พิมพ์

[sunee]

 
 
  พระอรหันต์ มีลูกเมียสามี ได้หรือ ไม่ คะ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนไปปฏิบัติธรรม กับอุบาสก ท่านหนึ่ง กล่าวว่าเป็นพระอรหันต์ แต่ไม่ต้องการบวช จึงอาศัยบ้าน เป็นที่สอนธรรม แต่ ก็ยังอยู่ประกอบอาชีพ และ ครองเรือน มีภรรยา และ ลูก อย่างนี้จักเป็นพระอรหันต์ ได้ใช่หรือไม่ คะ

  ช่วยตอบหน่อยคะ เพราะบรรดา เพื่อน ๆ พยายามช่วยให้ไปร่วมบ่อยครั้งมากคะ

 

 

[kobyamkala]

น่าจะมีได้นะคะ
  ดูอย่าง  พระอริยะเถรีอุบลวรรณาสิคะ เป็นพระอรหันต์ยังมีลูกได้

 

[ธุลีธวัช (chai173)]

น่าจะมีได้นะคะ ดูอย่าง  พระอริยะเถรีอุบลวรรณาสิคะ เป็นพระอรหันต์ยังมีลูกได้

เรื่องนี้ว่าง ๆ น้องกบมาเล่าให้ฟังหน่อยนะ ครับ.!     

[ปัญญสโก ภิกขุ]

     เห็นประโยชน์อะไรหรือ ? ในการใคร่จะรู้คำตอบนี้ ?

พระอรหันต์ คือ ผู้ที่หมดสิ้นแล้วซึ่งกิเลส

        ก็แล้วเขาเหล่านั้น ยังคงมีกิเลสอยู่หรือเปล่าละ ? (ใครจะรู้ได้ ก็ต้องเป็นผู้ที่สูงกว่า แม้พระอรหันต์กันเอง ก็ไม่ได้รู้กันในทันทีเลย)

         ส่วนเรา ก็อยู่ที่ศรัทธา ที่เรายังมีอยู่ แต่การที่จะให้คนอื่น ๆ นั้น มาชอบเหมือนเราก็เป็นการอยาก มันต่างคนต่างชอบ

         เอาว่า จะทางไหน ที่ทำให้กิเลสมันน้อยลง ก็ใช้ได้ ไม่จำเป็น ที่จะต้องมาทำเหมือนกันหมดทุกเรื่องที่เดียว
ดูพระสาวก แต่ละท่าน ท่านก็สำเร็จ ต่างอริยาบทกัน

        ถ้าจะบอกว่า มีก่อนที่จะเป็นพระอรหันต์ เห็นจะไม่แปลก แต่ถ้าเป็นพระอรหันต์แล้ว ไปเสพกาม นี้เห็นแปลกอยู่ เพราะยังไม่เคยได้ศึกษาเจอว่าปรากฏมี แต่หากท่านใด ได้ศึกษาเจอมี โปรดชี้แนะ แนะนำด้วย เห็นจะเป็นการดี

[kobyamkala]

น่าจะมีได้นะคะ ดูอย่าง  พระอริยะเถรีอุบลวรรณาสิคะ เป็นพระอรหันต์ยังมีลูกได้

เรื่องนี้ว่าง ๆ น้องกบมาเล่าให้ฟังหน่อยนะ ครับ.!     

 ขอบคุณ คะ แต่เล่าไม่เป็น ถนัดอ่าน

 

[kobyamkala]

     เห็นประโยชน์อะไรหรือ ? ในการใคร่จะรู้คำตอบนี้ ?

พระอรหันต์ คือ ผู้ที่หมดสิ้นแล้วซึ่งกิเลส

        ก็แล้วเขาเหล่านั้น ยังคงมีกิเลสอยู่หรือเปล่าละ ? (ใครจะรู้ได้ ก็ต้องเป็นผู้ที่สูงกว่า แม้พระอรหันต์กันเอง ก็ไม่ได้รู้กันในทันทีเลย)

