การมีหรือ ไม่มี นั้น สำหรับ พระอริยะบุคคล เห็นว่าการมี เป็นอย่างไร และไม่มีเป็นอย่างไร ผู้ถาม sinjai , sriya , nopporn , kobyamkala , hero , rainmain ,ครูนภา , อาริสา , ประสิทธฺ์ , paisalee , translate , ISSARAPAP , kittisak

การมี ก็คือ การปรากฏ ของ รูป และ นาม
การไม่มี ก็คือ การหายไป ของ รูป และ นาม
สำหรับ พระอริยะ การมี ก็เป็นเหตุ ไปสู่ การไม่มี และ การไม่มี ก็เป็นเหตุ ไปสู่ การมี เป็น วัฏจักร์ ที่สลับหมุนเวียนเปลี่ยนกันไป เหมือนกลางวัน เหมือนกลางคือ เหมือน สว่าง เหมือน มืด มันสลับกันไปตามเหตุปัจจัย ของธรรมชาติ บ้าง ตามเหตุปัจจัย ของ การกระทำ ( กรรม ) บ้าง ตามเหตุปัจจัย ของ ผล ( วิบาก ) บ้าง แต่สิ่งหนึ่ง ที่อันใคร ๆ ไม่ค่อยเห็น ก็คือ เหตุปัจจัย จาก กิเลส ( อวิชชา ) อันนี้มองไม่เห็นกัน
ดังนั้น การมี ก็คือ ปรากฏการณ์ ของ อัตตา อีกลักษณะ หนึ่ง
การไม่มี ก็คือ ปรากฏการร์ ของ อัตตา อีกลักษณะ เช่นเดียวกัน
ดังนั้น ในระหว่าง มี หรือ ไม่มี จะมี ปรากฏการณ์อีกอันหนึ่ง คือ รอให้มี หรือ รอให้ไม่มี
ที่นี้ มี และ ไม่มี อาศัยอะไร ?
มี และ ไม่มี อาศัยเวลา ( กาล ) เป็นเครื่องปรากฏอยู่ ตามนั้น ดังนั้น เราก็จะรู้ว่า เวลานี้ มี เวลา นี้ ไม่มี ขณะนี้ มี ขณะนี้ ไม่มี อย่างนี้เป็นต้น
สำหรับพระอริยะ แล้ว มี และ ไม่มี เป็นเพียงปรากฏการณ์ ของ วัฏจักร เท่านั้น
มี สอนให้รู้ว่า อะไร ?
มี นั้น สอนให้รู้ว่า ถ้ามี ปรากฏการณ์ ของ มี เกิดขึ้น สิ่งที่ตามมา ก็คือ ความพอใจ และ ความไม่พอใจ เพราะมี เป็นได้สองสถานะ ของ ปุถุชน คือ บางอย่าง มี ก็นำมาซึ่งความทุกข์ บางอย่าง มี ก็นำมาซึ่งความสุข
ส่วน ไม่มี นั้น มีอยู่สองสถานะ เช่นเดียวกัน คือ สถานะ ทุกข์ เพราะว่า ไม่มี กับ สถานะ เป็นกลาง คือ วางเฉย ไม่มี ไม่ทำให้เกิดสุข เพราะ ไม่มี มีค่าเท่ากับ ศูนย์ ( 0 ) ดังนั้นไม่มี จึงไม่มี สุข อยู่ มีเพียง ทุกข์ กับ ความเป็นกลาง
ดังนั้น ถ้าจะบอกว่า มี แตกต่าง จากคำว่า ไม่มี ก็จำแนก ได้ง่าย คือ เวทนา ที่เกิด นั้น ร่วมกันที่ ทุกข์ แตกต่างกัน ที่ สุข กับ ความเป็นกลาง
บัณฑิต หรือ สัตตบุรุษ ย่อมชี้นำความเป็นจริง ของ มี และ ไม่มี ฐานเดียว คือ ทุกข์ เพราะว่า ทุกข์ นั้นมองเห็นได้ง่าย ปรากฏได้ทั้งสอง ปรากฏการณ์
( ยังไม่จบ ในเรื่องลักษณะ แต่เหนื่อย ที่จะพิมพ์ พอจะสรุป ได้สั้น อย่างนี้ก่อนนะ )
เจริญธรรม / เจริญพร
