พิมพ์

[หมวยจ้า]

การรักษาศีลก็มีเป็นขั้นเป็นตอน ทีแรกพอยุงมากัดปั๊บ เงื้อมือปุ๊บเลย แต่พอจะตบลงไปเท่านั้น นึกได้ว่าวันนี้เรารักษาศีลก็เลยไม่ตบ อย่างนี้เรียกว่า "ศีลจิ้มน้ำตาล"เหมือนอย่างกับมะขาม จิ้มน้ำตาล ทีแรกก็เป็นอย่างนี้ คือยังง่อนแง่นอยู่ พอรักษาศีลนานเข้าๆ เป็นเดือน ๒ เดือน ๓ เดือน พอมียุงมากัด ที่เงื้อมือจะตบนั้นไม่มีหรอก แค่ไล่ให้มันรีบๆ ไปเสีย เพราะว่าเราเจ็บแล้ว อย่างนี้เรียกว่า "ศีลเชื่อม"

เมื่อ รักษาศีลมากเข้าๆ จนกระทั่งเป็นปี พอถูกยุงกัดปุ๊บกลับได้คิดว่า ตราบใดที่ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสาร ก็ไม่แคล้วที่จะต้องมาเบียดเบียนกันอย่างนี้ หมดกิเลสเมื่อไรถึงจะได้ไม่ต้องมาเจอกับสิ่งเหล่านี้ เพียงแค่ถูกยุงกัดเท่านั้นแต่คิดจะไปพระนิพพาน อย่างนี้เรียกว่า "ศีลแช่อิ่ม"

เพราะฉะนั้น การรักษาศีลจึงไม่ใช่เป็นเรื่องพอดีพอร้าย แต่เป็นเรื่องที่จะต้องเอาชีวิตเป็น เดิมพันกันทีเดียว

ที่มา
http://www.kalyanamitra.org/daily/dhamma/index.php?option=com_content&task=view&id=734&Itemid=99999999