พิมพ์

[raponsan]

ใกล้ออกพรรษา ได้เวลากลับมากินเหล้า (อีกมั้ย)

ภูมิต้านทานต้องสูงขั้นพิสดารเลยขอบอก โดยเฉพาะบรรดาขี้เหล้าทั้งหลายถ้าคิดจะอ่านเรื่องนี้ …

เอาล่ะ … ช่วงเข้าพรรษาที่ผ่านมา ใครที่ตกเย็นตั้งวง เรียกประชุมคอทองแดงเป็นกิจวัตร อาจโดนสายตาตำหนิติเตียน เจอประโยคเสียดสีค่อนแคะบ่อยๆ ว่าไม่นำพาต่อศาสนา ขวางสังคม ชั่ว! (ทั้งที่ปกติมันก็กินของมันทุกวัน ไม่เห็นจะว่า) หรือต้องทนตอบคำถามเดิมซ้ำๆ ว่าไม่คิดจะว่างเว้นสุรายาดองกันรึ? เพราะเทรนด์ที่พีคอยู่เสมอ คือต้องงดเหล้าเข้าพรรษา!

เป็นเทศกาลเทเหล้าทิ้ง คว่ำกระป๋องน้ำแข็ง ไม่ชง ไม่แตะตลอดสามเดือนนะ!

ซึ่งจะว่าไป … ระหว่างเข้าพรรษาแค่สามเดือน กับออกพรรษาอีกเก้าเดือน … ถ้าเอาให้เก๋ๆ เท่และแมน ลองเปลี่ยนเป็นอดเหล้าเก้าเดือนแทนดีมั้ยฮะ เป็นการอดโดยตั้งอยู่บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่า แท้จริงแล้วมนุษย์ไม่สามารถลดละเลิกแอลกอฮอล์ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ !?!?!

 

ประเทศไทยน่าจะเป็นประเทศเดียวที่มองว่าการกินเหล้าเป็นกิจกรรมส่อสันดานมากกว่าเสพความสุนทรีย์ แบบชาติที่เรายกย่องว่าเป็นอารยะอย่างฝรั่งเศส เยอรมัน อเมริกา รัสเซีย หรือละแวกใกล้บ้านแถวญี่ปุ่น เกาหลี … สำหรับดินแดนนี้ ภาพลักษณ์ของเหล้าคือเครื่องดื่มที่คนดีๆ ไม่กินกัน เป็นน้ำเปลี่ยนนิสัย เป็นวัตถุมารศาสนา (ไปโน่น!) … อัตลักษณ์ของคนกินเหล้าต้องเป็นพวกไร้การอบรมสั่งสอน สำมะเลเทเมาไม่เอาไหน ไม่แคร์กฎเกณฑ์สังคม

สรุปคือเลวอภิชาติกรรมซะอย่างงั้น … ต่างจากมุมมองของฝรั่งเศสที่ผลิตไวน์เป็นของขึ้นชื่อประจำชาติ เบียร์เยอรมัน บรั่นดีอเมริกัน วอดก้ารัสเซีย โซจูเกาหลี สาเกญี่ปุ่น … ศึกษาค้นคว้ารู้ลึกรู้จริง ทั้งวัตถุดิบ กระบวนการ ระยะเวลาหมักบ่ม จนกลายเป็นตำราสืบรุ่นสู่รุ่น ดูมีคุณค่าและ “มูลค่า” บ่งบอกได้ถึงรสนิยมและฐานะของคนกินเลยทีเดียว … ไหนเอามาซักขวด!

ก็นับว่าน่าเสียดายกับทัศนคติแบบนั้น ทั้งที่พี่ไทยออกจะนิยมชมชอบการดื่มไม่แพ้ประเทศอื่น ใช่ว่าไม่แตะเสียที่ไหน ได้ทุกสถานการณ์ ทุกงาน กี่เทศกาลก็เห็นซดกันทั่วทุกหัวระแหง แต่ภาพลักษณ์เกี่ยวกับเหล้าของเรากลับไม่มีส่วนผสมที่เป็นศาสตร์และศิลป์แม้แต่น้อย … เหมือนไม่ค่อยสนใจว่าเหล้าที่กินจะมีพื้นเพ เบื้องหลังความเป็นมายังไง ช่างแม่ง กินแล้วเมาก็พอ … โถ่

 

ถามว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนั้น …. ก็ถ้าอยากได้คำตอบหล่อๆ ชนิดผ่านห้องวิจัย ถูกตรงตามตรรกะมนุษยศาสตร์มาแล้วนี่ ต้องขอกลับไปเอาตีนก่ายหน้าผากคิดซักสามวัน แต่ถ้าให้ตอบแบบชีวิตจริ๊ง ชีวิตจริง ว่าทำไมเหล้าและคนกินเหล้าสำหรับสังคมไทยถึงดูทรามทรุด ไม่น่าคบ ไม่หรูหราอย่างฝรั่ง สาเหตุคงเพราะอาการหลังเมาของเรามันไม่อารยะ ปราศจากความละเมียดงดงามทางจิตวิญญาณเจือปนในกมลวิสัย! (เอาซะให้พอ)

หืม? อะไรนะ? อ๋อ เป็นคนดี? สภาพแวดล้อมดี? เกิดมาไม่เคยเจอคนเมา? นึกภาพไม่ออก?

