พิมพ์

[notebook123]

ทุกคนครับผมมีอาการแบบว่า  เมื่อตอนกลางวันผมโหลดการตูนพุทธประวัติมาดูครับ  กินข้าวกลางวันไปด้วยดูไปด้วย  ผมมีความรู้สึกอยากร้องไห้ครับ เป็นบางตอนนะครับอย่างตอนที่ท่านเทสนาธรรมะอยากร้องไห้ใหญ่เลยและตอนที่ท่านไกล้ปรินิพพาน ก็อยากร้องเช่นกัน แต่ก็ไม่ร้องนะครับอายงะ   ไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบผมไหม

[samapol]

เป็นปีติ ที่เคยได้เป็นศิษยพระรัตนตรัยมาก่อนครับ ถ้าเกิดปีติมาก ๆ ก็จะได้ อะไรคืนมาบ้าง
เช่น สำนึกในการภาวนา นิพพิทา ความหน่ายต่อสังสารวัฏ แต่ถ้ายังไม่ถึงขั้นนี้ก็ต้องสั่งสม
ปีตินี้ให้เกิดมากขึ้น ไม่แน่ผมอาจจะได้สหายธรรมเช่นคุณ เพิ่มขึ้นอีก 1 คน

อนุโมทนา สาธุ พอกพูนปีติ ไปเรื่อย ๆ มาก ๆ ขึ้นนะครับ

 

[pongsatorn]

ทานพริกมากหรือป่าวครับ ....

จึงน้ำตาไหล....

ปกติผมเอง ก็เคยน้ำตาไหลตอนฟังพุทธประวัติ เช่นกัน แต่ไม่ใช่ตอนทานข้าวครับ

คิดว่าเป็นปีติ และ เราเคยภาวนา และ เคารพพระรัตนตรัยมาก่อน ผมว่า ถ้าปีติ เกิดบ่อย ๆ

ดวงตาเห็นธรรม ก็น่าจะเกิดขึ้นในไม่ช้าครับ
 

[chutina]

จขกท. บอกว่าอยากร้อง แต่ ยังไม่ร้องคะ

แต่ก็น่าจะเป็นปีติ คะ ถึงยังไม่ถึงขั้น น้ำตาไหล แต่ก็ซาบซ่านด้วยองค์ธรรม ที่พอจะเข้าใจในขณะนั้น คะ
 

[chutina]

เป็นหนึ่งในปีติในธรรม คะ ทราบแล้วว่า ปีติเกิด ยุคลก็เกิด สุขก็เกิดจ้า
จำอารมณ์ไว้นะคะ เพราะมีความสำคัญมาก ๆ
 

[patra]

แสดงว่าในใจ มีพระธรรม อยู่ค่อนข้างมากแล้วนะครับ
ถ้าภาวนามาก ๆ ขึ้นน่าจะได้เห็นธรรม ได้มากตาม

 

[notebook123]

 ;)กระผมขอขอบพระคุณทุกท่านเลยนะขอรับที่ให้ความคิดเห็น

สหายธรรมท่านไหนอยากสนทนาธรรมกับกระผมก็ติดต่อมาได้นะครับ  notespmd@hotmail.com ออนทุกวันครับเว้นวันหยุดราชการ  แจ้งด้วยนะครับว่าได้มาจากไหน 

ขอบคุรครับ

[Akira]

เรา ก็เป็นเหมือนกันแต่เป็นเวลาที่ไปกราบ พระพุทธรูป บ้าง ตอนฟังธรรมบ้าง ที่โรงเรียนเมื่อก่อนที่เรียนอยู่ เพื่อนร้องไห้ยกห้องประชุมเลย พระท่านมาบรรยายเรื่องพระคุณแม่ นั่งฟังไปน้ำตาไหลรินเลย ตอนนั้นคิดถึงแม่มาก ๆ

 

[ธุลีธวัช (chai173)]

ผมมีอาการแบบว่า โหลดการ์ตูนพุทธประวัติมาดู ดูไปด้วยความรู้สึกอยากร้องไห้ครับ อย่างตอนที่ท่านเทศนาธรรม

และ ตอนใกล้ปรินิพพาน อยากร้องแต่ไม่ร้องนะครับ อาย ไม่รู้ว่ามีใครเป็นแบบผมไหม

         กรณีอย่างนี้ผมเองก็รู้สึกว่าเคยเป็น สมัยครั้งยังเป็นสามเณรเรียนธรรมอยู่ที่สำนักวัดศรีฯ ผมนั้นดูแล

ห้องสมุดประชาชนของสำนักวัดศรีฯอยู่ แล้วได้หยิบนำเอาหนังสือ “ปฐมสมโพธิ” มาเปิดอ่าน ความรู้สึกตอนนั้น

มันซ่านซึ้งในบารมีแห่งความเพียรของพระโพธิสัตว์เพียงคำว่า “เสด็จออกสู่มหาภิเนษกรมณ์” ผมนั้นซึ้งกับคำ

ความหมายนี้อย่างนี้ว่า ยังมีบุรุษผู้ขวนขวายในกิจแห่งเหล่าสัตว์ใหญ์ในห้วงวัฏฏะนี้มีอยู่หรือ ประเสริฐแท้ มันอิ่ม

คำคำนี้ ซ่านสุขในใจอย่างนั้น ไม่ว่าจะอยู่อิริยาบถไหน ทำอะไร ใจมันย้ำอยู่คำคำเดียว

                       “เสด็จออกสู่มหาภิเนษกรมณ์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

เป็นอารมณ์อยู่นานหลายวันหลายเดือนที่เดียวเรียกว่าเกือบปี นึกถึงคำคำนี้แล้วเป็นสุขมีกำลังใจ คิดอะไรไม่

ออก คำคำนี้มาก่อนเลย และนี้คือต้นเหตุแห่ง ความปรารถนาพุทธภูมิ



แอกทุกข์ยากปลดเพียรจรด “โพธิญาณ”

     ชีพเป็นอยู่ทุกข์รั้ง            หนักหนา
ใจแบกเที่ยวนำพา               ซ่านฟุ้ง
ยากแท้เดี่ยวค้นหา             ทางเบี่ยง
วัฏฏ์ท่องหลากน้ำคุ้ง         สัตย์นั้นพุทธภูมิ.

                                                  ธรรมธวัช.!