พิมพ์

[raponsan]

นิพพาน คือ อนัตตา

     นิพพานเป็นสิ่งที่สูงสุดที่มนุษย์ได้ค้นพบทางจิตวิญญาณ แต่นิพพานเป็นเรื่องของนามธรรม ไม่ใช่รูปธรรม เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ไม่สามารถประมาณการได้ถึงสัณฐานไม่มีความหนา ความกว้าง ความยาว ไม่มีลักษณะเป็นตัวตน ไม่มีเป็นรูปร่างให้เห็น

    พระนิพพานเป็นภาวะที่อยู่ในจิตใจ พระนิพพานโดยปกติของมันมีอยู่แล้ว เพียงแต่จิตของเราจะค้นพบเมื่อไร มันอยู่ในจิต ในใจของคนทุกคน ในจิตใจของทุกคนก็มีนิพพานอยู่แล้วทั้งนั้น แต่เรายังหาไม่เจอ ยังหาไม่พบ สิ่งที่ซับซ้อนที่สุดคือเรื่องของใจเท่านั้น

    จากสิ่งหนึ่งไปสู้อีกสิ่งหนึ่ง จากความมีอยู่ไปสู่ความไม่มีตัวตน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องนามธรรมที่อยู่ภายในจิตใจเรา ซับซ้อนเข้าใจยาก ไม่สามารถเข้าใจด้วยวิธีการทางโลก เพราะในที่สุดสิ่งที่ดูเหมือนมีตัวตนในที่สุดแล้ว มันกลับไม่มีตัวตน เพราะฉะนั้นสิ่งที่ไม่มีตัวตน

     

    มันเป็นอนัตตา คำว่า อนัตตา คือ ไม่มีตัวตน เป็นจุดสุดท้ายของสรรพสิ่ง ในเมื่อไม่มีตัวไม่มีตน แต่เรากำลังพูดขณะมีตัวมีตน การเข้าใจว่าในที่สุดอนัตตาเป็นเรื่องเข้าใจยาก เข้าใจยากเพราะเป็นนามธรรม

    เหมือนเราพยายามที่จะแก้เชือกที่มีปมอยู่หลายๆ อัน เราก็ใช้ภูมิปัญญาเราในการแก้ปมของเชือกออกทีละอัน พอเราเกิดภูมิปัญญาเราก็แก้ปมได้ทีละอัน พอแก้ปมออกมาก็ปรากฏว่ามีปมอีกปมหนึ่ง เราก็พยายามใช้ภูมิปัญญาแก้ปมนั้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงปมสุดท้ายที่เราเชื่อว่า ถ้าเราแก้ปมนี้ได้เราจะได้เชือกเส้นตรงๆ เส้นหนึ่ง

    ขณะที่เราเริ่มคลายปมสุดท้ายออกมา ผลปรากฏว่าเชือกที่เราถืออยู่มันกลับหายไป มันไม่มีตัวตน ทุกคนที่ปฏิบัติมาถึงขั้นนี้จะรู้ว่ามันมีปม มันจึงมีเชือก จริงๆ แล้วมันไม่เคยมีเชือกหรือปมอะไรเลย

    ถ้ามันมีเชือกมันก็มีปม ก็คือ อวิชชา เมื่ออวิชชาตัวสุดท้ายโดนแก้ออกมา แท้ที่จริงแล้วเชือกเส้นนี้ไม่เคยมีอยู่จริง นี่เป็นสิ่งที่เรียกว่าอนัตตา จิตของเราก็เหมือนกัน แท้ที่จริงไม่มีตัวมีตน แต่ปรากฏมันมีตัวมีตนอยู่เพราะว่ามันมีอวิชชา

    อวิชชาก็คือ เงื่อนปมของเชือกที่ว่านี้ เมื่อมันมีปมขึ้นมามันก็มีเชือกขึ้นมา เมื่อแก้ปมนี้ออกเจ้าเชือกนี้หายไป แต่ว่าไม่เคยมีเชือกที่ไม่มีปมเลย มันไม่มีตั้งแต่ต้นแล้ว แต่ว่ามันมีปมมันก็มีเชือกด้วย

     

    เมื่อเราถอดสิ่งสุดท้ายออกไปแล้ว แม้กระทั่งพระนิพพานเองก็เป็นอนัตตา เป็นสูญตา ไม่มีตัวไม่มีตน แต่การไม่มีตัวไม่มีตนนั้น มันเป็นภาวะสูงสุดของจิตวิญญาณที่จะหลุดพ้นออกไปได้ ถึงเราสามารถถอดรหัสไม่มีตัวไม่มีตนออกไป มันก็เป็นสิ่งที่จิตวิญญาณต้องทำ มีอวิชชาที่ไหน จิตยึดมั่นถือมั่น คิดหลงคิดปรุงเมื่อไหร่ มันก็เกิดเป็นตัวเป็นตนขึ้น

    ถอดความยึดมั่นไปได้ ถอดความเป็นตัวเป็นตนไปได้ แท้ที่จริงแล้วมันไม่มีแต่ต้น
    เรื่องนี้จะเข้าใจยาก เพราะแท้ที่จริงแล้วมันไม่มี ในส่วนนี้จะเข้าใจยาก เชือกที่ว่าถึงจริงๆ แล้วพอแก้ปมออกเชือกนั้นจริงๆ ไม่มี ไม่มีตัวตนอยู่จริง
    เขาถึงเรียกว่า อนัตตา อนัตตา คือ จุดสุดท้ายที่ถอดถอนอวิชชาในจิตใจออกหมดสิ้นแล้ว มันกลับไม่มีอยู่จริง แม้แต่จิตของตนก็ไม่มีอยู่จริง แต่เมื่อเรายังมีความหลงอยู่ จิตมันก็ยังคงมีตัวตนอยู่จริง.

    (อ่านต่อฉบับหน้า)

ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/201013/80932
ขอบคุณภาพจาก
http://www.flickr.com/photos/90000460@N08/with/8174856134/
http://www.watpathumwanaram.com/main/gallery_detail.php?id=16

[rainmain]

 

  ติดตามอ่าน ตอนต่อไปอยู่นะครับ สำหรับ ท่าน Nathaponson ผู้มีสาระธรรมมาแจกทุกวัน

  ผมอดคิดไม่ได้ว่า Nathaponson คือ อาจารย์เองหรือป่าว