พิมพ์

[raponsan]

ความโกรธและสาเหตุ

ความโกรธ และ สาเหตุ : ปุจฉา -วิสัชนากับพระไพศาล วิสาโล

ไอมีตรา ปุจฉา : ขอกราบนมัสการพระคุณเจ้าเพื่อขอสอบถามครับว่า จะทำอย่างไร "ให้ไม่โกรธ" และความโกรธเกิดจากสาเหตุใดครับ

วิสัชนา:  ความโกรธเกิดขึ้นจากความยึดติดถือมั่นในบางสิ่ง แล้วต้องพลัดพรากจากสิ่งนั้นไป หรือประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่เป็นไปดั่งใจ ถ้าปล่อยวางได้ ความโกรธก็เกิดขึ้นได้ยาก แต่วิสัยปุถุชน ย่อมมีความยึดมั่นเป็นธรรมดา ดังนั้นจึงปฏิเสธความโกรธได้ยาก แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วควรมีสติเท่าทันความโกรธ อย่าให้มันครองใจ

      ขณะเดียวกันก็ควรตระหนักชัดในโทษของความโกรธ คนส่วนใหญ่ไม่เห็นโทษของมัน จึงประคบประหงมมันไว้ ไม่ยอมปล่อย แม้แต่จะให้อภัยก็ไม่ยอม ทั้งๆ ที่ความโกรธเผาลนใจ แต่เมื่อใดที่เห็นโทษของความโกรธ ใจก็หาทางระงับหรือบรรเทาความโกรธ เช่น แผ่เมตตา หรือให้อภัย รวมทั้งหมั่นเจริญสติเป็นนิจ เพื่อรักษาใจไม่ให้ความโกรธย่ำยีบีฑา

?  ลำบากใจเพราะมีให้ไม่มากพอ

พัท สุพัตสรา ปุจฉา:  อยากช่วยเหลือ แต่เราไม่มีให้ แบบนั้นเรียกว่าเห็นแก่ตัวไหมคะ? และเราให้เท่าที่เราจะมีไห้ แต่คนรับบอกว่าน้อยไป บางคนคนให้ก็ท้อแท้ค่ะ เพราะกว่าจะให้ได้เราก็ต้องลำบาก เช่นกัน เหนื่อยและท้อแท้จังบางครั้ง...สาธุค่ะ

วิสัชนา : การให้ความช่วยเหลือ โดยเฉพาะการให้ทานนั้น สิ่งสำคัญที่สุดอยู่ที่เจตนาหรือความตั้งใจ ไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงิน พูดง่ายๆ คือ อยู่ที่คุณภาพ มิใช่ปริมาณ ดังนั้นหากมีความตั้งใจที่จะให้โดยไม่หวังประโยชน์ส่วนตัว เป็นการให้ด้วยเจตนาบริสุทธิ์ การให้นั้นย่อมเป็นสิ่งที่น่าอนุโมทนา ไม่อาจเรียกว่าเป็นความเห็นแก่ตัวได้

    อย่างไรก็ตามถ้าวางใจถูก แม้การให้นั้นจะก่อให้เกิดความเหน็ดเหนื่อยหรือประสบความยากลำบาก ก็สามารถก่อให้เกิดการพัฒนาตนได้ เช่น ทำให้เข้มแข็ง ลดละตัวตน หรือเป็นโอกาสให้ฝึกฝนการปล่อยวาง ถือว่าเป็นการก่อประโยชน์ตน ควบคู่ไปกับการก่อประโยชน์ท่าน จึงไม่ควรรังเกียจหรือปฏิเสธความเหน็ดเหนื่อยหรือความอยากลำบาก อย่าลืมว่าทุกข์กายแต่ใจเป็นสุขนั้น เราทุกคนสามารถทำได้

ขอบคุณข้อมูลและภาพจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20120131/121706/ความโกรธและสาเหตุ.html

[นิรตา ป้อมนาวิน]