พิมพ์

[ครูนภา]

อาหลง เด็กชาวจีนติดเอดส์ ใช้ชีวิตลำพัง


เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณภาพประกอบจาก  news.sznews.com ,  hdjwww.com

           เชื่อว่า หลายคนคงเคยได้อ่านเรื่องราวของ "อาหลง" หนูน้อยวัย 6 ขวบที่เป็นเอดส์ ซึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ตามลำพังอย่างโดดเดี่ยว ในเมืองหลิ่วโจว มณฑลกว่างซี ประเทศจีน โดยที่อาหลงต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง ทั้งหุงข้าว หาฟืน ทำกับข้าว ล้างจาน ซักผ้า แม้งานหลายอย่างดูจะเกินความสามารถของเด็กชายวัยเพียงแค่ 6 ขวบ

          นั่นเพราะพ่อแม่ของอาหลงเสียชีวิตไปก่อนหน้าด้วยโรคเอดส์ ส่วนญาติ ๆ ของอาหลง เมื่อทราบว่าหนูน้อยเป็นเอดส์เช่นเดียวกับพ่อแม่ ก็ค่อย ๆ หายหน้าหายตาไป แทบจะไม่มีใครมาสนใจใยดีเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนี้เลย มีเพียงคุณยายวัย 84 ปีของอาหลงที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนอาหลงอยู่บ้าง

          อย่างไรก็ตาม หลังจากเรื่องราวสุดรันทดของอาหลงได้ถูกเผยแพร่ออกไปในประเทศจีน ก็ทำให้ชาวเมืองหลิ่วโจวจำนวนมากรู้สึกสงสารอาหลง เขียนส่งข้อความให้กำลังใจอาหลง บางคนได้นำข้าวของเครื่องใช้ ข้าวปลาอาหาร ขนม ฝากมากับนักข่าว เพื่อให้นำมามอบให้อาหลง


อาหลง เด็กชาวจีนติดเอดส์ ใช้ชีวิตลำพัง


อาหลง เด็กชาวจีนติดเอดส์ ใช้ชีวิตลำพัง

          ขณะที่อีกหลายคนถึงกับขับรถมาหาอาหลงถึงบ้าน เพื่อมอบของเล่น อุปกรณ์ทำครัว หนังสือ ฯลฯ ให้หนูน้อยเก็บไว้ใช้ และยังเล่นกับหนูน้อยโดยไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่นิดเดียว เรียกเอารอยยิ้มของอาหลงกลับคืนมาอีกครั้ง แน่นอนว่า เมื่อคนเหล่านั้นได้มาเห็นหน้าตาไร้เดียงสาที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของอาหลง ที่ดูช่างขัดกับสภาพแวดล้อมความเป็นอยู่ของหนูน้อย ก็ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะรู้สึกสงสารเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนี้

          ไม่เพียงแค่นั้น เพราะหลังจากนั้นก็ยังมีชายแซ่โจวคนหนึ่งได้โทรศัพท์มาถามนักข่าว ว่าที่บ้านของอาหลงมีโทรทัศน์หรือยัง ถ้ายังไม่มีเขาจะซื้อไปให้ทันที และอีก 1 ชั่วโมงต่อมา ชายแซ่โจวคนดังกล่าวก็มาติดตั้งโทรทัศน์ และกล่องรับสัญญาณให้อาหลงถึงที่บ้าน ทำให้หนูน้อยดีใจเป็นอย่างยิ่งที่จะสามารถดูรายการโปรดได้แล้ว

          นอกจากนี้  ก็ยังมีเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง นัดกันมาเยี่ยมเยียนอาหลง และทำอาหารแสนอร่อยให้อาหลงทานด้วย ซึ่งแม้จะเป็นอาหารที่ดูแสนธรรมดา แต่อาหารที่มาพร้อมกับกำลังใจเหล่านี้ กลับเป็นอาหารที่ดีที่สุดที่อาหลงเคยรับประทานมาเลยทีเดียว และพวกเธอก็ไม่มีท่าทีรังเกียจที่ต้องทานอาหารร่วมกับอาหลงเลยแม้แต่น้อย

          ขณะเดียวกัน อาหลง ก็ยังได้รับข่าวดีว่า โรงเรียนที่อาหลงเคยเข้าเรียนอนุญาตให้อาหลงกลับเข้ามาเรียนใหม่ตามความใฝ่ ฝันของอาหลงได้แล้ว ซึ่งข่าวนี้ทำให้อาหลงดีใจเป็นอย่างมาก ที่จะได้เรียนหนังสือเหมือนเพื่อน ๆ เพราะโรงเรียนคือสถานที่ที่จะช่วยคลายความเหงา ความเศร้า และช่วยให้อาหลงไม่โดดเดี่ยว มีเพื่อน มีกำลังใจมากยิ่งขึ้น

          ณ วันนี้ บ้านของอาหลงเต็มไปด้วยข้าวของที่ชาวเมืองนำมามอบให้จนวางซ้อนกันเป็นกอง พะเนิน แน่นอนว่า ข้าวของพวกนี้ เป็นสัญลักษณ์ของน้ำใจและกำลังใจที่ชาวเมืองส่งมาให้อาหลง และบอกให้เด็กชายตัวน้อยรู้ว่า วันนี้เขาไม่ได้โดดเดี่ยว ไม่ได้ต่อสู้กับโรคร้ายอยู่ตามลำพังอีกแล้ว เพราะมีคนอีกจำนวนมากคอยดูแล และให้ความช่วยเหลือเขาอยู่

















======================================================

เรื่องของน้ำใจ และ ความช่วยเหลือ กันยังมีอยู่ในโลก

คุณธรรม ความดี จึงไม่หายไปจากใจ ของมนุษย์