พิมพ์

[raponsan]

ความงามที่ไม่เปลี่ยนแปลง : บาตรเดียวท่องโลก

โดย พระพิทยา ฐานิสฺสโร

เดินจากวัดธรรมปาละ สวิตเซอร์แลน ไปยังอีกหมู่บ้านที่ชื่อ ฟรูติเกน (Frutigen) ระยะทางประมาณ ๙ กิโลเมตร ถือขวดไม่มีน้ำกะว่าจะไปรับน้ำจากภูเขาหรือก๊อกน้ำตามไร่ เพราะน้ำก๊อกที่สวิสสะอาด บริสุทธิ์ ดื่มได้เกือบทุกที่ แต่รสชาติอาจแตกต่างกันบ้าง แต่ครั้งนี้กลับไม่มีที่รองน้ำ เพราะเดินตามภูเขาที่ค่อนข้างเป็นหน้าผา เมื่อถึงหมู่บ้านเล็กๆ ระหว่างทาง หญิงสวิสท่านหนึ่งกำลังง่วนอยู่ที่สวนหย่อมของเธอในเขตบ้าน เห็นพระถือขวดเปล่าก็ถามขึ้นว่า “จะรับน้ำเปล่าไหม” จึงตอบกลับไปว่า “กรุณาด้วย”

ในเขตพื้นที่ชนบทหรือผู้คนที่อาศัยอยู่กับสิ่งแวดล้อมที่เป็นธรรมชาติเกือบทุกประเทศ จะเต็มไปด้วยผู้คนที่มีน้ำใจแม้ในประเทศที่ยากจนก็ตามที เขาจะไร้ซึ่งความกลัว ระแวงต่อแขกผู้มาเยือนหรือคนต่างถิ่น ความบริสุทธิ์ใจ ใสซื่อ เปรียบเสมือนเครื่องคุ้มกันภัยอย่างดีให้ทุกชีวิตในเขตพื้นที่นั้นๆ และความเป็นอยู่ส่วนใหญ่เปี่ยมด้วยความเรียบง่าย ไม่ซับซ้อน หน้าตาที่ปรากฏจึงเปี่ยมด้วยรอยยิ้มแม้ผิวพรรณอาจดูกร้านด้วยงานและแสงแดด เสื้อผ้าอาจดูเก่าไม่สะอาดตา แต่มีความงามที่ลึกซึ้งซ่อนอยู่อย่างหาค่าประมาณมิได้

 

ความเจริญทันสมัย สะดวกสบายทางวัตถุ ความเป็นเมืองใหญ่ในพื้นที่ต่างๆ ทั่วโลก ได้ดูดกลืนความงาม จริงใจ ซื่อสัตย์ เห็นอกเห็นใจ สดชื่นแจ่มใสจากผู้คนไปทีละน้อยๆ อย่างน่ากลัว เราหลอกตัวเองและผู้อื่นด้วยเสื้อผ้า การแต่งตัว แต่งหน้า ทำผมในรูปทรง รูปแบบต่างๆ ใช้เครื่องประดับของใช้ น้ำหอมที่แพง ขับรถส่วนตัว เพื่อให้ดูดีตามสมัยนิยม เราค่อยๆ สูญเสียความเป็นธรรมชาติของตัวเอง ความบริสุทธิ์ใสซื่อ ความงดงามภายใน ตามค่านิยมแห่งการแข่งขัน แก่งแย่ง ชิงดี ตัวใครตัวมัน ฉาบฉวย อวดความสวยงาม หล่อ ที่หาคุณค่าแท้จริงไม่เจอ ทำให้เราสูญเสียความสุข เบาสบาย เป็นตัวของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

เราจะขาดความมั่นคงภายใน เมื่อไม่เป็นที่ยอมรับตามค่านิยมแห่งสังคมบริโภคที่สร้างคุณค่าเทียมขึ้นมา จิตใจเราค่อยๆ อ่อนแออย่างน่าเป็นห่วง เพราะเราต้องเปลี่ยนตัวเองไปตามสังคมที่เปลี่ยนแปลงเร็วอยู่ตลอดเวลา ทำให้หลายชีวิตต้องไปพึ่งสิ่งกล่อมประสาทเพื่อหาโลกส่วนตัวหรือใช้โทรศัพท์อย่างหยุดไม่ได้ เราถูกหลอกให้เสพ จนขาดอิสรภาพอย่างผู้ไม่รู้ เรากำลังทำร้าย ทำลายจิตใจที่บริสุทธิ์งดงาม ด้วยการหยิบยื่นให้ผู้คนในสังคม ไม่มีโอกาสได้อยู่กับตัวเอง สัมผัสธรรมชาติที่บริสุทธิ์ที่มีอยู่โดยไม่ต้องสร้างธรรมชาติปลอมขึ้นมาที่ไม่สามารถสัมผัสได้อย่างแท้จริง

 

เราพยายามห่างไกล ไม่สนใจจากความจริงของการแก่ เจ็บ ตาย เราพยายามปกปิด ไม่อยากเจออยากพบสิ่งเหล่านั้น เราไม่อยากรับรู้ พูดถึงและหาวิธีการที่จะหลอกกันและกันด้วยการสร้างเทคโนโลยี ใช้สารเคมีเพื่อคงสภาพร่างกายให้หนุ่มสาว เปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาเพื่อให้ดูดีตามที่คิดว่าคนในสังคมชอบอาจจะจริงหรือไม่เราไม่รู้ แต่เราก็ทำตามอย่างว่าง่าย เราจึงไม่มีโอกาสฝึกที่จะเตรียมกายใจ เพื่อเผชิญความจริง เราจึงไม่เข้าใจความจริงมากขึ้นและมากขึ้น ซึ่งสาเหตุเหล่านี้คือที่มาแห่งความทุกข์ทั้งปวง

ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ร่างกายนี้ก็เช่นกัน สุดท้ายต้องกลับคืนสู่ธรรมชาติทุกชีวิต สรรพสิ่งการฝึกยอมรับความจริงแห่งชีวิต คือหน้าที่สำคัญของชีวิต สิ่งสมมุติทั้งหลายมิใช่ของเรา แม้กายนี้ก็ตาม

 

การมีน้ำใจเกิดจากจิตใจที่ไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่มากก็น้อย ความจริงใจ มีน้ำใจของผู้คน คือพื้นฐานแรกของการมีความสุขที่แท้จริงจากข้างในและเป็นคุณค่า ความงามที่แท้จริง ยิ่งสร้างยิ่งทำมาก ความสุขยิ่งปรากฎมาก สังคมที่เปี่ยมได้ด้วยผู้คนเช่นนี้ จะปรากฏแต่รอยยิ้ม ความเบิกบานแจ่มใส เห็นอกเห็นใจ

       ที่ใดแห้งแล้งน้ำใจ ที่นั่นไร้ซึ่งความสุข

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20140923/192628.html