อ่านคำถาม ของคุณ sunee ให้ดีก่อนสิคะ เหตุที่ถามก็คือ
 
  1.เพื่อนชักชวน ให้ไปนับถือพระอรหันต์ที่เป็นผู้ครองเรือน ( พระอรหันต์ จริงปลอมยังไม่รู้ )
     เรื่องนี้ในหมู่ ฆราวาส คือ คนที่ไม่ใช่พระมีการกล่าวอ้างมาก ถึงขนาดเป็นพระศรีอริยเมตตรัย ก็เยอะแยะ
 
  2.เราควรจะตอบว่า เป็นไปได้หรือไม่ ที่พระอรหันต์ จะครองเรือนอยู่

  3.พระอรหันต์มีลูกได้ หรือไม่
     อันนี้ตอบแล้ว ว่าพระอรหันต์ก็มีลูกได้ ยกตัวอย่าง พระอริยะเถรีอุบลวรรณา ถูกข่มขืน ก็ให้กำเนิดบุตรได้ แสดงว่าพระอรหันต์ มีลูกได้ แต่พระอรหันต์ท่านไม่เสพกาม นี่สิ

     อีกอันอ่านเจอในเว็บ พระอรหันต์นอนหลับ ถูกหญิงม่ายลักหลับ ก็หลั่งอสุจิด้วยเป็นต้นเหตุ บัญญัติ ด้วยนะคะ ไม่รู้กระทู้ไหน

  4.ควรจะให้ข้อมูล คุณ sunee ในการตัดสินใจ นะคะ

 

[raponsan]

 
  พระอรหันต์ มีลูกเมียสามี ได้หรือ ไม่ คะ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนไปปฏิบัติธรรม กับอุบาสก ท่านหนึ่ง กล่าวว่าเป็นพระอรหันต์ แต่ไม่ต้องการบวช จึงอาศัยบ้าน เป็นที่สอนธรรม แต่ ก็ยังอยู่ประกอบอาชีพ และ ครองเรือน มีภรรยา และ ลูก อย่างนี้จักเป็นพระอรหันต์ ได้ใช่หรือไม่ คะ

  ช่วยตอบหน่อยคะ เพราะบรรดา เพื่อน ๆ พยายามช่วยให้ไปร่วมบ่อยครั้งมากคะ

 

 

   
   
   ต้องแยกแยะก่อนว่า ก่อนหรือหลังสำเร็จอรหันต์ เป็นบรรพชิตหรือฆราวาส
   ฆราวาสที่สำเร็จอรหันต์ เช่น ยสกุลบุตร ท่านสำเร็จแล้วยังไม่ได้บวช ต้องไปขออนุญาตพ่อแม่ก่อน
   ท่านยสกุลบุตรในขณะนั้นก็มีเมียอยู่แล้ว พอได้บวชแล้ว จะกลับไปครองเรือนไม่ได้ เพราะวิสัยอรหันต์จะไม่เสพกาม อีกทั้งยังมีวินัยห้ามเอาไว้ พระอรหันต์จึงไม่ครองเรือน

   พระพุทธเจ้าก็มีเมียมีลูกมาก่อนตรัสรู้ แต่ท่านไม่ครองเรือน
   ถามว่า อรหันต์ฆราวาสที่ยังโสด มีลูกเมียได้ไหม
   ตอบว่า ไม่มีข้อห้ามใดๆ ท่านสามารถครองเรือนได้
   แต่ด้วยท่านสิ้นกิเลสแล้ว ท่านไม่ยินดีเสพกาม
   และเนื่องจากเพศฆราวาสไม่บริสุทธิ์ ไม่สามารถรองรับความบริสุทธิ์ของอรหันต์ได้
   จึงจำเป็นต้องบวช หากไม่บวชจะต้องปรินิพพานในวันนั้น
   ขอให้นึกถึง"สันตติมหาอำมาตย์" ท่านสำเร็จอรหันต์วันนั้น
   แต่ท่านไม่ขอบวช ทำให้ต้องปรินิพพานในวันนั้นเลย

   สรุปก็คือ อรหันต์ที่บวชแล้ว จะไม่ครองเรือน เพราะท่านไม่เสพกามและวินัยห้ามเอาไว้
   ฆราวาสอรหันต์ ถึงแม้จะไม่มีข้อห้ามไม่ให้มีลูกมีเมีย หรือห้ามครองเรือน
   แต่ท่านก็ไม่ยินดีในเพศฆราวาส หรือแม้กระทั่งเพศบรรพชิตก็ไม่ยินดี
   ในเมื่อท่านไม่บวช สังขารของท่านจึงไม่อาจดำรงสภาพไว้ได้
   สังขารของท่านจะต้องแตกสลายในวันนั้น ท่านจึงต้องดับขันธปรินิพพาน
   


