กรณีของพระอาจารย์ ที่วัดมีอยู่วันหนึ่งต้องเดินทางไปเป็นเพื่อน หลวงพี่เฉย ในวันพระ
ก็ได้ไปทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ให้กับ วัดในเรื่องงานบุญของวัด ตอนที่จะเดินทางไปขึ้นรถ
นั้น ญาติโยมมาทำบุญกันเยอะเหมือนกัน รถจอดเต็มลานวัด พระอาจารย์กับ หลวงพี่ก็เิดิน ไป
เพื่อจะขึ้นรถ ก็แปลกใจว่าไม่มีโยมคนไหนอาสามาทำบุญด้วยการรับพระอาจารย์ไปกันเลย
ทั้ง ๆ ที่ก็ไปทางเดียวกัน หลาย ๆ คัน
จนกระทั่งมีโยมคนหนึ่ง ญาติธรรม หลวงพี่เฉย อาสาไปส่ง
อันนี้ ถ้าตอบก็ว่า นานาจิตตัง ของคนทำบุญ บางคนก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะรับ
แต่คงจะิคิดว่า ถ้ารับแล้ว จะลำบากเพราะการรับไหม ?
ต้องดูแล เทคแคร์ขนาดไหน ?
ดังนั้น เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ดูเหมือนจะเข้าใจง่าย ๆ แต่ก็เข้าใจยาก
อัตตาหิ อัตตโน นาโถ
ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
พระพุทธภาษิตนี้ต้องมาก่อน นะจ๊ะ
อย่าไปรอใคร ๆ เลย
พระอาจารย์ เองก็ไม่รอใคร ๆ มาอาสา แต่ ขอทำก่อน
สำหรับคติธรรม ส่วนนี้ ถือว่าเป็นส่วนพื้นฐาน ที่ท่านทั้งหลายควรจะใส่ใจ
ในโลกเรานี้ มีคนเก่งอยู่มาก มีคนรู้อยู่มาก มีคนดี อยู่มาก
แต่ในโลกนี้ มีคนที่จะเสียสละน้อย มีคนที่ใช้ความรู้่ให้เป็นประโยชน์น้อย มีคนที่จะทำดี น้อย
แม้เพียง น้อย ๆ แค่นี้ ก็ยังทำให้แผ่นดิน บ้านเมือง มีความสุข ถ้ามีมาก ๆ ก็คงทำให้บ้านเมือง
มีความสุขมากกว่านี้
มีคนพูดว่า จะทำ หรือ อยากทำ จำนวนมาก
แต่มีคนที่ทำ และ ทำน้อย
ความจริงก็เป็นอย่างนี้ นะจ๊ะ
ถือว่ามาเสริมเรื่อง บุญที่ถูกลืม สักหน่อยเพราะเป็นหัวข้อที่ถูกใจ พระอาจารย์จริง ๆ
เจริญพร
ผู้เขียน
หัวข้อ: บุญที่ถูกลืม (อ่าน 26760 ครั้ง)