พิมพ์

[raponsan]

ฮือฮา.!? พ.ต.ท. ลาบวชตลอดชีวิต สุดระอา ลาภ-ยศ-สรรเสริญ

เพื่อน นรต.47 ที่รักทุกท่าน ผม พ.ต.ท.พนมไพร จักรภาส (จันทร์กา) ขออนุญาตแจ้งข่าว ผมได้เสนอขอลาออกจากราชการก่อนกำหนด early retire มีผลตั้งแต่ 1 ต.ค.59 เป็นต้นไป โดยให้เหตุผลเพื่ออุปการะบุพการีและศึกษาปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา และตร.ได้มีคำสั่งอนุญาตลงมาแล้ว
       
       ผมรู้สึกภูมิใจและดีใจมากที่ได้เป็นเพื่อนร่วมรุ่น นรต.47 กับพวกเราทุกคน ได้มีโอกาสร่วมทุกข์ร่วมสุขอาบเหงื่อต่างน้ำมาด้วยกันตั้งแต่เป็นวัยรุ่น จนแยกย้ายกันออกมารับใช้ชาติตามภารกิจหน้าที่ของแต่ละคน จนกระทั่งตอนนี้ที่พวกเราผ่านพ้นวัยกลางคนกันมาแล้ว ความผูกพันความเป็นเพื่อนของพวกเราก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและอายุที่เพิ่มมากขึ้นไปทุกขณะ ผมชื่นชมและยินดีกับความสำเร็จ ความเจริญก้าวหน้าของเพื่อนๆ ทุกคนในวิถีชีวิตตำรวจ ตามที่แต่ละคนปรารถนา ตัวผมเองก็มีความพอใจและมีความสุขดีในหน้าที่ราชการปัจจุบัน
       
       เหตุผลที่ตัดสินใจในครั้งนี้ มีที่มาจากสิ่งที่มันสั่งสมอยู่ในใจมาตั้งแต่เด็กๆ ที่สนใจการปฏิบัติสมาธิ ภาวนา มาตั้งแต่อยู่ชั้นประถม เรื่อยมาตลอดจนมาเรียนเตรียมทหาร เข้า นรต.ก็ศึกษาปฏิบัติมาตลอดเท่าที่โอกาสจะอำนวย จนมาประมาณ 6-7 ปีที่ผ่านมา ได้ปฏิบัติเรียนรู้อย่างจริงจังกับครูอาจารย์ท่านผู้รู้แจ้งฯ หลายๆ ท่าน (เพื่อนเราบางคน ได้มีโอกาสไปด้วยกัน) ประกอบกับรู้เห็นผลการปฏิบัติที่มันเกิดขึ้นกับใจเราเอง เป็นที่น่าอัศจรรย์ ในทางการดำเนิน ศีล สมาธิ ปัญญา จนรู้สึกว่า "จิตมันเปลี่ยนไป" มันเกิดการขัดเกลา จนความทุกข์ ไม่สามารถเข้าไปกระทบใจเราได้มากขึ้นๆ เรื่อยๆ จากผลการปฏิบัติ ... และในที่สุดก็ค้นพบว่า... ในใจเรามีสิ่งสำคัญที่สุดเพียงอย่างเดียวที่ต้องมุ่งไปถึงให้ได้ในชีวิตที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้ ... นั่นคือการเดินตามรอยพระพุทธองค์และพระอริยเจ้าทั้งหลาย

       

       นับแต่วันนั้นความมุ่งมั่น ตั้งใจก็มุ่งไปสู่เส้นทางนี้มั่นคงหนักแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ และ รู้ว่า.. ชีวิตคนเรานี้มันน้อยนัก มันสั้นมาก.. วันคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วในแต่ละปีๆ และชีวิตเราจะเหลืออีกเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ สุดท้ายจึงตั้งจิตตั้งใจเป็นสัจจะอธิษฐาน ถ้าอายุครบ 45 ปี ซึ่งถือว่าอยู่มาเกินครึ่งชีวิตแล้ว ..ก็จะขอทำตามเป้าหมายตามที่ใจเรียกร้อง และที่ได้ตั้งเป็นความมุ่งหวังสูงสุดของชีวิตดังกล่าว ซึ่งวัยขนาดนี้กำลังดีเพราะตอนนี้ยังพอมีเรี่ยวแรง ยังใช้ความเพียรปฏิบัติขัดเกลาจิตใจได้เต็มที่อยู่  โชคดี ที่ผมไม่มีภาระ เรื่องครอบครัว หรือเรื่องให้กังวลมาก ทางพ่อแม่ก็ได้พูดคุยหารือท่านมาหลายปีแล้ว ท่านก็ไม่ขัดข้องแต่อย่างใด การบอกกล่าวกับเพื่อนๆ ในครั้งนี้ เหมือนเป็นการอำลา แต่อำลาไปสู่อีกสถานะหนึ่งในระยะเวลาอันใกล้นี้ แต่ความเป็นเพื่อนยังคงอยู่ตลอดไปไม่ว่าสถานะไหน
       
       เบื้องต้นผมจะกลับไปอยู่ดูแลพ่อแม่ที่บ้านสักระยะก่อนเมื่อถึงเวลาก็จะใช้ชีวิตตามความฝันที่ตั้งใจไว้ตลอดไป ไปฝึกฝนทุ่มเทชำระจิตใจให้เห็นผลกับครูบาอาจารย์สายพระป่า พระปฏิบัติ ตามแนวทางที่ท่านทั้งหลายได้เคยดำเนินมา... หลายๆ คนได้ถาม ว่าไม่เสียดายสิ่งต่างๆ หรือ??

         

       จากการปฏิบัติที่ผ่านมา ทำให้รู้และเห็นความจริงว่าสิ่งต่างๆ ที่มีอยู่ มันเป็นของที่ครอบครองได้ชั่วคราว ทั้งเงินทอง ลาภยศ พ่อแม่ พี่น้อง ลูกเมีย ฯลฯ และแม้กระทั่งร่างกายเราเอง สักวันก็ต้องจากไปทั้งหมด.. แต่สิ่งที่ทำไว้แล้วไม่แปรเปลี่ยนไปไหนคือ จิตที่ชำระขัดเกลาไว้ ด้วยบุญกุศล ถ้ายังต้องมาเกิดอีกก็จะมีคุณภาพจิตตามที่เราบำเพ็ญสั่งสมไว้. ขอฝากเพื่อนทุกคนอย่าได้ประมาท อย่างที่บอก ชีวิตนี้น้อยนัก เพื่อนเราหลายคน จากไปโดยไม่มีโอกาสได้บอกลาพวกเรา .. สำหรับผมเอง สำหรับคำถามข้างต้น .. ในชีวิตนี้ ผมจะรู้สึกเสียดายมาก ถ้าไม่ได้ ตัดสินใจเหมือนที่ได้ทำลงไปในครั้งนี้และเลือกเดินตามเส้นทางที่เลือกไว้นี้
       
       สุดท้าย ขอบุญกุศลทั้งหลายที่พวกเราได้ร่วมกันทำ บุญกุศลที่ผมกระทำบำเพ็ญมาเป็นปัจจัยส่งผลให้เพื่อนทุกคนมีแต่ความสุข ความเจริญ สมหวังในสิ่งที่ปรารถนาทั่วกันนะครับ รักเพื่อนทุกคน...ป่า...ครับ

ขอบคุณภาพข่าวจาก
http://www.manager.co.th/Crime/ViewNews.aspx?NewsID=9590000099099

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