พิมพ์

[raponsan]

เจ้ากรรม นายเวร
โดย..หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง

"..เจ้า กรรมนายเวร หมายถึงบาปที่เป็นอกุศลที่เราได้ทำไว้กับคนและสัตว์ใน อดีตชาติก็ดี ในชาติปัจจุบันก็ดี อย่างบางคนที่เราฆ่าเขาบ้าง เราทำร้ายเขาบ้าง เขาอาจจะไปเกิดเป็นเทวดาหรือพรหมแล้ว ถ้าเป็นเทวดาเขาไม่สนใจแล้ว แต่ไอ้ตัวบาปที่เราทำไว้ อย่างคนที่ไปขโมยของเขา เจ้าของเขาไม่ติดใจแต่ตำรวจมีหน้าที่ตามไม่ใช่อยากตาม แต่กฎหมายให้ตาม

ฉะนั้น กรรมหรือเวรตัวนี้คือกฎหมาย ถ้าหากปฏิบัติในขั้นสุกขวิปัสสโก ก็จะบอกว่าไม่มีตัวตนเพราะไม่เคยเห็น แต่ว่าตั้งแต่ เตวิชโชขึ้นไปเขาเห็น ดังเรื่องที่อาตมาเล่าให้ฟังประกอบเรื่องนี้

เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๗ คืนหนึ่งอาตมาเจริญพระกรรมฐานเสร็จ ก็อุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร ขณะที่อุทิศส่วนกุศลก็มายืนกันมากแต่ไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวร เป็นคนมาโมทนาบุญ พอเขาโมทนากันเสร็จ ก็มีชายคนหนึ่งคลานเข้ามา ถือขวานเล่มใหญ่

พอ เข้ามาใกล้ก็บอกว่า "ผมกับท่านหมดเรื่องกัน"
อาตมา ก็ถามว่า "หมดเรื่องอะไร"
เขา ก็บอกว่า "หมดเรื่องที่จะต้องติดตามจองล้างจองผลาญกัน"
ก็ ถามอีกว่า "จองล้างจองผลาญฉันทำไม"
เขา ก็บอกว่า "เปล่าครับ ผมไม่ได้จองล้างจองผลาญ"
ก็ ถามว่า "แล้วเข้ามาทำไม"

เขา ก็เลยเล่าประวัติความเป็นมาให้ฟังว่า "ในอดีตนับเป็นสิบๆ ชาติ ท่านกับผมรบกันมาเรื่อย" เป็นคู่สงครามกัน ตัวเขาเก่งขวานทุกชาติ ส่วนอาตมาเก่งดาบสองมือทุกชาติ ถ้าเวลาให้รบตัวต่อตัว ต้องเอาคู่นี้มารบกัน ถ้าคนอื่นหัวขาด พอถึงเวลากินข้าวก็บอกว่า "พักรบก่อน กินข้าวเสร็จมารบกันใหม่" วันนั้นทั้งวันไม่มีใครเสียท่ากัน

อาตมา ถามว่า "มันมีเวรกรรมอะไรกันล่ะ"
เขา บอกว่า "กฎของกรรมเขาถือว่ามี แต่เวลานี้กฎของกรรมสลายตัวแล้ว"
ก็ เลยถามว่า "เวลานี้ไปเกิดที่ไหน"
เขา ก็บอกว่า "ผมเป็นพรหมครับ"
ถาม ว่า "พรหมยังจองกรรมหรือ"
เขา ตอบว่า "ผมไม่ได้จองแต่กฎของกรรมมันจอง เรื่องของกรรมหนักๆ ระหว่างสงครามหมดกันแค่นี้"



เราอุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวร เขาจะได้รับหรือไม่ได้รับก็ตาม บุญที่เราทำเป็นผลให้เกิดความสุข ไอ้กรรมต่างๆ ที่เป็นอกุศลที่เราได้ทำไปแล้ว เราไปยับยั้งมันไม่ได้ แต่ทว่าถ้าเราทำกรรมดีให้มีกำลังเหนือบาป บาปต่างๆ ก็จะตามเราไม่ทันเหมือนกัน เรียกได้ว่า เป็นการทำบุญหนีบาป ไม่ใช่ทำบุญล้างบาปทุกคนที่เกิดมาในโลกนี้ที่ไม่ทำความชั่วเลยน่ะไม่มี ดังนั้นถ้าเราจะชดใช้บาปก็คงจะชดใช้กันไม่ไหวมีทางเดียวในกิจของพระพุทธ ศาสนาคือ หนีบาปด้วยการปฏิบัติดังนี้


๑) การคิดถึงคุณพระรัตนตรัยคือ พระพุทธคุณ พระธรรมคุณ และพระอริยสงฆคุณ
๒) ทรงศีล ๕ ให้บริสุทธิ์
๓) มีพรหมวิหาร ๔ ให้ครบถ้วน
๔) มีอิทธิบาท ๔ ทรงตัว
๕) มีการภาวนาให้จิตทรงตัว
๖) พยายามรวบรวมบารมี ๑๐ ประการให้มีในจิตให้ครบถ้วน
๗) พยายามตัดสังโยชน์ ๑๐ ประการให้หมด
๘) จรณะ ๑๕ ปฏิบัติให้ครบถ้วน

เมื่อมีการทรงตัวดังกล่าวมาแล้วนี้ได้ทั้งหมด ก็เป็นอันว่าไม่ต้องเกิดกันอีกต่อไป นั่นคือตายเมื่อใดก็ไปพระนิพพานอันเป็นแดนที่มีความสุขที่สุด.."


ที่มา  http://www.pranippan.com/

[ธุลีธวัช (chai173)]

เล่าสู่กันฟังเรื่อง "กฏแห่งกรรม"

       ผมนั้นมีเรื่องเล่าเรื่องกฏแห่งกรรมพอเป็นอุทาหรณ์ครับ เรื่องมีอยู่ว่าปัจจุบันผมเป็นภูมิแพ้ ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อนอาการภูมิแพ้นั้นเหมือนเป็นหวัด จาม คัดจมูก อยู่เป็นประจำสร้างความรู้สึกรำคาญมากๆสิ่งแรกที่ผมคิดหาสาเหตุคือสภาพการทำงานในโรงงานที่มีละอองฝุ่นกระจายตัวในอากาศ แม้จะเซฟตัวเองด้วยดี แต่ก็ไม่สามารถหลีกพ้นโรคภูมิแพ้ได้ ปกติชอบอ่านหนังสือธรรมะโดยเฉพาะเรื่องกฏแห่งกรรมมีหลายเรื่องราวที่บุคคลกระทำกรรมกับแมวแล้วได้รับผลกรรมมีประการต่างๆทำให้ผมย้อนระลึกนึกถึงกรรมของตัวเองว่าได้มีกรรมอะไรที่ผมได้กระทำไว้กับแมวบ้างหรือไม่ ซึ่งพอนึกๆไปก็ถึงบางอ้อ เวรกรรมแท้ๆ เหตุเพียงเพราะโกรธที่แมวมาปัสสาวะรดใส่ด้วยความแค้นก็คอยหาโอกาสชำระแค้นอยู่หลายวันจนกระทั่งโอกาสมาถึงผมนั้นได้ใช้ปืนฉีดน้ำแอบซุ้มดักยิงเจาะจงบริเวณใบหน้าแมวตัวนั้นกระทำซ้ำๆจนแมวมีอาการจามและได้ล้างแค้นอยู่หลายวันเท่าที่โอกาสอำนวยได้เจอะเจอนี่ก็เป็นความสะใจที่ได้ล้างแค้นกับแมว และที่สุดผลกรรมทำให้ผมมีอาการภูมิแพ้มาจนทุกวันนี้ครับ.....ปัจจุบันนี้ผมนั้นหมั่นสร้างกุศลด้วยการให้ทาน รักษาศีล และเจริญธรรมภาวนาอยู่เนืองๆ ที่สำคัญไม่ลืมที่จะอุทิศกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรครับ.....สวัสดี