พิมพ์

[raponsan]

สมาธิชาวบ้าน : หลงโลก

จิตเมื่อเป็นอิสระก็จะรู้ความจริงของโลก รู้ความจริงของธรรมที่ว่า จริงๆ แล้วเรานั้นมีความโลภ มีความหลง ซึ่งสิ่งเหล่านี้ได้บดบังตาเราให้มืดบอด ยิ่งถ้าเราเผลอเดินไปตามความโลภ ความหลงของเรา บนเส้นทางเดินสายนี้ที่มีแต่ความอยากมี อยากได้ อยากเป็น หนทางแสนยาวไกลไม่สิ้นสุดแล้ว ตาของเราก็จะยิ่งมืดบอดไปกันใหญ่

กิเลสจะชักจูงเราไปให้อยากทำอย่างนั้นอย่างนี้ อยากเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ อยากได้เยอะๆ เห็นคนนั้น คนนี้มี ก็อยากมีเหมือนอย่างคนอื่นเขาบ้าง เห็นเขามีรถป้ายแดง ก็อยากขับรถป้ายแดงอย่างเขาบ้าง เห็นเขาใช้ของแบรนด์เนมก็ต้องมีอย่างเขาบ้าง เห็นเขามีบ้านหลังใหญ่โต ก็อยากจะมีบ้านสวยๆ หลังโตอย่างคนอื่นเขาบ้าง เห็นเขามีกิจการใหญ่โต มีลูกน้องบริวารรายล้อม ก็อยากมีเหมือนอย่างเขา เป็นต้น

 

ทีนี้เมื่ออยากจะรวยมากๆ อยากจะทำให้มันใหญ่ๆ ก็ต้องกู้มากๆ ทำมากๆ มันก็ต้องจ่ายมากๆ ซึ่งเราก็เป็นคนเลือกที่จะทำเองทั้งนั้น พอเราถลำลึกลงไปแล้ว ปรากฏว่าทำไปๆ ไม่สำเร็จ มันก็เป็นทุกข์ นี่คือความทุกข์ของเรา
ถึงแม้ว่าตอนแรกๆ มันจะล่อหลอกด้วยความสวยหรู ความสุขสบาย ความดี ความพึงพอใจ ความสุขสารพัดที่จะมีให้เห็น แต่ถ้าเราคล้อยตามโดยที่ไม่มีปัญญาพิจารณาดู ปล่อยให้เป็นไปตามกิเลสแล้ว ในที่สุดมันก็จะเป็นความทุกข์ที่ใหญ่โตมากบังเกิดขึ้นกับชีวิตเรา

ยิ่งถ้าอยากสำเร็จมากๆ มันก็จะยิ่งทุกข์มากๆ เหมือนกัน ดังนั้นเราต้องดูคุมกิเลสให้มันทัน ถ้าดูทันแล้วเราก็ไม่ค่อยทุกข์เท่าไร แต่ที่ทุกข์ก็เพราะมันดูไม่ทัน และถ้าดูไม่ทันมันก็จะทุกข์ไปเสียทุกเรื่อง เรื่องนั้นก็ทุกข์ เรื่องนี้ก็ทุกข์อีก

ครูบาอาจารย์ผู้รู้จึงมักสั่งสอนตักเตือนเราให้หมั่นพิจารณาและดูกิเลสที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน เพื่อว่าให้เกิดสติปัญญาไม่หลงทาง ถ้าครูบาอาจารย์ไม่สั่งสอน จะเป็นครูบาอาจารย์ไปทำไม ถ้าเราเดินผิดทาง เดินไปไม่ถูก แล้วครูบาอาจารย์ไม่สั่งสอน กลับยิ่งช่วยให้ไปผิดทาง มันก็ยิ่งแย่ไปกันใหญ่

กิเลสเกิดขึ้นได้ทุกขณะจิต การจะเท่าทันกิเลสได้เราจึงต้องจำเป็นต้องฝึกพิจารณาเป็นประจำให้มันเกิดปัญญา หมั่นพิจารณาสิ่งต่างๆ เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน และฝึกปฏิบัติสมาธิภาวนา ทีนี้ในการฝึกทำสมาธิก็ให้ตั้งใจให้สมาธิอยู่ในภาวะสมาธิที่จิตมีความนิ่งให้มากที่สุด มีความบริสุทธิ์มากที่สุด จิตช่วงนั้นจะเป็นจิตที่มีพลัง ให้ตั้งใจทำสมาธิไว้ ซึ่งพอเราเท่าทันกิเลสแล้ว โลกก็จะทำร้ายเราไม่ได้ แต่ถ้าเราเผลอไผลหลงโลกเมื่อไร โลกก็จะทำร้ายเราได้เมื่อนั้น เวลาที่โลกมันทำร้าย มันจะบีบคั้นเรารุนแรง และไม่ใช่ว่าพอเราคิดได้แล้วมันจะหายไปเสียทันที

 

ดังนั้นการดำเนินชีวิตอยู่บนโลกจึงจำเป็นจะต้องเท่าทันโลก เพราะถ้าทันโลกแล้วมันจะทำร้ายเราไม่ได้ แต่ถ้าไม่เท่าทันเมื่อไหร่มันก็จะเริ่มเข้ามาเกาะกินเรา หาเรื่องหาราวเข้ามาใส่เรา และเมื่อเราขาดการพิจารณากิเลส ปล่อยให้เกิดความโลภ ความหลงขึ้นมาแล้ว มันก็จะนำพาเราไปสู่ความทุกข์ในที่สุด.

ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/060714/92704

[Admax]