พิมพ์

[raponsan]

แม่และสามีของดิฉันมี ความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ดิฉันควรทำอย่างไร.?

แม่และสามีของดิฉันมีความ สัมพันธ์ลึกซึ้ง อีกทั้งยังสอนให้ลูกแท้ๆ เกลียดดิฉัน ทุกข์ใจเหลือเกิน จะดำเนินชีวิตต่อไปข้างหน้าเพื่ออะไร

กราบนมัสการพระอาจารย์ ดิฉันมีความหนักใจที่ไม่อาจจะเล่าเรื่องราว หรือระบายความในใจให้ใครฟังได้ ดิฉันเก็บไว้ในใจเรื่อยมาเป็นเวลานับสิบปี จนบางครั้งคิดวกไปวนมา จนทำให้รู้สึกตัวเองแย่ลง แย่ลงมากๆ ขาดความมั่นใจ สับสน ท้อแท้ และไม่รู้จะข้ามผ่านความทุกข์ไปได้อย่างไรก่อนนั้น ดิฉันอยู่กับครอบครัว มีกิจการเป็นของตัวเอง หลายปีก่อนดิฉันป่วยหนักค่ะ เวลาที่โรคกำเริบต้องให้เลือดทีละหลายๆถุง นอนติดเตียงหลายเดือน แม่ของดิฉันอาสามาดูแลบ้านและหลานๆให้ แรกๆก็ไปเช้าเย็นกลับ ระยะหลังๆก็ค้างที่บ้านเลย เรื่องมาแดงขึ้นในวันที่ดิฉันเห็นแม่และสามีอยู่ด้วยกัน (ดิฉันโดนเขาทั้งสองแทงข้างหลังเข้าแล้ว) ดิฉันช็อกค่ะ ตัวชาเหมือนมีคนตบหน้าอย่างจัง หลังจากวันนั้น แม่ก็แสดงตัวเป็นเจ้าของบ้านอย่างเต็มตัว จัดการโน่นนี่ในบ้าน ไม่ว่าเรื่องงาน ลูก และสามี ไม่นานก็ให้ดิฉันหย่ากับสามี ดิฉันต้องออกจากบ้านของตัวเอง มีสมบัติออกมาแค่ผ้ากองหนึ่งกับถุงยา 1 ถุง เขาตัดแม่ตัดลูกกับดิฉันในตอนนั้นที่ออกมา ตาทั้งสองข้างของดิฉันก็มองไม่เห็น เนื่องจากการกินยา ดิฉันลำบากมากค่ะ

ดิฉันย้ายตัวเองออกมาอยู่อีกจังหวัดหนึ่งให้ห่างจากพวกเขา แต่ก็ไม่วายที่จะมีเรื่องต้องเดือดเนื้อร้อนใจมาตลอด แม่กีดกันไม่ให้พบลูก ยุแหย่ให้เข้าใจผิดกัน สอนให้เด็กจงเกลียดจงชังแม่ตัวเอง จนลูกและดิฉันแทบที่จะไม่เหลือความเป็นแม่เป็นลูกกันอีกเลยครอบครัวที่เคยอบอุ่น กลับกลายเป็นครอบครัวแตกแยกลงในที่สุด แทบจะไม่น่าเชื่อว่านี่คือความจริง ไม่เคยเห็นใครเขาทำกัน

ส่วนฝ่ายผู้เป็นพ่อ กลับเห็นด้วยกับการกระทำของแม่ เขาไม่ได้คัดค้าน หรือติติงแม่ แม้แต่น้อย ซ้ำยังสอนกับดิฉันว่า “แม่เขาทำถูกแล้ว” ดิฉันเป็นลูกไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด แม่จะทำอย่างไรกับลูกย่อม “ไม่ผิด” ให้ดิฉันทำใจให้ได้ เพราะดิฉันเป็นคนป่วยใกล้ตายถึงเรื่องไม่เป็นเช่นนี้ สามีแกก็ไปมีเมียใหม่อยู่ดี ต้องยอมรับกับการกระทำของแม่ สรุปแล้วก็คือให้ดิฉันยอมรับกับชะตากรรมของตัวเอง จะเรียกร้องหาความยุติธรรมจากใครก็ไม่ได้แม้แต่ความถูกต้อง ดิฉันรอดตายอย่างปาฏิหาริย์ พยายามที่จะรักษาตัวเอง และได้ในระดับหนึ่ง พอเริ่มแข็งแรง ก็หาที่อยู่ หาอาชีพใหม่ ทำงานเลี้ยงตัวเองเท่าทุกวันนี้

