อาการที่จิต เป็น สมาธิ วัดดังนี้ นะจ๊ะ
เมื่อใดจิต สามารถดับ นิวรณ์ ได้ ชั่วขณะ หนึ่ง วินาทีหนึ่ง หรือ มาก แต่หายไปโดยไว ขณะนั้นเรียกว่า เข้าถึง ขณิกะสมาธิ
เมื่อใดดับ นิวรณ์ได้ เป็นเวลานาน จิตอิ่มเอมด้วยความสุข เมื่อนั้น จิตถึง อุปจาระสมาธิ ตั้งแต่ หยาบ กลาง ละเอียด
เมื่อใดจิตดับ นิวรณ์ได้ อย่างมั่นคง ก้าวล่วงพ้นจากสุข อันเป็นทิพย์ เมืื่อนั้น จิตย่อมตั้งมั่นอย่างยิ่ง จิตถึง อัปปนาสมาธิ เป็น ปฐมฌาน ขึ้นไป
เมื่อใดจิตดับ ตั้งมั่น ในสติ มีธรรมะคือ ทุกข์อริยสัจจะ เป็นที่พินิจอยู่ กำหนดได้ มีความเพียร คือการสั่งสม รักษากุศลอยู่อย่างนั้น สามารถเห็นธรรมคือ ธรรมสังเวช และ จิตก้าวล่วงพ้นความเกาะเกี่ยว ด้วยอำนาจแห่งตัณหา เพราะจางคลายจากความกำหนัด และ ละอวิชชา จิตถึงสุข อันเป็น บรมสุข ตั้งมั่นในสุขนั้นไม่หวั่นไหว เมื่อนั้น จิตเข้า สมาธิโลุกตตระ ซึ่งเป็น สมาธิ ที่พระพุทธเจ้า ตรัสสรรเสริญมากที่สุด
ก็มีเท่านี้นะจ๊ะ ลอง เทียบเคียงดู
เจริญธรรม