พิมพ์

[raponsan]

ผู้ขออันทรงเกียรติ : บาตรเดียวท่องโลก โดยพระพิทยา ฐานิสฺสโร

      ขอทานมากมายในอินเดียไม่เว้นแม้แต่พระก็ยังถือบาตรมาขอ อาจไม่รับอาหารสิ่งของแต่ขอเป็นเงิน เป็นสิ่งที่ได้ยินบ่อยๆ จากผู้มีประสบการณ์ไปเหยียบดินแดนภารตมาแล้ว เมื่อมีโอกาสไป ก็เห็นเช่นคำกล่าวนั้น ที่มากกว่านั้นเห็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่เดินไม่ไกลจากพระเจดีย์พุทธยาตรงกันข้ามกับแม่น้ำเนรัญชรา มีกลุ่มที่แต่งตัวเลียนแบบพระ หลังจากเสร็จหน้าที่แห่งการขอก็มาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชาวบ้านธรรมดา

     ไม่เฉพาะแต่เพียงอินเดีย ในประเทศที่เป็นเมืองพุทธหลายๆ ประเทศก็มีเช่นเดียวกัน รวมทั้งประเทศไทย ชาวบ้านหลายคนเคยประสบกับพระที่เดินตามทาง หยุดนั่งรอในตลาด เดินไปตามบ้าน เดินอยู่ที่สถานีขนส่ง หรือมานั่งปักกลดในป่าช้า มาทำทีท่าว่าไม่มีค่าเดินทาง จีวรเก่าหรือต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จำเป็นในเวลานั้น และต้องการขอเงิน

 

     การบิณฑบาตคือกิจวัตร ๑ ใน ๔ ที่พระพุทธองค์อนุญาตให้พระภิกษุกระทำ แต่เป็นการขอเพียงแค่อาหารเพื่อประทังชีวิตไม่ใช่เงินทอง กาลเวลาเปลี่ยนไป ความเจริญสะดวกสบายจากการขนส่งเดินทาง แต่จุดมุ่งหมายแห่งการบิณฑบาตหรือการขออย่างมีเกียรติยังคงเป็นเช่นเดิม นั่นคือ เพียงเพื่อการฝึกให้เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน มักน้อย เลี้ยงง่าย เรียนรู้ที่จะเคารพทุกสรรพสิ่งที่หล่อเลี้ยง เกื้อกูลให้ดำรงอยู่ ปฏิบัติหน้าที่อย่างถูกต้อง เพื่อให้หมดจากความทุกข์ ปล่อยวาง ไร้ความยึดมั่นแห่งตัวตน หลงตน อวดตน เมื่อเรายังเป็นผู้ขอ ควรกระทำตนให้เหมาะสมกับความเป็นผู้ขอ ไม่เรียกร้อง บังคับ มักมาก หรือเสพสุขสะดวกสบายทางวัตถุเหนือกว่าผู้ให้ เป็นแบบแห่งการอยู่อย่างเรียบง่าย อีกทั้งเป็นการหล่อเลี้ยงความสงบสุขให้แก่กันและกัน

       วันที่เดินบิณฑบาต ณ มหานครนิวเดลี เมื่อหยุด ณ หน้าบ้านที่ไม่ใช่ชาวพุทธเพื่อขออาหาร หยุดตามลมหายใจเข้า-ออก ๕ ครั้ง อย่างนิ่งสงบ ภาพแห่งสมณสิทธัตถะปรากฏ เป็นถึงลูกกษัตริย์มาเดินขออาหาร ถ้ายังไม่ปฏิบัติถึงความปล่อยวางแห่งสิ่งสมมุติ ในเกียรติยศ อำนาจ ทรัพย์ สรรเสริญ เชิดชู ความเป็นตัวตน ฯลฯ คงได้รับความทุกข์อย่างที่สุดในขณะยืนรอการให้อาหารแต่ละครั้ง และคนที่ให้อาหารมีความต่ำต้อยกว่าทั้งในด้านฐานะ ศักดินาทางสังคมที่ถือว่ายิ่งใหญ่ที่สุดในอินเดีย แม้แต่ในสมัยนี้ก็ยังคงมีความเชื่อเช่นนั้น การที่ไปรับ ยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีวรรณณะต่ำกว่าเป็นสิ่งที่ไม่ยอมรับ และน่ารังเกียจเป็นที่สุด

 

       การข้ามพ้นภาวะอัตตาสู่สภาวะแห่งการไร้ซึ่งตัวตนในสิ่งสมมุติทั้งปวง เป็นการปลดปล่อยให้ได้รับอิสรภาพอย่างแท้จริง ช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เลือกชนชั้น อายุ เพศ วัย เวลา ฐานะ ฯลฯ สามารถเกิดปรากฏได้กับทุกชีวิต การขอที่เปี่ยมด้วยอิสระ ที่ไร้ซึ่งผู้ขอและผู้ให้ ไร้ซึ่งความอยาก ความไม่อยาก ไร้ซึ่งการเรียกร้อง บังคับ ยังคงมีความงดงาม อ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยนเช่นเดียวกัน แม้เวลาล่วงเลยนานสักเพียงใด

       พระพุทธเจ้าทรงเดินตรงนั้นร่วมกับเราทุกเวลา เมื่อเดินขอบิณฑบาตด้วยความมักน้อย เคารพ อ่อนน้อม สงบ และเบิกบานในแต่ละย่างก้าวที่เดิน ไม่ว่าดำรงอยู่ในประเทศใด ชุมชนไหน หรือ ณ ที่ใดบนโลกใบนี้ก็ตาม
               ให้รับ อย่างปล่อยวาง ไร้ของเธอ ไร้ของฉัน
               มีเพียงพลังแห่งการเกื้อกูลต่อการดำรงอยู่อันสงบ เบิกบาน ตื่นรู้
               ณ ทุกที่มีสิ่งดี และไม่ดีให้เราประสบเสมอ แต่จงอยู่เหนือสิ่งเหล่านั้น อิสรภาพจะปรากฏ
[/color]
ขอบคุณภาพข่าวจาก
www.komchadluek.net/detail/20130608/160479/ผู้ขออันทรงเกียรติ.html#.UbLsQ9j0YXE