กระทู้แนะนำ
ฆราวาสผู้สำเร็จอรหันต์ หากไม่บวช.."จะปรินิพพานภายในกี่วัน"..?
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=9864.0
 

[ปัญญสโก ภิกขุ]

พระไตรปิฎก ฉบับมหาจุฬาฯ (ภาษาไทย) เล่มที่ ๑
พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑ มหาวิภังค์ ภาค ๑
หน้าที่ ๑๗/๔๘๔        ข้อที่ ๒๔ - ๓๐

๑. ปาราชิกกัณฑ์
               ปาราชิกสิกขาบทที่ ๑
               ว่าด้วยการเสพเมถุนธรรม
                  สุทินภาณวาร
 
         {๑๐} [๒๔]    สมัยนั้น    ที่หมู่บ้านกลันทคามไม่ห่างจากกรุงเวสาลี    มีบุตรชายเศรษฐี
ชาวกลันทคาม    ชื่อสุทิน    วันหนึ่ง    เขามีธุระบางอย่างจึงเดินทางไปในกรุงเวสาลีกับเพื่อนๆ
ขณะนั้น    พระผู้มีพระภาคกำลังประทับนั่งแสดงธรรมห้อมล้อมด้วยบริษัทจำนวนมาก
เขาได้เห็นแล้ว    มีความคิดว่า    “ทำอย่างไรหนอ    เราจึงจะได้ฟังธรรมบ้าง”    จึงเข้าไปยัง
บริษัทแล้วนั่ง    ณ    ที่สมควร    ได้มีความคิดดังนี้ว่า    “ธรรมตามที่พระผู้มีพระภาคทรง
แสดงนั้น    เราเข้าใจว่า    ‘การที่ผู้อยู่ครองเรือนจะประพฤติพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์
บริบูรณ์อย่างยิ่งเหมือนสังข์ที่ขัดแล้ว    มิใช่กระทำได้ง่าย’    อย่ากระนั้นเลย    เราควรจะ
ปลงผม    โกนหนวด    นุ่งห่มผ้ากาสายะออกจากเรือนไปบวชเป็นอนาคาริก”    ต่อจากนั้น
เมื่อพระผู้มีพระภาคทรงชี้แจงให้เห็นชัด    ชวนให้อยากรับเอาไปปฏิบัติ    เร้าใจให้
อาจหาญแกล้วกล้า    ปลอบชโลมใจให้สดชื่นร่าเริงด้วยธรรมีกถาแล้ว    บริษัทก็ลุกขึ้น
ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค    ทำประทักษิณแล้วจากไป

            [๒๕]    หลังจากบริษัทจากไปไม่นาน    สุทินกลันทบุตรเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระ
ภาคถึงที่ประทับ    ถวายบังคมแล้วนั่งลง    ณ    ที่สมควร    สุทินกลันทบุตรผู้นั่ง    ณ    ที่
สมควรแล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า    “พระพุทธเจ้าข้า    ธรรมตามที่พระผู้มี
พระภาคทรงแสดงนั้น    ข้าพระพุทธเจ้าเข้าใจว่า    ‘การที่ผู้อยู่ครองเรือนจะประพฤติ
พรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์อย่างยิ่งเหมือนสังข์ที่ขัดแล้ว    มิใช่กระทำได้ง่าย’
ข้าพระพุทธเจ้าปรารถนาจะปลงผม    โกนหนวด    นุ่งห่มผ้ากาสายะ    ออกจากเรือนมา
บวช    เป็นอนาคาริก    ขอพระผู้มีพระภาคทรงพระกรุณาให้ข้าพระพุทธเจ้าบวชด้วยเถิด”
            “สุทิน    มารดาบิดาอนุญาตให้เธอออกจากเรือนบวชเป็นอนาคาริกแล้วหรือ”
“สุทิน    พระตถาคตทั้งหลายย่อมไม่บวชให้กุลบุตรที่มารดาบิดายังไม่อนุญาต”
            “ข้าพระพุทธเจ้า    จักหาวิธีให้มารดาบิดาอนุญาตให้ข้าพระพุทธเจ้าออกจาก
เรือนมาบวชเป็นอนาคาริก    พระพุทธเจ้าข้า”
 
