พิมพ์

[raponsan]

ยิ้มสยาม (ยิ้มจากใจ)

ไมตรีเริ่มจากส่งยิ้ม แก่กัน
ดีกว่าคำพูดพัน  หมื่นถ้อย
โซ่เหล็กไม่แข็งขัน  เท่ากับ ยิ้มนา
ยิ้มกับยิ้มเรียงร้อย   ผูกคล้องครองใจ

(บทประพันธ์ของระเด่น  ทักษณา)

   คนไทยมีนิสัยชอบยิ้มเป็นปกติ แมัในสมัยนี้ที่เศรษฐกิจตกสะเก็ดก็ตามที
   รอยยิ้มที่มาจากใจและเป็นธรรมชาติก็ยังพอมีให้เห็น
   เมื่อใดที่ใจเรายิ้มได้ ยิ้มให้กับตัวเองก็ได้
   ยิ้มให้กับผู้อื่นก็มีความสุข
   ยิ้มแสดงถึงมิตรภาพที่ดีต่อกัน
   ยิ้มด้วยความประทับใจกับการได้พบกันครั้งแรก
   ยิ้มชื่นชมยินดียอมรับในความดีของผู้อื่น
   ยิ้มให้กับตนเองครอบครัว
   ยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงาน
   ยิ้มให้กับสังคม

   

    ผลจากการศึกษาวิทยาศาสตร์การแพทย์
    ระบุว่า การยิ้มสามารถกระตุ้นสารเอนเดอร์ฟินในสมอง ซึ่งเป็นสารแห่งความสุขให้หลั่งออกมาได้ หรือแม้แต่การหัวเราะก็ช่วยกระตุ้นสารโดพามีน ซึ่งเป็นสารเคมีในสมองที่ทำให้เกิดความสนุกสนาน หลั่งออกมาได้ด้วยเหมือนกัน ในขณะที่ยิ้มหัวใจจะเต้นช้าลง ความดันโลหิตจะลดลง โลหิตแดงในสมองจะมีอุณหภูมิต่ำลง ต่อมหมวกไตไม่ทำงานหนักเหมือนเดิม ระบบต่างๆในร่างกายจะผ่อนคลาย

    การยิ้มหรือหัวเราะมี ๖ ประเภท
     ๑. สิตะ ยิ้มอยู่ในหน้า ไม่เห็นไรฟัน
     ๒. หสิตะ ยิ้มแย้มพอเห็นไรฟัน
     ๓. วิหสิตะ หัวเราะเบาๆ
     ๔. อุปหสิตะ หัวเราะจนกายไหวเบาๆ
     ๕. อปหสิตะ หัวเราะจนน้ำตาไหล
     ๖. อติหสิตะ หัวเราะจนกายสั่นพริ้วอย่างแรงและโยกโคลงไปทั้งตัว

     

     การยิ้มแย้มของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลาย มีเพียง 2 แบบ คือ แบบสิตะ กับ แบบหสิตะ ซึ่งจะเป็นกิริยายิ้มอยู่ในหน้า ไม่เห็นไรฟัน และอาจยิ้มแย้มพอเห็นไรฟันเป็นบางครั้งเท่านั้น ยิ่งหากเป็นองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เวลาที่ทรงยิ้มแย้มแบบเห็นไรฟัน จะมีแสงฉัพพรรณรังสี ทั้ง 6 สี พุ่งออกมาจากพระเขี้ยวแก้ว จะทรงกระทำแบบนี้ต่อเมื่อจะทรงพยากรณ์เหตุสำคัญบางประการ ซึ่งพระอานนท์จะเป็นผู้ทูลถามถึงสาเหตุที่ทรงแย้มพระโอษฐ์

     พระอรหันต์ทุกประเภทจะยิ้มด้วยจิตที่มีชื่อเรียกว่า หสิตุปปาทจิต แม้บางครั้งจะโสมนัสด้วยมหากิริยา  ก็เพียงแต่ยิ้มหรือแย้มเท่านั้น ไม่ถึงกับหัวเราะจนมีเสียง
     ถ้าหัวเราะมีเสียงเบาๆ หรือหัวเราะจนกายไหว หรือหัวเราะจนน้ำตาไหล หรือหัวเราะจนสั่นพริ้วและโยกโคลงไปทั้งตัว ไม่ใช่ผู้สำเร็จพระอรหันต์

     การหัวเราะของพระอนาคามี พระสกทาคามี พระโสดาบัน จะยิ้มแย้มสองแบบแรกเหมือนพระอรหันต์ คือยิ้มแย้มในใบหน้า กับยิ้มแย้มพอแค่เห็นไรฟัน แต่ถ้าหัวเราะ จะหัวเราะเพียงแบบวิหสิตะ กับ แบบอุปหสิตะ คือ หัวเราะเบาๆ หรือ หัวเราะจนกายไหวเบาๆ
     แต่จะไม่หัวเราะจนน้ำตาไหล และจะไม่หัวเราะจนกายสั่นพริ้ว จะไม่หัวเราะจนโยกโคลงไปทั้งตัว พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี แม้จะหัวเราะได้แต่โดยมาก มักสำรวมกาย สำรวมวาจา สำรวมใจ จะไม่หัวเราะพร่ำเพรื่อ

     

     ดังที่ปรากฏในโรณสูตร
     ดูกรภิกษุทั้งหลาย การขับร้อง คือ การร้องไห้ในวินัยของพระอริยเจ้า การฟ้อนรำ คือ ความเป็นบ้าในวินัยของพระอริยเจ้า การหัวเราะจนเห็นฟันพร่ำเพรื่อ คือ ความเป็นเด็กในวินัยของพระอริยเจ้า เพราะเหตุนั้นแหละ จงละเสียโดยเด็ดขาดในการขับร้องฟ้อนรำ เมื่อท่านทั้งหลายเบิกบานในธรรม ก็ควรแต่ยิ้มแย้ม ฯ

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://dhammaforlife1.blogspot.com/2011/05/blog-post_15.html

[KIDSADA]

เดี๋ยวนี้ ยิ้มสยาม หายไปแล้ว เหลือ แต่ยิ้มไม่ออก

 ดูบ้านเมือง ตอนนี้ระส่ำ ระสาย คนโกง กิน มีมากกว่า คนดี

   

[ธุลีธวัช (chai173)]

                                                           

http://www.youtube.com/watch?v=8kFCK57nldo

                                                           

[ธุลีธวัช (chai173)]

อมยิ้ม

     แย้มอมหวานซ่านลิ้น      ลืมกลืน
หวานผ่านลงคอหืน      โอษฐ์แย้ม   
แย้มกลืนกลิ่นยิ้มยืน      แม่ยื่น
หวานลื่นลิ้นเอิบแต้ม      คลุกเคี้ยวกร่อนกลม.

                                            ธรรมธวัช.!

[kobyamkala]