พิมพ์

[raponsan]

การเตรียมตัวเตรียมใจ ถ้าเครื่องบินกำลังจะตก!

ท่านคมสรณ์ พระธรรมทูตอินเดียรายงานผ่านเฟซบุ๊กชีวิตและงานท่านคมสรณ์

ข่าวเครื่องบินสายการบินประเทศลาวตกและผู้โดยสารเสียชีวิตยกลำ ๔๔ คน ในจำนวนนั้นมีชาวไทยรวมอยู่ด้วยถึง ๕ คน นับเป็นข่าวน่าสะเทือนใจของผู้ทราบข่าวและน่ากังวลใจของผู้ต้องนั่งเครื่องบินเป็นยิ่งนัก จึงขอปลงอนิจจัง วต สังขารา ต่อผู้ล่วงลับจากเหตุการณ์นี้และแสดงความเสียใจต่อญาติแลครอบครัวผู้เสียชีวิตด้วย

ทำให้ท่านคมสรณ์นึกถึงประสบการณ์ตรงของตนเองจากการนั่งเครื่องบินที่เครื่องเกือบจะตก โชคยังดีที่เครื่องไม่ตก นำมาเล่าสู่ท่านทั้งหลายฟัง เพื่อเตรียมตัวเตรียมในเผื่อเจอเหตุกากรณ์ที่ไม่พึงประสงค์เช่นนั้น

 

เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อปีช่วงเดือนกรกฎาคม ๒๕๓๗ ยี่สิบปีที่แล้ว ซึ่งช่วงนั้นจำได้ว่า ได้เดินทางเป็นรอบที่สองเข้าอินเดียเพื่อมาศึกษาระดับปริญญาโท ต่อ ณ ประเทศอินเดีย เป็นการเดินทางโดยเครื่องบินไทยเที่ยวบินที่ TG 313 กรุงเทพฯ - กัลกัตตา เครื่องบินรุ่น Airbus A -330 มีผู้โดยสายร่วมเที่ยวบินประมาณสองร้อยคน มีต่างชาติเป็นชาวตะวันตกกลุ่มใหญ่ประมาณเกือบสี่สิบคน และนอกนั้นก็เป็นคนอินเดียและพระเพื่อน ๆ นักศึกษาที่มาเรียนด้วยกันประมาณยี่สิบกว่ารูป

ขณะที่เครื่องบินอยู่ผ่านประเทศพม่าเข้าสู่เขตอ่าวเบงกอล กัปตันได้ประกาศให้ผู้โดยสารนั่งรัดเข็มขัดอยู่กับที่เพื่อความปลอดภัยเพราะเครื่องบินกำลังบินหลบพายุฝน ไม่นานเครื่องก็เริ่มโดนคลื่นพายุกระหน่ำ เครื่องกระเด็นกระดอนไปตามแรงเหวี่ยงของพายุ แอบมองไปด้านหลัง เห็นพวกฝรั่งทั้งหลายปรบไม้ปรบมือ ร้องโห่ฮิ้วตามจังหวะที่เครื่องตกหลุมอากาศกระแทกกับอากาศ...

 

ขณะนั้นก็นึกสนุกด้วยกับพวกเขาไปในใจ..แต่พอสักพักเครื่องกลับเริ่มลดระดับความสูงอย่างรวดเร็วจนตัวแทบลอยได้..คือตกหลุมอากาศนั่นเอง แล้วกระแทกกับชั้นอากาศยิ่งทำให้เครื่องทรงตัวไม่ดี เครื่องลำใหญ่ขนาดนี้ยังกระเด็นกระดอนโคลนเคลงตามแรงเหวี่ยงของลมพายุ นึกว่าถ้าเป็นลำเล็กกว่านี้คงตกถึงพื้นไปแล้ว
     ทุกคนบนเครื่องต่างก็นิ่งเงียบ..เงียบจนแทบได้ยินเสียงหายใจตัวเอง
     จากเสียงหัวเราะปรบมือ สนุกสนานของพวกฝรั่ง
     กลายมาเป็นเสียงสวดมนต์ พระบิดา พระบุตร พระจิต...
     เหลือบไปเห็นแขกอินเดียที่นั่งข้าง ๆ เขาก็ภาวนา โอม..นมัสศิวะ..โอมนะมัสวิษณุ โอม มะเหศวระ..โอม ๆ...เลยไม่แน่ใจในชะตาชีวิตขึ้นมาทันที...

