ชื่อว่าการปฏิพัทธ์แห่งหญิงชายอยู่ครองคู่เป็นสามี-ภรรยาล้วนเนื่องมาแต่บุรพกรรมทั้งสิ้น ดั่งเช่นพ่อแม่กระผมเองทั้งที่เกลียดกันไฉนจึงมาเป็นสามีภรรยากันได้นานร่วม 40 กว่าปี ครั้นล่วงวัยชรากลับมาเกลียดกันเหมือนเดิมกล่าวแช่งด่าทอให้ฝ่ายหนึ่งตายไวไว ผมเป็นลูกก็ปรารถนาให้ทั้งคู่อยู่เป็นสุขในบั้นปลายกุศลบุญทานจารชื่อฝากพระศาสนาไว้ให้อานิสงส์ไม่ช่วยให้พ่อแก่แม่เฒ่าปรองดอง เหตุเพราะมือที่สามจริงไม่จริงมายั่วยุให้พ่อแม่บังเกิดเกล้าผมบ้านแตกเอาเมื่อบั้นปลายที่สุดก็แยกบ้านกันอยู่พ่อก็อยู่กับผม(มีอาการประสาทปรารถนาลามกติดการพนัน)ส่วนแม่ก็ไปอาศัยบ้านน้องชายท่าน ผมนี้มีเวรมีกรรมทำทุกอย่างให้พ่อแม่เป็นสุขยามแก่ แต่กลับเจอะเจอทุกข์ที่ไม่คาดคิดความภาคภูมิใจที่มีพ่อแม่อยู่ด้วยยาวนานกว่าครึ่งค่อนชีวิตผมกลับเป็นบาปที่ผมต้องทน คุณพ่อผมเป็นคนไม่มีศาสนาไม่ทำบุญและก็สอนให้ลูกๆไม่ให้ทำบุญ พิจารณาแล้วเสมือนท่านเป็นคนที่น่ารังเกียจ คุณแม่จึงตีจากไม่อยากร่วมชายคา ผิดถูกฟากข้างไหนยากที่จะตัดสิน ทุกวันนี้แม้ตัวผมเองจะเป็นคนใฝ่ดีมีกุศลบุญทานไม่ขาดศึกษาภาวนาก็ใช่ว่าใครเขาอื่นจะเห็นดีมีแดกใส่ให้ได้อายอยู่เป็นประจำไม่ใช่ใครอื่นไกลตัวพ่อผมเองทำดีไม่ได้ดีเพราะพ่อใส่สีกับคนข้างบ้านเป็นประจำผมจึงเลวในสายตาคนบ้านใกล้เรือนเคียง ชีวิตคิดแล้วมันยาก ยากที่เป็นคน เสียนี่กระไร!
ผู้เขียน
หัวข้อ: หกคะเมนตีลังกา ๑๔ ครั้ง..บรรลุอรหันต์ (อ่าน 4058 ครั้ง)