ในพระสูตร กล่าวเรื่อง ทานว่า เลิศ แต่เรื่อง ศีล ก็เลิศกว่า การให้ทาน ถึงแม้กล่าวว่า ศีลเป็นเลิศแล้ว ภาวนาก็ยังเลิศกว่า ศีล
วินิจฉัย นี้ถ้าไม่ทำความเข้าใจ ก็จะทำให้เข้าใจผิดได้ ว่า ภาวนาอย่างเดียวก็เลิศ กว่า ทาน และ ศีล ซึ่งหลายคนก็มักจะคิดอย่างนี้เอาง่าย จึงไม่สร้างทาน และ ศีล เอาแต่ บริกรรมภาวนา ผลจึงไม่มี
ทาน เป็นส่วนหนึ่ง เป็นเหตุปัจจัยในการมีศีล
ศีล เป็นส่วนหนึ่ง เป็นเหตุปัจจัยในการภาวนา
ภาวนา เป็นส่วนหนึ่ง เป็นเหตุปัจจัยในทาน
ทั้งสามอย่าง ต้องสัมพันธ์ กันอย่างนี้ขาดกันไม่ได้ เหตุเพราะว่า ผู้ภาวนา ย่อมมีสติ เมื่อมีสติย่อมไม่ประมาท เมื่อไม่ประมาท ย่อมสร้างกุศล ทานเป็นอุปนิสัย หยาบ ศีลเป็นอุปนิสย กลาง และภาวนาเป็นอุปนิสัย ละเอียด ดังนั้่น อุปนิสัยทั้งสามประการนี้ อาศัยซึ่งกันและกัน แยกกันไม่ได้ เพราะนับเนื่องด้วยเหตุปัจจัย ต่อกันและกัน
ดังนั้น ภาวนา เป็นชั้นยอดของตึก ที่ต้องอยู่ บนชั้นกลาง และชั้นพื้นฐาน
เจริญพร
ผู้เขียน
หัวข้อ: ถึงแม้ภาวนา ว่าเลิศ แล้ว ทาน ศีล ก็เป็นพื้นฐาน สำคัญ (อ่าน 2837 ครั้ง)