                  ขออนุญาตออกบวช
         {๑๑} [๒๖]    ต่อมา    สุทินกลันทบุตรทำธุระในกรุงเวสาลีเสร็จแล้ว    กลับไปหา
มารดาบิดาที่กลันทคาม    ครั้นถึงแล้วจึงกล่าวกับมารดาบิดาดังนี้ว่า    “คุณพ่อคุณแม่
ธรรมตามที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดงนั้น    ลูกเข้าใจว่า    ‘การที่ผู้อยู่ครองเรือนจะ
ประพฤติพรหมจรรย์ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์อย่างยิ่งเหมือนสังข์ที่ขัดแล้วนี้มิใช่ทำได้ง่าย’
ลูกปรารถนาจะปลงผม    โกนหนวด    นุ่งห่มผ้ากาสายะ    ออกจากเรือนไปบวชเป็น
อนาคาริก    คุณพ่อคุณแม่โปรดอนุญาตให้ลูกออกไปบวชเป็นอนาคาริกเถิด”
            เมื่อสุทินกลันทบุตรกล่าวอย่างนี้    มารดาบิดาตอบว่า    “ลูกสุทิน    เจ้าเป็นลูก
คนเดียว    เป็นที่รักที่ชอบใจของพ่อแม่    เจริญเติบโตมาด้วยความสุขสบาย    ได้รับการ
เลี้ยงดูมาอย่างดี    ความทุกข์ยากสักนิดหนึ่งลูกก็ยังไม่รู้จัก    ถึงลูกจะตายไป    พ่อแม่
ก็ไม่ปรารถนาจะจาก    แล้วเหตุไฉน    พ่อแม่จะยอมให้ลูกผู้ยังมีชีวิตอยู่ออกจากเรือน
ไปบวชเป็นอนาคาริกเล่า”
            สุทินกลันทบุตรได้กล่าวกับมารดาบิดาดังนี้เป็นครั้งที่    ๒    ฯลฯ    เป็นครั้งที่    ๓
ฯลฯ    แม้ครั้งที่    ๓    มารดาบิดาก็ตอบว่า    “ลูกสุทิน    เจ้าเป็นลูกคนเดียว    ฯลฯ    เหตุไฉน
พ่อแม่จะยอมให้ลูกผู้ยังมีชีวิตอยู่ออกจากเรือนไปบวชเป็นอนาคาริกเล่า”

            [๒๗]    ลำดับนั้น    สุทินกลันทบุตรวิตกว่า    มารดาบิดาไม่อนุญาตให้เราบวชแน่
จึงนอนบนพื้นที่ไม่มีเครื่องปูลาด    ณ    ที่นั้นเอง    ตัดสินใจว่า    เราจักตาย    หรือจักได้บวช
ก็ที่ตรงนี้แหละ    และแล้วเขาก็อดอาหารไปเรื่อยๆ    ตั้งแต่    ๑    มื้อ    ๒    มื้อ    ๓    มื้อ    ๔    มื้อ    ๕
มื้อ    ๖    มื้อ    จนถึง    ๗    มื้อ
 
