พิมพ์

[raponsan]

.



จงคุ้มครองตน หากปล่อยให้เวลาล่วงไป อาจไปเบียดเสียดกันในนรก


 

เรื่อง : อาคันตุกภิกษุ

ภิกษุผู้อาคันตุกะหลายรูปเข้าจําพรรษาอยู่ในนครที่ตั้งอยู่ชายแดนแห่งหนึ่ง ได้อยู่อย่างเป็นสุขในเดือนแรก ต่อมา ในเดือนที่สอง พวกโจรได้มาปล้นหมู่บ้านที่ภิกษุเหล่านั้นเที่ยวบิณฑบาต จับชาวบ้านไปเป็นเชลย

ตั้งแต่นั้นมา ชาวเมืองได้พากันมาปฏิสังขรณ์นครเพื่อป้องกันพวกโจร จึงไม่ได้อุปัฏฐากภิกษุเหล่านั้น พวกภิกษุเหล่านั้นจําพรรษาอย่างไม่สําราญ

ครั้นออกพรรษาแล้ว ได้ไปสู่กรุงสาวัตถีเพื่อจะเฝ้าพระศาสดา ถวายบังคมพระศาสดาแล้ว นั่ง ณ ที่สมควรส่วนหนึ่งพระศาสดาทรงทําการปฏิสันถารกับภิกษุเหล่านั้น ตรัสถามว่า
    “ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอพากันอยู่สบายหรือ”

@@@@@@@

ภิกษุเหล่านั้นทูลว่า
    “พระพุทธเจ้าข้า พวกข้าพระองค์อยู่สบายแต่ในเดือนแรกเท่านั้น ในเดือนที่สองพวกโจรได้ปล้นบ้าน ตั้งแต่นั้น ชาวเมือง พากันปฏิสังขรณ์นคร ไม่ได้อุปัฏฐากพวกข้าพระองค์ เพราะฉะนั้น พวกข้า พระองค์จึงจําพรรษาโดยหาความสําราญมิได้”

    “ช่างเถอะ ภิกษุทั้งหลาย พวกเธออย่าได้คิดเลย ธรรมดาว่า ความอยู่เป็นสุขสําราญตลอดกาลเป็นนิตย์อันบุคคลหาได้ยาก ธรรมดาว่า ภิกษุรักษาอัตภาพนั่นแหละ เหมือนกับพวกมนุษย์เหล่านั้นคุ้มครองนครย่อมควร”

ดังนี้แล้ว จึงตรัสพระคาถานี้ว่า
    “ท่านทั้งหลายควรรักษาตน เหมือนกับชาวนครป้องนครที่ตั้งอยู่ปลายแดน ทั้งภายในและภายนอก เวลาอย่าล่วงเลยท่านทั้งหลายไปเสีย เพราะว่าชนทั้งหลายผู้ปล่อยให้เวลาล่วงไปเปล่า ย่อมโศกเศร้าเสียใจภายหลัง เบียดเสียดกันในนรก”

ในกาลจบเทศนา ภิกษุเหล่านั้นเกิดความสังเวช ตั้งอยู่ในพระอรหัตผลแล้ว ดังนี้แล



ขอบคุณ : https://uttayarndham.org/publications/อรหันตธรรมบท-๑