พิมพ์

[raponsan]

การอบรมจิต..เข้าสู่พระนิพพาน

    เมื่อจิตสามารถแยกตัวออกจากดงความคิดได้แล้ว จิตก็จะเข้าสู่ความว่าง ในความว่างและช่องว่างมันเป็นธรรมชาติของจิตเดิมแท้อยู่แล้ว ภาวะของจิตเดิมแท้เป็นธาตุรู้เฉยๆ ถ้าเราฝึกจิตไปให้น้อมนำสู่ความเป็นญาณทัศนะ มันก็จะเจอจิตเดิมแท้

    ถ้าเราปล่อยความเข้าใจไป ฝึกสมาธิไป เราก็จะเข้าใจว่าจิตเดิมแท้เป็นอย่างไร
    พอสมาธิเริ่มที่จะลงในลักษณะฌาน ร่างกายตัวตนมันจะเบา เบามากจนแทบจะไม่ปรากฏ
    ลมหายใจไม่ปรากฏ ความคิดเริ่มหายไป
    จิตจะมีอาการหาตัวไม่เจอและมีโอภาส อาการอย่างนี้เป็นอาการที่จิตมีประภัสสร
    ตรงนี้แหละที่เป็นจิตที่เข้าถึงจิตเดิมแท้ เป็นมโนธาตุ มโนวิญญาณ เป็นธาตุรู้

    การทำสมาธิในลักษณะคุณสมบัติของจิตอย่างนี้ เมื่อโลกมีภัยจำเป็นที่จะต้องได้จิตในลักษณะนี้ มาทำสะพานของดวงจิต พอจิตมันปรากฏตัวไปในภาวะแวดล้อมทางโลกคือร่างกายตัวตนเริ่มหายไปจิตมันกลับสว่างไสวขึ้นมา อาการสว่างของจิตมันจะเป็นแสง เราต้องการภาวะสมาธิลักษณะอย่างนี้จำนวนหนึ่งในการป้องกันภัยพิบัติโลก

     

    เมื่อได้หลายคนรวมกัน ก็จะปรากฏภาพนี้ขึ้นไปที่มหาจักรวาล ไปยังจิตดวงหนึ่งที่ทำหน้าที่ควบคุมความเป็นไปของมหาจักรวาล เป็นจิตแห่งจักรวาล ซึ่งจิตจักรวาลและจิตเดิมแท้ของเรามันเป็นสิ่งๆ เดียวกัน มันเชื่อมต่อกันได้

    เมื่อโลกมีภัยก็ต้องการการสื่อสารทางจิตเพื่อส่งความเข้าใจ ความปรารถนาดีไปยังจิตที่ควบคุมจักรวาลนี้ ขณะที่จิตอยู่ในภาวะนี้ จิตมันสามารถสื่อสารติดต่อกับจิตที่อยู่ในจิตจักวาลได้ เพราะมันก็เป็นจิตเหมือนกัน เป็นธาตุรู้เหมือนกัน ภาวะจิตที่ทำสมาธิไปถึงขั้นนี้แล้วมันก็ไปเชื่อมต่อกับมหาจักรวาล จิตมนุษย์กับจักรวาลเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

    เวลาทำสมาธิก็ให้ทำให้เกิดกำลังเต็มที่ จิตจะเข้าไปสู่ช่องว่างและความว่างอันเป็นกำลัง เพื่อที่เราจะได้สร้างฐานของสมาธิจิต เมื่อจิตเรามีกำลังแล้ว เรากำหนดเจตนาไปในทางทิศไหนก็เป็นคุณวิเศษ เป็นอัศจรรย์ เป็นไปในทิศที่เราคิด เป็นไปตามสิ่งที่เรานึก

    ถ้าสติที่ผ่านการฝึกจนเป็นมหาสติหรือเป็นอภิมหาสติแล้ว  มันจะทำให้จิตของผู้ฝึกจิตเลือกอารมณ์ได้ คือความหลงไปในโลกถ้ามีสติที่มีความตั้งมั่นอยู่ การหลงไปในสิ่งที่ผิด การยึดไปในสิ่งที่ผิด สิ่งเหล่านี้มากำหนดให้มันดำรงไปเลือกสิ่งที่ถูก

    คนเราทั่วไปแล้วจะมีอารมณ์จิตที่เป็นความหลงอยู่มาก แต่สติที่มีความมั่นคงมันจะไม่หลงไปกับจิตอันเป็นความคิดอื่น เพราะความขาดสติก็เลยทำให้หลงไปในอำนาจความคิดอื่น ถ้าสติที่ตั้งมั่นดีแล้วมันจะไม่หลงไปในความคิด

     

    แต่จิตที่เป็นอภิมหาสตินั้นไปถึงพระนิพพานได้อย่างไร ตัวสตินี้เป็นการเลือกอารมณ์จะไม่หลงไปในทิศทางอื่น แต่พระนิพพานเป็นการสำเร็จด้วยการอบรมจิต จนกระทั่งเกิดปัญญาพระนิพพาน

    มันไม่ได้ใช้สติที่เป็นอภิมหาสติแม้แต่น้อย เพราะสติตัวนี้จะไปเลือกพระนิพพานไม่ได้ แต่สติตัวนี้จะเป็นตัวประคองเราให้เราคิดถูกอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งจะตาย ดวงจิตสุดท้ายก็ยังมีสติที่รู้ว่าอะไรเป็นอารมณ์ที่เศร้าหมอง เป็นอารมณ์โกรธ อารมณ์เกลียด หรืออะไรก็ตามที่จิตไปยึดไว้แล้วทำให้จิตไปเวียนว่ายตายเกิดในสิ่งที่ไม่ดี

    ตัวสติต่อให้เป็นสมาธิอภิมหาสติก็ไม่สามารถเลือกอารมณ์พระนิพพานได้
    เพราะพระนิพพานไม่สามารถเลือกได้ด้วยอารมณ์จิต
    เพราะพระนิพพานเกิดจากการอบรมจิตที่อบรมจนกระทั่งเกิดปัญญาพระนิพพาน
    แต่สติมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกระบวนการนี้ จิตที่มีมหาสติไม่มีส่วนที่จะทำให้ถึงพระนิพพาน.

ที่มา http://www.thaipost.net/tabloid/210713/76675
http://www.madchima.org/

[Roj khonkaen]