 

ถาม : พระอาจารย์คะ ดิฉันทุกข์ใจเหลือเกิน จะดำเนินชีวิตต่อไปข้างหน้าเพื่ออะไรคะ ดิฉันทรมานใจมาก เมื่อนึกถึงลูก ความหวังที่จะเห็นลูกๆ เข้าใจดิฉัน ไปมาหาสู่ อยู่ใกล้ชิดกันเหมือนแต่ก่อน ดูเลือนรางเหลือเกิน ดิฉันจะคิดอย่างไรให้ใจของดิฉันเป็นสุขคะ

พระไพศาล วิสาโล ขอไขปัญหาข้อนี้ว่า

 

ตอบ : ชีวิตคนเราไม่ได้มีแต่ทุกข์หรือพบแต่สิ่งเลวร้าย ความทุกข์ที่คุณประสบนั้นสักวันหนึ่งก็ต้องผ่านพ้นไป ความเจ็บปวดจะบรรเทาเบาบางลงเหมือนกับความเจ็บไข้ของคุณ ชีวิตของคุณยังมีอนาคต สิ่งดี ๆ ที่ควรค่าแก่การมีชีวิตยังรอคุณอยู่ข้างหน้า จึงไม่ควรด่วนตัดสินว่าชีวิตนี้ไร้ค่าแล้ว แม้แต่คนพิการทุพลภาพก็ยังสามารถมีความสุขกับชีวิตของตน จริงอยู่ชีวิตของเขาเหล่านั้นลำบากกว่าเดิม แต่ในที่สุดเขาก็ปรับตัวได้และสามารถอยู่กับความพิการได้อย่างเป็นสุข คุณเองก็สามารถไปสู่จุดนั้นได้ หากไม่ท้อแท้กับสภาพที่เป็นอยู่

แม้ว่าลูกจะยังไม่เข้าใจคุณ แต่ขอให้คุณมั่นใจในความรักที่คุณมีต่อลูก ขอให้อดทนเข้มแข็ง อย่าหวั่นไหวหรือโกรธเคืองที่เขามีพฤติกรรมบางอย่างไม่เหมาะสมกับคุณ เพราะเขายังเด็ก ยังอ่อนต่อโลก    ขอให้คุณทำดีมีเมตตากับเขาอย่างสม่ำเสมอ คอยช่วยเหลือเกื้อกูลในยามทุกข์ ทำให้เขามั่นใจว่าไม่ว่าเขาผิดพลาดอย่างไร ก็ยังมีคุณที่พร้อมจะช่วยเหลือเขา ให้กำลังใจเขา ความดี ความจริงใจ และความรักของคุณจะทำให้ลูกเข้าใจคุณในที่สุด สักวันหนึ่งลูกจะเห็นความจริง แม้จะต้องใช้เวลาบ้าง แต่ก็อย่าท้อถอย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแสดงสัจธรรมให้คุณเห็นว่า ถึงที่สุดแล้ว คนเราก็ไม่มีที่พึ่งอื่นใดได้นอกจากตนเอง แต่ตนเองจะมีที่พึ่งได้ก็เพราะตั้งอยู่ในธรรม ขอให้หมั่นเข้าหาธรรม แล้วคุณจะพบทางออกจากทุกข์ เข้าถึงความสุขที่ประเสริฐ จะว่าไปแล้วทางออกจากทุกข์มีอยู่แล้วในใจคุณ ถ้าเข้าใจจิตใจของคุณอย่างลึกซึ้ง จะพบทางออกจากทุกข์ได้ แต่จะเข้าใจจิตใจของตนได้ ก็ต้องอาศัยธรรมหรือคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นเครื่องชี้นำ แม้ตอนนี้ยังไม่พบ ก็อย่าวิตก ค่อย ๆ ศึกษาและปฏิบัติไป ในที่สุดก็จะพบคำตอบและทางออก

ขอบคุณภาพและเนื้อหา
http://www.goodlifeupdate.com/51088/healthy-mind/paramour/