ณ โรงเรียนแมลงชิว
..ท่ามกลางผู้คนในโรงเรียนมากมายนับสิบนับร้อยคน ผมได้แต่มองเห็นความว่างเปล่า มองไปเจอแต่ความว่างเปล่า
..ในใจผมรู้สึกล้มเหลว พังทะลาย ไม่มีที่ให้ผมอยู่ ใจผมกรีดเจ็บแปลบจนทานไม่ไหว อยากจะหนีไปไกลๆ ผมอยากตายไปเสียให้พ้นๆ
..หวนมองย้อนไปในชีวิตผม ไม่ว่าจะทำสิ่งใด สมองผมก็ไม่ไป มันตื้อไปหมด ผมทำอะไรก็ไม่ดีผิดพลาดไปหมด ทำสิ่งใดก็ไม่เคยสำเร็จ ทั้งๆที่ผมก็ทำเต็มแล้วยังถูกด่า ถูกตี ถูกตวาดใส่ ผมรับมันไว้ไม่ไหวแล้ว ผมอยากจะหลีกหนีไปให้ไกลจากความจริงที่โหดร้ายนี้
..เพราะในครอบครัว..ผมเป็นลูกคนเดียว ปะป๊ากับหม่าม้าแยกทางกัน ผมต้องอยู่กับปะป๊า จึงถูกปะป๊าคาดหวัง สั่งให้ผมทำๆทุกอย่าง คาดหวังให้ผมเป็นลูกอย่างที่ปะป๊าต้องการ เก่ง ดี เลิศ ฉลาด จะได้ไม่ต้องอายใคร จนไม่เหลือพื้นที่ว่างแม้ซักมิลลิเมตรให้ผมผิดพลาด หรือได้ใช้ชีวิตอย่างลูกคนบ้านอื่นเขา
..พอผมทำไม่ได้ตามที่ปะป๊าคาดหวังอยากให้เป็น ผมก็ถูกด่าทอว่าผมไม่เอาไหน เป็นตัวเวรตัวกรรมในบ้าน บ้างก็ว่าผมปัญญาอ่อน โง่ ไม่พัฒนา เป็นออทิสติก
..ไปโรงเรียนก็ถูกเพื่อนแกล้ง รุมด่า กลั้นแกล้งหาเรื่อง บ้างก็รังเกลียดไม่เข้าใกล้
..เรียนไม่เข้าใจไปถามครูกลับโดนครูด่าว่าโง่ ผมหัวช้าครูก็ให้ทำงานเพิ่มจนปมไม่ไหวแล้ว ไม่อยากไปเรียนอีก
..ผมจะมองไปทางใดทั้งนอกบ้านหรือแม้แต่คนในบ้าน เขากลับมองว่าผมเป็นคนบ้าปัญญาอ่อน เป็นออทิสติก
..ผมทำผิดอะไร ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ !!!..
..ผมทำผิดอะไร !!!..
..ให้ผมเกิดมาทำไม
..ผมไม่อยากอยู่แล้วในโลกนี้ !!..
..ช่วยด้วยมีเด็กนักเรียนจะโดดตึกบนดาดฟ้าของอาคาร 4 แจ้งตำรวจที !!!..
..หว๋อ..หว๋อ..(เสียงรถตำรวจ รถพยาบาล รถกู้ภัยดังขึ้น)
"น้อง..น้อง..น้องใจเย็นๆนะ มีอะไรอึดอัดใจคุยกันได้นะพี่จะรับฟัง"...(เสียงกู้ภัยพูด)
..ตอนนี้เหมือนมีผู้คนมากมายพยามยามจะคุยกับผม แต่ในเวลาปมเห็นเพียงแค่คนเหล่านั้นทำปากขยับ เหมือพยายามจะพูดอะไรแต่ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรจากเขาเลย หูผมอื้อไปหมด..แต่ตอนนี้ใจผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว..ในใจส่วนลึกคิดเพียงอยากพ้นไปจากโลกนี้
..ผมแค่นอนหลับ...แค่ทิ้งตัวงนอน..
"กรี๊ด......." (เสียงฝูงชนกรีดร้องตกใจ)
ผมรู้สึกตัวอีกที..ผมก็ลอยอยู่กลางอากาศ ดิ่งลงพื้นด้วยความเร็งสูง...
"พรุฟฟฟฟ..." (เสียงตกลงกระทบเบาะลม)
ผมลืมตาขึ้น..มองเห็นกลุ่มคนมากมาย ห้อมร้อมกรูกันเข้ามาอุ้มผมขึ้นรถพยาบาล
..1 วันผ่านไป..