                  มารดาบิดาไม่อนุญาต
       {๑๒} [๒๘]    ถึงกระนั้น    มารดาบิดาของเขาก็คงยืนยันว่า    “ลูกสุทิน    เจ้าเป็นลูกคน
เลี้ยงดูมาอย่างดี    ความทุกข์ยากสักนิดหนึ่ง    ลูกก็ยังไม่รู้จัก    ถึงลูกจะตายไป    พ่อแม่ก็
ไม่ปรารถนาจะจาก    แล้วเหตุไฉนพ่อแม่จะยอมให้ลูกผู้ยังมีชีวิตอยู่ออกจากเรือนไป
บวชเป็นอนาคาริกได้เล่า    ลุกขึ้นเถิด    ลูกสุทิน    จงกิน    จงดื่ม    จงรื่นเริง    จงพอใจกิน
ดื่ม    รื่นเริง    ใช้สอยโภคทรัพย์ทำบุญเถิด    ถึงอย่างไร    พ่อแม่ก็จะไม่อนุญาตให้ลูก
บวชแน่”
            เมื่อมารดาบิดากล่าวอย่างนี้    สุทินกลันทบุตรได้นิ่งเฉยเสีย    มารดาบิดาได้
ยืนยันกะสุทินกลันทบุตรแม้ครั้งที่    ๒    ฯลฯแม้ครั้งที่    ๓    ว่า    “ลูกสุทิน    เจ้าเป็นลูกคนเดียว
เป็นที่รัก    เป็นที่ชอบใจของพ่อแม่    ฯลฯ    ลูกสุทิน    จงกิน    จงดื่ม    จงรื่นเริง    จงพอใจกิน    ดื่ม
รื่นเริง    ใช้สอยโภคทรัพย์ทำบุญเถิด    ถึงอย่างไร    พ่อแม่ก็จะไม่อนุญาตให้ลูกบวชแน่”
สุทินกลันทบุตรก็ได้นิ่งเป็นครั้งที่    ๓
 
                  พวกเพื่อนช่วยเจรจา
         {๑๓}    ต่อมา    พวกเพื่อนของสุทินกลันทบุตร    พากันเข้าไปหาถึงที่อยู่    ครั้นถึงแล้วได้
ปลอบใจว่า    “สุทินเพื่อนรัก    เพื่อนเป็นลูกคนเดียว    เป็นที่รักที่ชอบใจของพ่อแม่
เจริญเติบโตมาด้วยความสุขสบาย    ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี    ความทุกข์ยากสักนิด
หนึ่ง    เพื่อนก็ยังไม่รู้จัก    ถึงเพื่อนจะตายไป    พ่อแม่ก็ไม่ปรารถนาจะจาก    แล้วเหตุไฉน
พ่อแม่จะยอมให้เพื่อนผู้ยังมีชีวิตอยู่ออกจากเรือนไปบวชเป็นอนาคาริกได้เล่า    ลุกขึ้นเถิด
เพื่อนรัก    เพื่อนจงกิน    จงดื่ม    จงรื่นเริง    พอใจกิน    ดื่ม    รื่นเริง    ใช้สอยโภคทรัพย์ทำบุญ
เถิด    ถึงจะอย่างไร    พ่อแม่ก็ไม่อนุญาตให้เพื่อนบวชแน่”
            เมื่อพวกเพื่อนกล่าวอย่างนี้    สุทินกลันทบุตรก็ได้แต่นิ่งเฉย    พวกเพื่อนได้
ปลอบใจสุทินกลันทบุตรเป็นครั้งที่    ๒    ฯลฯ    เป็นครั้งที่    ๓    ว่า    “สุทินเพื่อนรัก    เพื่อน
เป็นลูกคนเดียว    เป็นที่รักที่ชอบใจของพ่อแม่    ฯลฯ    พ่อแม่ก็ไม่อนุญาตให้เพื่อนบวช
แน่”    สุทินกลันทบุตรก็ได้นิ่งเฉยเป็นครั้งที่    ๓

            [๒๙]    ต่อมา    พวกสหายพากันเข้าไปหามารดาบิดาของสุทินกลันทบุตรถึง
ที่อยู่    กล่าวว่า    “คุณพ่อคุณแม่ครับ    สุทินนอนบนพื้นที่ไม่มีเครื่องปูลาดตัดสินใจว่า
ตาย    ณ    ที่ตรงนั้นแน่    แต่ถ้ายอมให้เขาออกบวช    คุณพ่อคุณแม่    ก็ยังจะได้พบเห็น
เขาแม้บวชแล้ว    ถ้าไม่ยินดีจะบวชอยู่ต่อไป    เขาจะมีทางไปที่ไหนอื่นเล่า    จะต้องกลับ
มาที่นี้แหละ    อนุญาตให้เขาบวชเถิดขอรับ”    มารดาบิดาของสุทินจึงกล่าวว่า    “ลูก
ทั้งหลาย    พ่อและแม่อนุญาตให้เขาบวชได้”

