พิมพ์

[raponsan]

ไอธรรมนำไอที (2)

โดย...ว.วชิรเมธี ผู้อำนวยการสถาบันวิมุตตยาลัย

 

*วรรณกรรมของคนมือบอน...*

ฉะนั้น เราทุกคนต้องคิดให้ดีนะ จะเขียนอะไร จะส่งอะไร จะกดไลค์ จะกดแชร์ ต้องคิดมากๆ ต้องคิดลึกๆ ต้องคิดนานๆ ถ้าเราเขียน ถ้าเรากดไลค์ ถ้าเรากดแชร์โดยไม่ใช้วิจารณญาณให้ดีนะ สิ่งที่เราเขียนลงไปบนเฟซบุ๊ก บนโซเชียลมีเดียจะไม่ต่างอะไรกับพวกคนมือบอนชอบเขียนข้อความเลอะเทอะในผนังห้องน้ำ

เคยเข้าห้องน้ำตามปั๊มมั้ย จะมีวรรณกรรมผนังห้องน้ำให้เราอ่านนะ บางครั้งไม่อยากอ่านหรอก แต่เขาเขียนระบายเต็มไปหมด อาตมาสังเกตนะ ถ้าเราไปต่างจังหวัด แวะเข้าห้องน้ำตามปั๊ม หรือห้องน้ำสาธารณะตามจุดพักรถ มักจะได้อ่านวรรณกรรมที่อยู่หลังประตูห้องน้ำเสมอ นั่นเขาเรียกว่า วรรณกรรมของคนมือบอน

เราก็เหมือนกัน ถ้าเราเขียนข้อความต่างๆ ลงบนโซเชียลมีเดีย โดยขาดความยั้งคิด เราก็ไม่ต่างอะไรจากคนมือบอนในห้องน้ำ ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงด้วยภูมิปัญญาขั้นต่ำ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ทำให้ตัวเองเดือดร้อน

แล้วต้องไม่ลืมนะ ทุกๆ ครั้งที่เราเขียนอะไรเผยแพร่ลงไปในโซเชียลมีเดียนั้น รู้มั้ย สิ่งที่เราเขียนถ้าเราเขียนดี มันจะส่งเสริมตัวเรา แต่ถ้าเราเขียนอะไรไม่ดี มันก็จะกลับมาดิสเครดิต ลดความน่าเชื่อถือของเรา และบางกรณีมันกำลังประจานเรา

 

*เขียนดี เป็นศักดิ์เป็นศรีของชีวิต * *เขียนไม่ดี เป็นความอัปรีย์ของชีวิต*

ทุกครั้งก่อนจะเขียนอะไรก็ตามลงบนหน้า Status ของตัวเอง คิดดีๆ คิดให้นานๆ คิดให้ลึกๆ เขียนออกไป ระบายออกไป คลิกนิดเดียว อ่านกันทั่วโลก รับรู้กันทั่วโลก

ฉะนั้นจะเขียนอะไรก็ตาม ต้องมั่นใจจริงๆ ว่าสิ่งนั้นดีสำหรับตัวเอง ดีสำหรับเพื่อนมนุษย์ และดีสำหรับสังคม ไม่ดีสำหรับตัวเอง ไม่ดีสำหรับเพื่อนมนุษย์ ไม่ดีสำหรับสังคม อย่าเขียน อย่าคลิก อย่ากดไลค์ อย่ากดแชร์ อย่าแบ่งปัน ให้มันจบที่เรา

ใครส่งมาให้เรา เราไม่จำเป็นจะต้องส่งต่อเสมอไป จะส่งต่ออะไรก็ตามต้องมั่นใจว่าเป็นข่าวสารที่ดี ถ้าเป็นขยะข้อมูล เป็นปฏิกูลข่าวสาร คลิกลงถังขยะ ลบซะ นี่แหละเป็นสติสัมปชัญญะสำหรับพี่น้องเราชาวไทยในยุคสื่อสังคมออนไลน์

 

