พิมพ์

[raponsan]

สมาธิชาวบ้าน : จิตเดิมแท้

เรื่องของจิตนั้นมันเป็นนามธรรมที่ไม่อาจสัมผัสจับต้องได้ด้วยสิ่งอันเป็นรูปธรรม มันไม่มีขนาดความกว้าง-ยาว ไม่มีมวลไม่มีน้ำหนัก แต่มันเป็นสิ่งที่ละเอียดมากที่สุด แต่เจ้าจิตนี้เองเป็นต้นเหตุต่างๆ ที่เรากำลังประสบกันอยู่ทุกวันนี้ เพราะจิตเราจึงเกิดเป็นตัวเป็นตน เพราะจิตเราจึงมีความสุขและความทุกข์ เพราะจิตเราจึงได้ค้นพบพระนิพพานอันแสนประเสริฐ

    จิตไม่มีตัวไม่มีตน แต่จิตกลับยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใด จิตเป็นเหตุตั้งต้นของความสุขและความทุกข์ที่เราได้รับ ทั้งที่จิตไม่มีตัวตน แต่จิตกลับสามารถนำเอาเราเข้าไปสู่ความสุข ความทุกข์ และการเวียนว่ายตายเกิด
จิตเป็นความว่างเปล่าที่ไม่มีตัวไม่มีตน มันเป็นธาตุรู้ที่รับรู้ความรู้สึกที่อยู่ภายในตัวของเรา  มนุษย์ทุกคนต่างมีจิต และเป็นไปตามจิตที่คิดปรุงแต่งไปต่างๆ นานา แล้วแต่ว่าอวิชชาภายในจิตดวงนั้นมันจะมีมากน้อยแค่ไหน จิตบางดวงมีอวิชชาความยึดมั่นถือมั่นมาก การที่จะกลับสู่จุดเริ่มต้นของจิตอันเป็นจิตเดิมแท้ หรือตัวตนที่แท้จริงของจิต จึงเป็นไปได้ยาก

    มนุษย์ทั้งหลายต่างสามารถหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดด้วยที่ว่า จิตเป็นผู้รู้และจิตเป็นผู้ที่เกิดปัญญา เมื่อจิตเกิดปัญญา ความรู้แจ้งเห็นจริงแล้ว อวิชชาความหลงเข้าใจผิดก็จะหมดไปดวงจิตนั้นก็หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสารนี้ออกไปได้ หากจิตยังคงมีอวิชชา จิตดวงนั้นก็ยังคงต้องรับกรรมเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในมิติแห่งความคิดความฝันนี้ต่อไปอย่างไม่มีวันจบวันสิ้น ความฝันเรื่องหนึ่งจบลงไป ความฝันเรื่องใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้นมารองรับมิติแห่งความคิดความฝันในทันที ดวงจิตจะหาทางหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดไม่ได้

     

    การปฏิบัติธรรมคือเข้าถึงจิตเดิมแท้ จิตอันเป็นสิ่งเดิมแท้ ขาดจิตแล้วมนุษย์ไม่สามารถอยู่ได้ ร่างกายอันเป็นแม่ธาตุที่มาประชุมรวมกันก็ต้องแยกย้ายแตกสลายไปในที่สุด แต่จิตเองไม่เคยดับ ไม่เคยแตกสลาย เพราะจิตเป็นธาตุรู้ที่สะสมเรื่องราวอวิชชาเอาไว้ในจิต และเวียนว่ายตายเกิดตามมิติภพภูมิต่างๆ ไปเรื่อยๆ ตามอวิชชาความหลงแห่งจิตนั้น จิตยึดที่ไหน ปรุงที่ไหน ย่อมเกิดเป็นตัวเป็นตนขึ้นที่นั่นเสมอ การเกิดจึงเป็นไปตามอำนาจของจิตนั่นเอง

    จิตอยู่ในใจเรา แต่เราค้นหาจิตไม่เจอ เมื่อเราพยายามที่จะค้นหาจิตจากความนึกคิดหรืออารมณ์ จิตยิ่งหนีเราออกไปไกล แต่หากเราหยุดการนึกคิดหรืออารมณ์ จิตกลับมาอยู่ในใจเรา เพราะจิตเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากของคนเรา แท้ที่จริงแล้วจิตก็คือความรู้สึก รู้นึก รู้คิดของเรานั่นเอง เพียงแต่ว่าจิตเดิมแท้นั้นถูกปกคลุมด้วยอวิชชาความหลง และอาการปรุงแต่ง จนกระทั่งเราไม่สามารถที่จะสัมผัสกับดวงจิตที่แท้จริงของเราได้

     

    เราจึงต่างพยายามที่จะแสวงหาดวงจิตเดิมแท้ เพื่อพัฒนาจิตเดิมแท้สู่หนทางพระนิพพานต่อไป

    จิตเดิมแท้เป็นนามธรรมที่ต้องอาศัยวิธีการอบรมจิตเท่านั้น จึงจะสามารถเข้าถึงจิตเดิมแท้ได้ อุบายกรรมฐานจึงเป็นสิ่งที่ผู้ปฏิบัติใช้อบรมจิต ให้เกิดมีเครื่องรู้แทนความคิด ให้จิตพรากออกมาจากความคิดจนจิตเป็นอิสระอยู่เหนืออำนาจการครอบงำของอวิชชาและมายาแห่งความคิด อาการของจิตในลักษณะนี้เองที่สามารถพัฒนาไปสู่ปัญญาแห่งความรู้แจ้งเห็นจริง อันเป็นปัญญาพระนิพพาน ปัญญาที่สามารถนำพาดวงจิตให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร ที่ดวงจิตทุกดวงต่างแสวงหา.


ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/270414/89539

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