..ผมลืมตาตื่นขึ้น..นึกถึงเกตุการณ์เรื่องราวต่างๆ หากตอนนั้น..ไม่มีเบาะลม ไม่มีกู้ภัย ไม่มีพยาบาล ไม่มีตำรวจที่พยายามจะช่วยผมในตอนนั้น..ผมคงเป็นแค่คนไร้ค่าที่ตายไปอย่างสูญเปล่า..
..วันนี้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา กลับมองเห็นปะป๊าที่คอยด่าและตีผม สั่งบังคับให้ผมทำตามที่ใจปะป๊าต้องการ มากอดผมไว้แน่นพร้อมร้องไห้โฮออกมา
..ผมเกิดคำถามในใจว่า ปะป๊ารักผมด้วยเหรอ..ปะป๊ารักผมขนาดนี้ด้วยเหรอ..ถ้ารักผมทำไมที่ผ่านมาไม่เคยให้ความรักผมเลยนอกจากสั่งและคาดหวังให้เป็น..แม้ถึงผมจะเห็นปะป๊าดูรักผมขนาดนั้น..แต่ทำไมผมกลับเหมือนไม่รู้สึกอบอุ่น หรือดีใจอะไรจากสิ่งที่ปะป๊าของผมทำเหมือนรักและห่วงผมมากเลย
..ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายังคงสดใส ไม่ว่าบนโลกนี้จะเกิดอะไรขึ้น จะมีเรื่องดี เรื่องร้าย ท้องฟ้าก็ยังคงสดใส ยังมีตะวันทอแสง มีแสงแดด มีแสงจันทร์ แสงดาว มีลมพัดไม่เคยเปลี่ยนแปลง..ถ้าผมเป็นอย่างท้องฟ้าได้ก็คงดี ยังเป็นท้องฟ้าอยู่ได้ ไม่ต้องแบกรับอะไรเลย ไม่ว่าโลกนี้จะมีเรื่องเลวร้ายโหดร้ายนับร้อยนับพัน..ก็ยังคงเป็นท้องฟ้าที่สดใส
..แล้วถ้าตอนนี้ผมเป็นท้องฟ้าล่ะ !!.. ยังจะมีสิ่งใดทำร้ายผมได้อีกไหมนะ..
••••• วัยรุ่น..ต้องรอด •••••
ปฐมบทเริ่มขึ้นแล้ว
คุยกันหลังเริ่มปฐมบท
ตอนนี้เริ่มเรื่องจะกล่าวถึง สิ่งที่กดดัน อัดแน่นเต็มในใจจนจนแตก ของตัวเอกของเรื่อง
กล่าวถึง..วิถีชีวิตความเป็นอยู่, สภาพแวดล้อม, การกระทำ, คำสอน, การปลูกฝัง ตลอดจนสิ่งที่ประสบพบเจอซ้ำๆจนเป็นประจำ..ทั้งสภาพแวดล้อมทางบ้าน คือ ครอบครัว และ ทั้งสภาพแวดล้อมที่โรงเรียน คือ ครู และเพื่อน..มักจะส่งผลกระทบสืบต่อกับ “จิตพัฒนาการ” ของเด็กและผู้ใหญ่..ในการใ้ช้ชีวิตประจำวัน..จนฝังจำปฏิบัติเกิดเป็นอุปนิสัยใจคอ..ส่งผลทำให้การพัฒนาด้านคุณภาพจิตใจ และการพัฒนาด้านสุขภาพจิตใจ ของเด็กและผู้ใหญ่แต่ละคนจะแตกต่างกันไป ตามแต่..วิถีชีวิตสภาพแวดล้อมของครอบครัว, โรงเรียน, หรือ สถานที่ต่างๆที่ได้อยู่อาศัยนั้นๆ
การปรับสภาพจิตใจอารมณ์ความรู้สึก และ การปรับสภาพความคิด มีผลกระทบต่อพฤติกรรมของคนเสมอ ทำให้เกิดความรู้ความเข้าใจ หลักการ ความเชื่อ วิธีคิด ความคิด ความต้องการ ความชอบ ความชัง การกระทำ การหาทางออกแก้ไขปัญหา ความรับผิดชอบ ระเบียบวินัยในตนเองต่างๆกันไป
ผู้เขียน
หัวข้อ: นิยายธรรมะ วัยรุ่นต้องรอด บังไคปลดปล่อยแรงกดดัน เริ่มปฐมบท (อ่าน 10 ครั้ง)