*ปฏิบัติการแหวกพุงเพื่อน*

อาตมภาพได้อ่านนิทานพุทธปรัชญาเรื่องหนึ่งดีมาก อยากจะนำมาเล่าฝากพวกเราทุกคนซึ่งอยู่ในโลกยุคไอที นิทานพุทธปรัชญาเรื่องนี้มีอยู่ว่า ในป่าหิมพานต์มีลิงอยู่ฝูงหนึ่ง ลิงฝูงนี้มีกันร้อยกว่าตัว ทุกๆ วันลิงฝูงนี้ก็จะป่ายปีนอยู่บนยอดไม้ วันหนึ่งขณะที่กำลังป่ายปีนอยู่บนยอดไม้อย่างสนุกสนานบันเทิง จู่ๆ ลิงตัวหนึ่งก็โหนกิ่งไม้พลาด ตกปุ๊กลงมาที่พื้น

ก่อนจะร่วงถึงพื้น กิ่งไม้กิ่งหนึ่งเกี่ยวเข้าที่พุงของลิงตัวนั้น เลือดสาดกระจาย มันตกลงมาก็ร้องโอดโอยอยู่ข้างล่าง หัวหน้าลิงหรือลิงจ่าฝูงตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้อง ปีนป่ายตามลงมา พอเห็นเลือดพุ่งออกจากท้องของลูกน้อง มันก็ตกใจ มันไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อน มันตกใจ มันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกน้อง ดูซิเลือดแดงฉานเลย มันจึงเอามือไปแหวกพุงลูกน้องดู มันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันไม่เคยมีประสบการณ์ แผลนิดเดียวแต่ลิงจ่าฝูงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เลยแหวกพุงลูกน้องดู เจ้าลิงตัวนั้นตกใจ เจ็บด้วย ร้องจ๊ากขึ้นมา เรียกเพื่อนๆ ลิง แห่ตามกันมา

 

แล้วทุกตัว ไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ลิงทุกตัวที่มาล้อมวงก็แหวกพุงต่างตัวต่างก็แหวกๆ ตอนแรกนิดเดียว แผลเท่านิ้วก้อย ลิงแหวกทีละตัวๆ มาถึงตัวสุดท้าย แหวกพุงเพื่อนลิงนะ พร้อมกับดึงไส้ออกมาด้วย เจ้าจ๋อเคราะห์ร้ายตัวนั้นร้องโอดโอย ในที่สุดก็จากโลกนี้ไปพร้อมความทุกข์ทรมาน

คติของเรื่องนี้อยู่ตรงไหน ลองช่วยกันคิด คติอยู่ตรงนี้ ก็เหมือนกับใครสักคนหนึ่งส่งรูปบุคคลสาธารณะทางฟอร์เวิร์ดเมล์ ทางเฟซบุ๊กให้เราดู และโดยที่เราก็ไม่รู้เหนือไม่รู้ใต้ พอเห็นรูปปั๊บเราก็ร่วมผสมโรงเลย นี่เขาเรียกว่า แหวกพุงเพื่อน

 

ปฏิบัติการแหวกพุงเพื่อน โดยที่ตัวเองไม่มีความรู้ ไม่มีความเชี่ยวชาญ ไม่ได้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์อะไรทั้งสิ้น ความรู้ไม่มี แต่ฉันมีความเห็น จากนั้นก็แหวกพุงเพื่อน ด้วยการวิจารณ์รูปภาพ วิจารณ์ข้อความต่างๆ เหล่านั้น จนในที่สุดพอมาถึงคนสุดท้าย คือคนที่ล้าน เรื่องเล็กๆ กลายเป็น เรื่องที่ไม่เหลือเค้าความเดิมให้เห็นอีกเลย

นี่คือปฏิบัติการแหวกพุงเพื่อน ปฏิบัติแหวกพุงบุคคลสาธารณะ ปฏิบัติการแหวกพุงเพื่อนมนุษย์ ทั้งๆ ที่เราไม่อยู่ในฐานะที่จะไปแหวกพุง เรื่องนี้ถ้าลิงจ่าฝูงโทรศัพท์ไปหาหมอ ส่งไลน์ไปก็ได้ เรียกหมอมารักษาเพื่อนลิง แผลนิดเดียวเท่านิ้วก้อยจะหายมั้ย เย็บนิดเดียวก็หายใช่มั้ย แต่เพราะว่าลิงจ่าฝูงไม่รู้จักเรียกหาผู้เชี่ยวชาญ

ขอบคุณภาพและบทความจาก
www.posttoday.com/ไลฟ์สไตล์/ไลฟ์/280015/ไอธรรมนำไอที-2-