โลกสูตร ว่าด้วยสัตว์โลก
เหตุการณ์ : เมื่อพระผู้มีพระภาคทรงตรัสรู้ ทรงเสวยวิมุติสุขตลอด ๗ วัน เมื่อออกจากสมาธิแล้ว ทรงตรวจดูสัตว์โลก เห็นหมู่สัตว์ทั้งหลายยังเป็นผู้เดือดร้อนจากราคะ โทสะและโมหะอยู่
โลกนี้เมื่อถูกผัสสะครอบงำ ย่อมกล่าวถึงโลกโดยความเป็นตัวตนในขันธ์ ๕ และเมื่อโลกถูกภพครอบงำ ย่อมเพลิดเพลินในภพ ซึ่งเป็นภัย
บุคคลอยู่ประพฤติพรหมจรรย์ ก็เพื่อจะละภพ
สมณะหรือพราหมณ์ ผู้กล่าวความหลุดพ้นจากภพด้วยภพ หรือด้วยความไม่มีภพ สมณพราหมณ์เหล่านั้นยังไม่สลัดออกไปจากภพ
ทุกข์เกิดขึ้นเพราะอาศัยอุปธิ เมื่อสิ้นอุปาทานทั้งปวง ความเกิดแห่งทุกข์ย่อมไม่มี
สัตว์ทั้งหลายเพราะถูกอวิชชาครอบงำ หรือยินดีในขันธ์ ๕ ที่เกิดแล้ว จึงไม่พ้นไปจากภพทั้งหลาย คือ สวรรค์ อบาย และมนุษย์เป็นต้น
ภพทั้งหมดนั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา
บุคคลผู้เห็นขันธ์ ๕ คือ ภพ ตามความเป็นจริงด้วยปัญญา ย่อมละภวตัณหาและวิภวตัณหาได้ เพราะตัณหาทั้งหลายสิ้นไป ถึงความดับด้วยอริยมรรค เป็นนิพพาน ภพใหม่ย่อมไม่มีแก่ภิกษุนั้น เพราะไม่ถือมั่น เป็นผู้คงที่ ขอขอบคุณ :-
อ้างอิง : โลกสูตร พระไตรปิฎก ฉบับหลวง เล่มที่ ๒๕ ข้อที่ ๘๔ หน้า ๘๗
URL :
https://uttayarndham.org/node/1752
ผู้เขียน
หัวข้อ: ภพทั้งหมดนั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา (อ่าน 879 ครั้ง)