               สุทินกลันทบุตรออกบวช
            ต่อมา    พวกเพื่อนพากันเข้าไปหาเขาถึงที่อยู่    ครั้นถึงแล้วได้กล่าวกับสุทิน
กลันทบุตรดังนี้ว่า    “ลุกขึ้นเถิดสุทินเพื่อนรัก    มารดาบิดาอนุญาตให้เพื่อนบวชแล้ว”
       {๑๔} [๓๐]    ทันใดนั้น    พอสุทินกลันทบุตรได้ทราบว่า    มารดาบิดาอนุญาตให้บวช
ก็ร่าเริงดีใจมาก    ลุกขึ้นมาใช้ฝ่ามือเช็ดตัว    บำรุงกำลังอยู่    ๒-๓    วัน    แล้วไปเฝ้าพระ
ผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ    ครั้นถึงแล้วได้ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วนั่งลง    ณ    ที่
สมควร    สุทินกลันทบุตรผู้นั่ง    ณ    ที่สมควรแล้วได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า
“มารดาบิดาอนุญาตให้ข้าพระพุทธเจ้าออกจากเรือนมาบวชเป็นอนาคาริกแล้ว    ขอ
พระผู้มีพระภาคได้โปรดบวชให้ข้าพระพุทธเจ้าด้วยเถิด    พระพุทธเจ้าข้า”
            สุทินกลันทบุตรได้รับการบรรพชาอุปสมบทในสำนักของพระพุทธเจ้า    เมื่อ
บวชได้ไม่นาน    ท่านพระสุทินได้ถือธุดงควัตรดังนี้    คือ    อยู่ป่าเป็นวัตร    ๑    เที่ยว
บิณฑบาตเป็นวัตร    ๑    ใช้ผ้าบังสุกุลเป็นวัตร    ๑    เที่ยวบิณฑบาตไปตามลำดับเรือน
เป็นวัตร    ๑    พักอาศัยอยู่ใกล้หมู่บ้านชาววัชชีตำบลหนึ่ง


แล้วการออกบวชเป็นพระ กับ การอยู่ครองเรือนต่างกันอย่างไร?
ทำไมสมณะทั้งหลายจึงออกบวชเหล่า

 

[ปัญญสโก ภิกขุ]

ก็แล้วท่านทั้งหลายมีใครเป็นที่พึ่งละ

พุทธัง  สะระณัง คัจฉามิ
ธัมมัง  สะระณัง  คัจฉามิ
สังฆัง  สะระณัง  คัจฉามิ

พระพุทธองค์ทรงนิพพานแล้ว
พระธรรมยังคงอยู่ และจะยังคงอยู่ตลอดไป
พระอริยสงฆ์ เพียงตาใส(ตาใจที่จะเห็น)
พระสมุติสงฆ์ เห็นแล้วชื้นใจ
พระศาสนา ยังคงอยู่ไซร้ เพราะพระสงฆ์ คง

[ธุลีธวัช (chai173)]

น่าจะมีได้นะคะ
ดูอย่าง  พระอริยะเถรีอุบลวรรณาสิคะ เป็นพระอรหันต์ยังมีลูกได้

บุพกรรมของพระนางอุบลวรรณาเถรี

     

พระอุบลวรรณาเถรีนั้น ยับยั้งอยู่ด้วยสุขในฌาน สุขในผล และสุขในพระนิพพาน วันหนึ่ง พิจารณาถึงโทษ ความทราม และความเศร้าหมองของกามทั้งหลาย เมื่อกล่าวย้ำคาถาที่เห็นโทษของกามพระเถรีเกิดความสลดใจ เฉพาะการอยู่ร่วมสามี ระหว่างมารดากับธิดา จึงได้กล่าวคาถา ๓ คาถานี้ว่า

เราทั้งสองคือมารดาและธิดาเป็นหญิงร่วมสามี

กัน เรานั้นมีความสลดใจ ขนลุก ที่ไม่เคยมี

น่าตำหนิจริง ๆ กามทั้งหลาย ไม่สะอาด กลิ่น

เหม็น มีหนามมาก ที่เราทั้งสองคือมารดากับธิดา

เป็นภริยาร่วม (สามี) กัน

เรานั้น เห็นโทษในกามทั้งหลาย เห็นเนกขัมมะ

การบวชเป็นทางเกษมปลอดโปร่ง จึงออกจากเรือน

บวชไม่มีเรือน

เล่ากันว่า ในอดีตชาติได้เกิดเป็นภริยาของพ่อค้าคนหนึ่ง ในกรุงสาวัตถี ตั้งครรภ์ขึ้นมาในเวลาใกล้รุ่ง นางก็ไม่รู้เรื่องการตั้งครรภ์นั้น พอสว่าง พ่อค้าก็บรรทุกสินค้าลงในเกวียนเดินทางมุ่งไปกรุงราชคฤห์ เมื่อเวลาล่วงไป ครรภ์ของนางก็เติบโต จนแก่เต็มที่