นึกไปถึงขึ้นว่า เอ..เวลาก่อนที่เครื่องบินจะตกนี่มันคงมีอาการเป็นเช่นนี้กระมัง..พลันก็เกิดนึกกลัวเครื่องจะตกกลัวตายขึ้นมาแบบจับใจ..(พระก็กลัวตายเป็นเหมือนกันนะโยม)..เพราะอาตมาก็ยังไม่เป็นอรหันตฺ์..จะให้หันไปหันมาหันหน้าหันหลัง หันทะ มยัง ฯลฯ พาสวดมนต์นะยังพอหันได้อยู่ จึงนึกหาบทสวดมนต์ หาที่พึ่งทางจิตทันที นึกหาบทที่ว่าสวดคล่องถนัดมากที่สุด นั่นก็คือบทอิติปิโส....สรรเสริญพระพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ เริ่มสวดในใจ...อิติปิโส ภควา...ฯลฯ

 

แต่เครื่องยิ่งโดนพายุหนักขึ้นทุก ๆ สวดไปใจก็พลางนึกไปว่าถ้าเครื่องมันตกถึงพื้นอาการจะเป็นเช่นไรหว่า..อิติปิโส ภะคะวา..อิตะปะสา..ภะคะโว..อะโห..สัมมา สัมไม่ไป และสวดอะไรต่อหว่า...!!!! นึกหาบท อิติปิโส ภควา ไม่เจอซะแล้ว..ไฉนสวดเป็นอิติปิสา ภะคะโว..โอ้ อนิจจา บทที่ว่าอาตมาสวดแม่นยำ..ทำไม ตอนนี้ถึงสวดไม่ได้ สวดไม่เป็น สวดไปไม่ถูก หาทางกลับวัดไม่เจอเลย พยายามสวดอยู่หลายรอบก็ไม่สำเร็จ...

จากนั้นจึงมาตั้งสติคิดใหม่ว่า เอ บทสวดนี้สวดที่ไหน ก็ไม่เคยพลาด สวดคล่องแทบไม่ต้องนึก เพราะสวดเป็นหมื่น ๆ จบผ่านชีวิตความเป็นนักสวดระดับมืออาชีพมาก็หลายปีแต่ทำไมคราวนี้กลับสวดไม่ได้..มาขึ้นนึกได้ว่า   
     อ้อ..ก็เพราะสวดไปกลัวไปด้วยความกลัว คือ กลัวว่าเครื่องบินจะตก..กลัวว่าตัวเองจะตายเลย
     จึงขาดสติในการสวด..เมื่อได้สติอย่างนี้ ก็เริ่มตั้งสตินึกใหม่ว่า เออ..ก็ดีเหมือนกันถ้าเครื่องบินจะตก
     เราก็จะตาย แม้จะตายก็ขอให้ตายพร้อม ๆ กับการสวดมนต์นี่แหละ..
     จึงพยายามตั้งสติสวดใหม่เพราะตอนอยู่บนอากาศเช่นนั้น

 

บอกตรง ๆ ว่าเราจะหาที่พึงอะไรไม่ได้แล้ว จึงตัดสินใจตั้งสติใหม่แล้วค่อย ๆ สวด สวดไปช้า ๆ พร้อมกับสมาธิจิตในการสวดตามบท ว่า อิติปิโส ภะคะวา อะระหัง สัมมา สัมพุทโธ วิชชาจรณสัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู อนุตตโร ปุริสสะทัมมะสารถิ สัตถา เทวมนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ..สวาขาโต ภะคะวะตา ธัมโม ฯลฯ....สวดไปเรื่อย ๆ สวดจนเกิดปีติ เกิดความรู้สึกมั่นใจ มีความสุขใจที่ได้สวดมนต์เหมือนกับได้อยู่กับพระพุทธเจ้า สบายใจมากจริง ๆ

