “นั่นไง ฉันว่าแล้ว” พระอาจารย์โตซุย ว่า “เธอไม่สามารถอยู่อย่างฉันได้ ถ้าอย่างนั้น เธอไปได้แล้ว แล้วอย่าพยายามมากวนฉันอีก”

 

อ.อภิภิญโญ เล่านิทานเรื่องพระอาจารย์โตซุย ไว้ในหนังสือเล่านิทานเซ็น ...ตั้งชื่อเรื่องว่า “ผู้คายเหยื่อ ตามแบบเซ็น” จบลงตรงนี้ ไม่ได้จบแบบหักมุม เหมือนแบบเรียน ก.ข. ก.กา
   ตอนขึ้นแม่กด บทอัศจรรย์ ครื้นครั่นภูเขาหลวง...
  เหมือนพระอาจารย์ชื่อดัง...สมัยใหม่ ที่ทิ้งสำนักใหญ่
   หายไปพักเดียว ก็โผล่หน้าสึกเป็นฆราวาสไปเคล้าคลออยู่กับโยมสีกา
   ถ้าเอาเรื่องนี้ ไปเล่าเป็นนิทาน เห็นจะต้องตั้งชื่อเสียใหม่ว่า "ผู้กลืนเหยื่อ...ตามแบบไทยๆ"
   ข้อน่าสังเกต พระอาจารย์ท่านนี้ บวชมานาน เจอเหยื่อ มามากมาย คงเพิ่งถูกใจเหยื่องามๆ ในพรรษาที่ 38 นั้นเอง.

กิเลน ประลองเชิง

ที่มา http://www.thairath.co.th/column/pol/chuckthong/375226
ภาพจาก http://board.postjung.com/ , http://w3.thaiwebwizard.com/