พิมพ์

[raponsan]

ยาอายุวัฒนะ

คอลัมน์ : ชักธงรบ โดย.กิเลน ประลองเชิง

ในงานศพโกวน้อย คุณกำชัย แฟนคอลัมน์ หิ้วถุงหนังสือเก่า...นิตยสารชาวกรุง ช่วง 2505–2516 รวม 11 เล่ม มายื่นให้...สำหรับผม...ทุกคนที่ให้หนังสือ ถือเป็นยอดกัลยาณมิตร

ชาวกรุงรุ่นนั้น...เก่าจนกรอบ บางเล่มปกขาดรุ่งริ่ง กระดาษสีน้ำตาลคล้ำออกกลิ่นสาบ ชาวกรุง สยามรัฐรายวัน สยามรัฐรายสัปดาห์ นี่คือ สถาบันตักสิลา สมัยบวชเณร ผมได้ร่ำเรียนจากกุฏิพระอาจารย์เลียดวัดบางจะเกร็ง ปากอ่าวแม่กลอง
     เล่มแรก ฉบับ ธ.ค.2505 ผมพลิกอ่าน...ทุกเรื่องเหมือนได้ระลึกชาติ
     ตัวอย่างสักเรื่อง เรื่องยาอายุวัฒนะ คุณมนู วิเศษการ เขียนไว้หลายขนาน

     

    ขนานแรก พ.ศ.2375 สุนทรภู่เขียนไว้ในนิราศวัดเจ้าฟ้า... “เดินทางตามลายแทง...ไป” วัดเจ้าฟ้า ตั้งอยู่กลางทุ่งแขวงกรุงเก่า มีตำรายาอายุวัฒนะฝังไว้ใต้ฐานพระประธาน
     มีตำนานเล่าประกอบลายแทง ยาอายุวัฒนะฉบับนี้ เป็นของพระเจ้าตะเภาทอง
     วันหนึ่ง เสด็จไปเที่ยวทุ่ง เจอที่ร่มรื่นก็โปรดให้สร้างวัด พอดีฤาษีสี่องค์เหาะผ่านมา เอายาอายุวัฒนะถวาย พระเจ้าตะเภาทอง ทรงเป็นกษัตริย์มานาน เบื่อหน่ายภาระการปกครองแผ่นดินเต็มที อยากหนีตายตามอายุขัย จึงไม่เสวย โปรดให้เอาตำรายาใส่ตุ่มทองฝังไว้
     ถ้าใครแก้อาถรรพณ์ได้ ก็จะได้ยาไปกิน กินแล้วอายุยืน รูปก็สวย

     พระสุนทรภู่ ดั้นด้นไปจนถึงวัด หัวค่ำก็เริ่มทำพิธีแก้อาถรรพณ์...ก็พลันเจอเหตุวิปริต “ฟ้าผ่า เทียนดับ พายุลูกเห็บฮือมาเป็นห่าฝน...กิ่งโพธิ์หักโค่น...สุนทรภู่กับคณะถึงกับสลบ”...
     รุ่งเช้าฟื้น ก็ไม่กล้าขุดหายาต่อ...เพราะเหตุอัศจรรย์บอกลาง แทนที่จะได้ยาต่ออายุ ทุกคนที่อยากได้ยาจะหมดอายุ

     

      ยาอายุวัฒนะ ฉบับต่อมา พระธุดงค์ ได้มาจากเทวดา คือ “ยาทั้งหก”
      “ทิ้งถ่อนตะโกนา สองสิ่งจงหาเปลือกมาเตรียมไว้ บอระเพ็ดแห้วหมู หาดูให้ได้ เม็ดข่อยพริกไทย หกสิ่งเสมอกัน ทำเป็นผงแล้วน้ำผึ้งละลายฉัน วันหนึ่งพึงปั้น เท่าเม็ดพุทรา”
      สรรพคุณ “อายุเพียงใด ร่างกายกายา คงอยู่เพียงนั้น ห้ามกันชรา กำลังเจริญ กล้าเดินคล่องว่องไว”
      หลวงตาอายุ 75 กินยาทั้งหกแล้ว ยังเดินขึ้นเขาเมืองเพชรฯ ได้สบาย

      ลำบากกับการหา “ตัวยา” นัก ลองใช้ตำรับยาต่อไปนี้...
      เอารากข่อยต้ม แล้วซดน้ำ วันละชามสองชาม นานๆเข้าร่างกายจะดำคล้ำ (อย่าตกใจ) เพราะรากข่อยเผา ต่อจากนั้นผิว (ดำ) จะลอก “โรคภัยหายสิ้น อ้วนขาวผ่องดี”

     

     ตำรับยาอายุวัฒนะเหล่านี้ คุณมนู วิเศษการ ออกตัวว่า ฟังได้หัวเราะได้ แต่อย่าเชื่อ
     ยังมียาอายุวัฒนะ อีกตำรับ...จากชาวกรุงฉบับเดียวกัน นิตย์ นราธร เขียนไว้ในคอลัมน์ “กรายกรุง” คือให้พยายามหาอารมณ์ขัน อารมณ์ขัน จากข้อถกแถลง เมียใครจะหูดีกว่า...มาถึงอารมณ์ขันของลูกเขย ที่แม่ยายรักใคร่เอาใจยิ่งกว่าเมีย...

     มาถึงอารมณ์ขัน เรื่องสุดท้าย
     เช้าวันหนึ่งข้าพเจ้าตื่นขึ้นมา ได้ยินคนโจษกันแซ่ดตามถนน ดังเข้ามาถึงในบ้านว่า หมูลดราคาแล้ว เหลือกิโลฯละ หกสลึง
     “หมูหรือหนู” ข้าพเจ้าถามแม่บ้าน “หนูค่ะ หนู” เธอตอบ“ทำไมปุบปับก็ถูกลงยังงั้น”
     “เขาลือกันว่า เลิกสหพันธ์ (ค้าหมู) กันแล้วค่ะ”

     

     นี่คือ...อารมณ์ขัน ตำรายาอายุวัฒนะ...ฉบับสุดท้าย...อ่านแล้ว ผมอยากหัวเราะให้แสบคอหอย...ไม่เหมือนกับฟังข่าว ยางปักษ์ใต้ราคาตก...คนปักษ์ใต้แก้ปัญหาด้วยการยกพวกปิดถนน ปิดทางรถไฟ เรื่องหลังนี้ ฟังแล้วอยากร้องไห้...ถ้าร้องไห้แล้ว อายุจะยืนขึ้น พวกเราน่าจะมาช่วยกันร้อง ให้มันดังไปถึงทำเนียบรัฐบาล...เผื่อว่าราคายางจะแพงขึ้น.

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.thairath.co.th/column/pol/chuckthong/367707
http://www.oknation.net/ , http://image.dek-d.com/