พิมพ์

[suchin_tum]

เพราะ
  1.ความฟุ้งซ่านน้อย
  2.เมื่อจิตเอาเพียงแค่งานที่ฝึก ก็เหมือนถือของที่หนักไว้น้อยกว่า
  3.เพราะไม่รู้อะไรจิต จึงไม่มีสัญญาที่รู้ๆมารบกวน
  4.แค่เชื่อในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ก็เพียงพอ
  5.เข้าสู่สมาธิ ได้ไวโดยไม่รู้ตัว
  6.ความรู้มากๆเป็นของหนัก
  7.แค่จับงานในสมาธิ (งาน3อย่าง)ให้ถูกก็เพียงต่อการเข้าถึง
  8.ปล่อยอุเบกขาเป็น
  9.บริกรรมเป็น
  10.วางจุด(ปัคคะหะ)เป็น
  11.มีครูบาอาจารย์ที่เป็นกัลยาณมิตร
 
 

[pongsatorn]

จากหัวข้อ ก็น่าจะจริง นะครับเพราะ เข้าตำรา รู้มากชักอยากนาน
การภาวนาถ้ารู้น้อยจะดีหรือไม่ หนอ

หรือว่ารู้มากแล้ว จะไปได้ช้าครับ....
 

[หมวยจ้า]

อาจจะจริง ก็ได้คร้า... เพราะรู้มากแล้ว เพียงรู้เพื่อประดับความรู้ ไม่ใช่รู้เพื่อภาวนา นะคร้า..
กรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ เน้นการสอนแบบให้รู้ตามปฏิเวธ จึงเรียนเพิ่มเติม...

รู้ พอ ละ ดับ ปล่อย วาง ทุกข์ เสียบ้างก็ดีคร้า..

 

[tcarisa]

รู้น้อยก็อาจจะไม่สำเร็จ นะคะ เพราะรู้น้อยก็เลยโดนหลอกอีก สมัยนี้มีหลอกกันมากด้วยเรื่องการภาวนา

ตุ๊เจ้า ทางเหนือท่านมีหลายแบบ น่อ

  ตุ๊เจ้าตาบอด จูงตุ๊เจ้าตาดี



ถ้าเราไม่รู้ ก็เหมือนคนตาบอดคลำช้าง หรือป่าวจ๊ะ

[ธุลีธวัช (chai173)]

การปฏิบัติภาวนาแต่แรกเริ่มนั้น ผมศึกษาเรียนรู้เอาเองไม่มีครูเรียกว่าไม่รู้อะไรเลยมีเพียงหนังสือรายปักษ์เท่านั้น

เป็นข้อมูลเริ่มต้น ในความไม่รู้นั้นก็สงสัยในลำดับอารมณ์ว่า นี่อะไร แต่ก็ใช่ว่าไม่ขวนขวายหาคำตอบ แม้ได้คำ

ตอบก็ไม่เข้าใจในศัพท์สำนวน ผมมิได้ลดละหากแต่พยายามเก็บหาข้อมูลเรื่อยมากระทั่งเรียนจบมัธยม มาฟ้า

แจ้งจางปางเอาเมื่อพบพระอาจารย์นี่แหละครับ มาวันนี้แม้พิสูจน์ประจักษ์หลายสิ่งหลายอย่างแล้ว แต่พอมา

ภาวนาเอาเข้าจริงจิตกลับยึดอารมณ์ภาวนาเดิมๆ ทำให้ล่าช้า นี่ละครับกิเลสมันทันเราเสมอ ดังนั้นผมเองเท่ากับ

ต้องนับหนึ่งใหม่อยู่ร่ำไป เพราะพ่ายแพ้กิเลสตัวเอง วิธีแก้ก็หยั่งกุศลอยู่เนืองๆ อย่าละอย่าขาดสู้อยู่กับอารมณ์

หยาบๆทุกวัน การจะก้าวไปสู่วิถีแห่งนักภาวนามันยากก็ต้องทน เพราะวิจยธรรมเห็นทุกข์อยู่ทุกขณะอารมณ์ที่จร

เข้ามา วันนี้ผมเบื่อโลก เบื่อผู้คน เบื่อที่จะแสวงหา หัวใจไม่อยากทะยานสู่ความคาดหวังใดใด คงหนีไม่พ้นได้

ง่ายๆ แน่ มีเพียงสิ่งเดียวคือ ภาวนาให้มากเท่านั้นเป็นดีที่สุด.....สวัสดี



http://www.kroobannok.com/blog/35168