จากเมื่อสักครู่ขาดสติ สวดไม่ได้เพราะกลัวตาย ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า เกิดปีติ มีความสุข อิ่มใจ และไม่รู้สึกว่ากลัวตายเลย แถมยังมีจิตคิดท้ามฤตยูความตายด้วยซ้ำไปว่า ให้เครื่องตกไปตอนนี้เลย จะได้ดูซิว่าตอนที่ตายจิตจะเป็นอย่างไรแล้วจะได้ไปสู่ภพภูมิไหนต่ออีก จิตคิดไปโน่นเลย จากที่ว่าเมื่อสักครู่ก่อนหน้ากลัวตายสุด ๆ กลับกลายมาเป็นท้าทายต่อความตายซะเอง เพราะจิตขณะนั้น มันมีความฮึกเหิมมาก ไม่มีความรู้่สึกว่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ด้วยได้อานิสงส์แห่งการสวดมนต์เกิดขึ้นในขณะนั้นนั่นเอง

 

พอเครื่องบิน บินผ่านพ้นสภาวะวิกฤตแปรปรวนอากาศ กับตันการบินไทยก็สามารถนำเครื่องลงจอดที่สนามบินเมืองกัลกัตตาได้อย่างปลอดภัยแล้ว ฝรั่งทั้งหลายต่างพากันปรบมือส่งเสียงร้องเสียงหลง ไชโย โห่ร้อง ด้วยความดีอกดีใจว่า พวกเรารอดตายแล้ว โชคดีเหลือเกินที่ไม่ได้เป็นผีเฝ้าที่อ่าวเบงกอล!

นำเรื่องนี้มาเล่าด้วยว่าเป็นประสบการณ์ตรงของผู้เขียนเอง หากท่านใดเจอขณะอยู่บนเครื่องบนกลางอากาศในสภาพเดียวกันนี้ อาจจะลองนำไปใช้ได้บ้าง เพราะการสวดมนต์ โดยเฉพาะบท สรรเสริญ พุทธคุณ ธรรมคุณและสังฆอริยคุณนั้น เป็นบทสวดที่พระพุทธองค์ทรงแนะให้พุทธบริษัทสวดในพระสูตรคือ ธชัคคสูตร ที่ว่าด้วยธงของท้าวสักกะ สวดในเมื่อกำลังมีภัย ในช่วงที่ชีวิตตกอยู่ในความคับขัน ความหวาดกลัว

หากสวดบทนี้ได้ด้วยดีมีสติแล้ว ย่อมสามารถบรรเทาระงับซึ่งภัยและความหวาดกลัวทั้่งหลายลงได้ จิตจะปราศจากความกลัวเพราะมีพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์เป็นที่พึ่ง ถึงแม้จะตายไปก็ย่อมมีสุคติอันเป็นสัมปรายภพเบื้องหน้าคือที่หวังนั่นเอง

 

ก่อนออกเดินทางเพื่อความเป็นสิริมงคล ให้สวดบท โมรปริตรสูตร(คาถานกยูงทอง)และแผ่เมตตาต่อสรรพสัตว์ทั้่งหลายตลอดเส้นทางที่จะไปด้วยก็จะเป็นการดีอย่างน้อย ๆ ก็อัญเชิญพุทธคุณมาประทับในช่วงเวลาการเดินทาง

      ประสบการณ์เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
      "เพื่อความปลอดภัยในชีวิต ถ้าเครื่องบินลำไหนจะตก..ก็อย่าไปขึ้นลำนั้นนะโยม"

     ขอเจริญพรให้โชคดีในทุกเที่ยวบินทุก ๆ สายการบินที่ท่านจะบินทุกท่านเทอญ ฯ
              ท่านคมสรณ์ - พระธรรมทูตอินเดีย
              ๑๗ ตุลาคม ๒๕๕๖

ขอบคุณภาพและบทความ
http://www.komchadluek.net/detail/20131018/170736.html