พิมพ์

[raponsan]

ทำบุญถวายทาน 'ภิกษุทุศีล' อุทิศส่วนกุศลให้ผู้ตายไม่ได้

สัปดาห์นี้มีเรื่องเล่าการทำบุญกับภิกษุทุศีลแล้วอนุโมทนาบุญหรืออุทิศส่วนกุศลให้ผู้ตายไม่ได้ จนต้องไปเกิดเป็นเปรตร้องว่า “ภิกษุทุศีลปล้นเรา” ไปฟังกัน

“ภิกษุ” เป็นหัวหน้าพุทธบริษัทมีหน้าที่ศึกษาพระธรรม ประพฤติปฏิบัติตามสิกขาบทในพระวินัยเพื่อขัดเกลากิเลส อบรมเจริญปัญญาตามหลักธรรมคำสอนของพระบรมศาสดา พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ภิกษุเป็นเนื้อนาบุญของอุบาสก อุบาสิกาโดยการออกบิณฑบาต เผยแผ่หลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ ประกอบศาสนพิธีต่างๆ ฯลฯ

ในขณะที่ “อุบาสก อุบาสิกา” มีหน้าที่ทำความเข้าใจกับหลักธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ให้ถูกต้องเพื่อจะได้มีความเห็นถูก (สัมมาทิฏฐิ) และน้อมนำไปประพฤติปฏิบัติเพื่อให้เกิดประโยชน์สุขในการนำไปดำเนินชีวิตประจำวันตามอัตภาพของแต่ละบุคคลและทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาตามกำลังและความเหมาะสม

“อุบาสก อุบาสิกา” เป็นผู้มีความเห็นถูกและเป็นผู้มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนาที่ประกอบด้วยปัญญา ย่อมรู้ดีว่าการทำบุญถวายทานแก่ “ภิกษุที่บริสุทธิ์” ซึ่งเป็นผู้ประพฤติปฏิบัติตามสิกขาบทในพระวินัยจะเป็นบุญอันแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นการทำบุญโดยการตักบาตร การถวายสังฆทาน เมื่อมีการอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ตายย่อมสำเร็จสมตามเจตนา ผู้ที่ตายไปแล้วจะสามารถอนุโมทนากับการอุทิศส่วนกุศลนั้นได้

ในทางตรงข้ามการทำบุญถวายทานแก่ “ภิกษุทุศีล” ซึ่งเป็นผู้ไม่ประพฤติปฏิบัติตามสิกขาบทในพระวินัยจะไม่เป็นบุญ เพราะภิกษุทุศีลเป็นผู้ไม่บริสุทธิ์ การทำบุญจึงไม่เกิดผลอันใดเลย!!

 

เรื่องราวที่มีอยู่ในพระสุตตันปิฎก (พระสูตร) ทักขิณาสูตรที่เกี่ยวกับเปรตไม่สามารถอนุโมทนากับการที่มีผู้ถวายทานแก่ภิกษุทุศีลที่อุทิศส่วนกุศลให้ แต่เปรตไม่สามารถอนุโมทนา เรื่องมีว่านายพรานผู้อยู่บ้านวัฒมานะได้ทำบุญกับ “ภิกษุทุศีล” โดยได้อุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ตายที่ต้องการอุทิศให้ถึง 3 ครั้ง ในครั้งที่ 3 ผู้ตายซึ่งไปเกิดเป็นเปรตก็ไม่สามารถอนุโมทนากับการอุทิศส่วนกุศลของนายพรานผู้นั้นได้ เปรตจึงร้องว่า “ภิกษุทุศีลปล้นเรา”

เรื่องราวที่มีอยู่ใน พระสุตตันปิฎก (พระสูตร) อัคคิขันธูปมสูต เรื่องมีว่าในสมัยหนึ่งพระพุทธองค์เสด็จจาริกไปในแคว้นโกศลชนบทพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ ระหว่างที่เสด็จดำเนินไปสู่ทางไกลได้ทอดพระเนตรเห็นไฟกองใหญ่กำลังลุกรุ่งโรจน์โชติช่วงอยู่ในที่แห่งหนึ่งพระองค์ทรงแสดงธรรมแก่ “ภิกษุสงฆ์” ถึงสภาพของจิตที่มีความแตกต่างกันของ “ภิกษุที่บริสุทธิ์” กับ “ภิกษุทุศีล” ดังนี้...

   - การเอาเชือกหนังไถหรือถูไปมาที่ขาทั้งสองข้างจนกระทั่งถึงกระดูกยังดีกว่าการเป็นภิกษุทุศีลที่ยินดีในการกราบไหว้ของคฤหัสถ์
   - การเอาหอกที่ชโลมด้วยน้ำมันแทงไปที่กลางอก ยังประเสริฐกว่าการเป็นภิกษุทุศีลที่ยินดีกับการประคองอัญชลีของคฤหัสถ์
   - การเอาแผ่นเหล็กร้อนแนบกาย ยังประเสริฐกว่าการเป็นภิกษุทุศีลที่ครองจีวรซึ่งคฤหัสถ์เป็นผู้ถวายให้ด้วยศรัทธา
   - การนั่งนอนบนตั่งเตียงเหล็กร้อน ยังประเสริฐกว่าการเป็นภิกษุทุศีลที่นั่งนอนบนตั่งเตียงอาสนะที่คฤหัสถ์ถวายให้ด้วยศรัทธา
   - การถูกง้างปากด้วยขอเหล็กแล้วเอาก้อนเหล็กแดงใส่ลงในปากจนทำลายอวัยวะภายในร่างกาย ยังประเสริฐกว่าการเป็นภิกษุทุศีลบริโภคก้อนข้าวที่ชาวบ้านถวายให้ด้วยศรัทธา
   - การถูกจับโยนลงในหม้อเหล็กแดง ยังประเสริฐกว่าการเป็นภิกษุทุศีลที่ใช้สอยวิหารหรืออาวาสที่คฤหัสถ์ถวายให้ด้วยศรัทธา

 

“ภิกษุทุศีล” ที่ยังมีความเคารพยำเกรงต่อ พระปัญญาคุณ พระบริสุทธิคุณ พระมหากรุณาคุณ ของพระพุทธองค์ จะต้องสำนึกผิดและแสดงโทษของตนที่ได้ประพฤติปฏิบัติล่วงละเมิดสิกขาบทในพระวินัยโดยต้องอยู่ปาริวาสกรรมหรือปลงอาบัติ ขึ้นอยู่กับการมีโทษอาบัติสถานกลางหรือสถานเบาจึงจะพ้นโทษ

แล้วหันกลับมาทำหน้าที่ของ “ภิกษุ” ให้ถูกต้องสมบูรณ์ ทั้งด้าน คันถธุระ และวิปัสสนาธุระ พระพุทธศาสนาก็จะยิ่งมีความเจริญรุ่งเรืองสืบไป.


….....................
คอลัมน์ : ว่ายทวนน้ำ
โดย “ทวีศักดิ์ อุ่นจิตติกุล”
ที่มา : https://www.dailynews.co.th/article/586252

[ธัมมะวังโส]

เรื่องนี้ ภิกษุ ที่ทุศีล ต้องกลัว นะ

มาถึงตรงนี้คงไม่ยากอ่าน กันเลย สำหรับผู้ที่บวชเข้ามาแล้ว ทุศีล

 

[นิรตา ป้อมนาวิน]