"อันที่จริง เวลาฉันจะไปเทศน์ ธรรมะ ที่ไหน ฉันต้องอ่านกัณฑ์เทศน์หลายรอบ นะการทำอย่างนี้ ก็เพื่อตั้งอยู่ในความไม่ประมาท คือจะได้คล่อง เวลาอ่าน ผู้ฟังก็ประทับเวลาที่ได้ฟัง อันนี้ตอนที่ฉัน ยังเป็นสามเณรพระใหม่ ขึ้นเทศน์ ครั้งแรก ใจมันสั่น ตุ๊บ ๆ ตื่นเต้น จริง ๆ แต่พอได้ออกไปเทศน์บ่อย ๆ ขึ้น ๆ ความประหม่า ก็หายไป มานึกถึงปัจจุบัน เดี๋ยวนี้เวลาเทศน์ ไม่มีจุดประสงค์ ให้ใครฟังเลย นอกจากตัวเองฟังเอง เวลาเทศน์ครั้งใดก็ตาม ฉันจะอธิษฐาน ว่าขอให้ปัญญาของข้าพเจ้าจงเกิด ขอให้ธรรม จงปรากฏขึ้นในใจของข้าพเจ้า พออธิษฐานเสร็จ ก็นั่งพูดอัดรายการไป คือ พูดไปนี้ ก็พูดให้ตัวเองฟัง นะ ไม่ได้พูดให้คนอื่นฟังเลย เพราะฉันไม่รู้หรอกว่า ใครจะได้ฟัง เสียงของฉันจริง ๆ ในรายการ บางครั้งสอบถามลูกศิษย์ ที่ดูเป็นศิษย์เอก กลับไม่มีตอบคำถามฉันได้ ทำให้ฉันรู้ว่า เขาไม่ได้ฟัง กันเลย ดังนั้นทุกวันนี้ ที่ฉันพูด ก็พูดสอนตัวเอง พอยิ่งพูดสอนตัวเอง ก็เลยแสดงธรรมในแบบที่ตนเอง ควรจะต้องฟัง เดี๋ยวนี้เวลา ฉัน พูด ไม่มี สคริปต์ จริงๆ ไม่มี คือ นึกตรงไหนจะพูดก็พูด แต่การพูดทุกครั้ง ต้องมีการภาวนา ด้วยอย่างน้อย ต้องมีการเจริญสติ อย่างมาก ก็มีการเจริญสมาธิ อย่างสูงสุด ก็คือการเดินมรรคกรรมฐาน ...."
ข้อความบางส่วน จากหนังสือ เพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนา และการเดินทาง ของ ธัมมะวังโส