ครั้งนั้น แม่ผัวพูดกะนางว่า ลูกชายเราก็จากไปเสียนานและเจ้าก็มีครรภ์ เจ้าไปทำชั่วมาหรือ

นางก็กล่าวว่า นอกจากลูกชายของแม่ ข้าพเจ้าก็ไม่รู้จักชายอื่น

แม่ผัวฟังนางแล้วไม่เชื่อ จึงขับไล่นางออกไปจากเรือน นางก็ไปตามหาสามี ไปถึงกรุงราชคฤห์ตามลำดับ ขณะนั้น ลมกัมมัชวาตก็ปั่นป่วน นางก็เข้าไปยังศาลาหลังหนึ่งใกล้ ๆ ทางแล้วก็คลอดลูก นางคลอดลูกชายคล้ายรูปทองให้นอนบนศาลาอนาถา แล้วออกไปหาน้ำข้างนอกศาลา

ขณะนั้นนายกองเกวียนคนหนึ่ง เป็นคนไม่มีลูกเดินมาทางนั้น คิดว่าทารกของหญิงไม่มีสามี จักเป็นลูกของเรา จึงเอาทารกนั้นมอบไว้ในมือนางนม

ต่อมา มารดาของทารกนั้น ทำกิจเรื่องน้ำแล้ว กลับมาไม่เห็นลูกก็เศร้าโศกคร่ำครวญ ไม่เข้าไปกรุงราชคฤห์แต่เดินทางต่อไป หัวหน้าโจรคนหนึ่ง พบนางในระหว่างทางเกิดจิตปฏิพัทธ์ จึงเอานางทำเป็นภริยาของตน นางอยู่ในเรือนโจรนั้น ก็คลอดลูกหญิงออกมาคนหนึ่ง วันหนึ่ง นางยืนอุ้มลูกหญิงอยู่ทะเลาะกับสามีก็โยนลูกลงบนเตียง ศีรษะของเด็กหญิงแตกหน่อยหนึ่ง

ต่อนั้น นางกลัวสามีก็กลับไปกรุงราชคฤห์ท่องเที่ยวไปตามอำเภอใจ ลูกชายของนางโตเป็นหนุ่มไม่รู้ว่าเป็นมารดา ก็เอามารดาเป็นภริยาของตน

ต่อมา เขาไม่รู้ว่าลูกสาวหัวหน้าโจรนั้นเป็นน้องสาวก็แต่งงานนำมาเรือน เขานำมารดาและน้องสาวมาเป็นภริยาของตนอยู่กันมาอย่างนี้ ด้วยเหตุนั้น คนแม้ทั้งสองนั้นจึงอยู่กันอย่างพร้อมเพรียง

ต่อมาวันหนึ่ง มารดาแก้มวยผมของลูกสาวหาเหาเห็นแผลเป็นที่ศีรษะ คิดว่าหญิงคนนี้คงเป็นลูกสาวเราแน่แล้วก็ถาม เกิดความสลดใจจึงไปสำนักภิกษุณีแล้วบวช ก็พระเถรีนี้ กล่าวย้ำคาถาที่หญิงนั้นกล่าวไว้แล้วเหล่านั้น โดยเห็นโทษในกามทั้งหลาย




http://www.dharma-gateway.com/bhikunee/pra-ubon-wanna.htm

[kobyamkala]

เหตุ วิปริต เพราะไม่รู้ ช่างเป็นบาปกรรม ซ้ำเคราะห์ เหลือเกิน อนุโมทนา กับพระอิรยเถรี ด้วยส่วนนี้ได้อ่านแล้วรู้สึกได้ความรู้สึก ชิงชังในกาม ทันที เลยคะ

 

[ปัญญสโก ภิกขุ]