วะ! … ชีวิตมีบุญซะไปไม่เป็นทีเดียว … แต่ไม่ได้! สังคมทุกวันนี้มันซับซ้อน มัวมาโลกสวยเดี๋ยววันข้างหน้าจะปรับตัวยาก หากระดาษปากกามาจดด้วย แม้คนเมาก็เหมือนคนบ้า มีห้าร้อยจำพวก ทว่าตระกูลหลักๆ ก็แจงได้ไม่กี่อย่าง … รวบรัดตัดความเข้าประเด็น วันนี้ขอเสนอตอน ประเภทของขี้เมา ที่ทำให้แอลกอฮอล์ไทยอดก้าวสู่สากล

 

หนึ่ง … เมาแล้วใหญ่ รู้จักมักจี่กับใคร อย่าลืมดูสันดานตอนเมา ร้อยทั้งร้อย พวกเมาแล้วใหญ่นี้ยามปกติจะเป็นคนดีใจหาย สุภาพเรียบร้อย พูดจามีสัมมาคารวะ กาลเทศะไม่ตกหล่น เข้าหาผู้หลักผู้ใหญ่ได้ไม่เคอะเขิน สมบูรณ์แบบเยี่ยงปุถุชนคนหนึ่ง ภาคภูมิใจแทนพ่อแม่มันเชียว แต่พอเมา … เหมือนใครไปเตะสับสวิตช์เข้าโหมดออฟไลน์ มึงกินเหล้าตราเสือเข้าไปใช่มั้ยบอกมา ช่องว่างระหว่างยามปกติกับยามเมาจะห่างกันมากๆ

อาการคือจะป๋า เสียงดัง กร่าง ใหญ่ รู้มั้ยพ่อกูเป็นใครขึ้นมาทันที บางคนมาแนวนักเลง เดือดร้อนแทนใครต่อใครไปทั่ว คนไหนมีปัญหาจงบอก! จะบุ่มบ่ามอาสาเคลียร์แทน แม้นั่นอาจเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนอีกทีก็เถอะ ก้นไม่ค่อยติดเก้าอี้ ร่ำๆ จะลุกไปเสียบพุงอริให้ไส้แตกตลอด ใครมีเพื่อนทำนองนี้ คราวหน้าคราวหลังอย่ารินั่งร่วมโต๊ะ กินร่วมร้านเดียวกะมันถ้าไม่อยากเดือดร้อนหัวแตก

สังเกตว่าร้านที่มีลูกค้ากลุ่มนี้ บริเวณนั้นอาวุธจะชุกชุม เศษขวด อีดาบ มีดพร้ากองเกลื่อน น่าอันเชิญไปสงบสติในที่พักคนเก่งของตำรวจเป็นอย่างยิ่ง สร่างเมื่อไหร่เดี๋ยวก็หายเอง ญาติควรเตรียมทนาย รถโรงพยาบาล และเขียนพินัยกรรมล่วงหน้าให้พร้อมเสมอจะยิ่งเหมาะ

 

สอง … เมาแล้วกวนตีน เรียกว่ากินเหล้าตราหมาเข้าไป เป็นขั้นที่อ่อนกว่าเมาแล้วใหญ่สองสามเลเวล คือ อิทธิฤทธิ์ที่สำแดงยังไม่แรงเท่าเหล้าตราเสือ แต่ก็ถือว่าสไตล์เดียวกัน เกือบเก๋า ขาดอีกนิดเดียวอะไรประมาณนั้น … กลุ่มนี้จะไม่โชว์อภินิหารใส่ใคร อย่างมากอาจจะแค่เอะอะมะเทิ่งพออ้อนอุ้งเล็กน้อย … ใครอยู่ใกล้ก็ช่วยปรามๆ ไว้บ้าง

สาม … เมาแล้วหลับ ไม่ค่อยเป็นปัญหา แต่เป็นภาระ ซ้ำยังหมดสภาพ ดูอ่อนด้อยง่อยเง่าในโลกแห่งนักดื่มยิ่งนัก ผ่านไปซักแบนสองแบน เพื่อนฝูงเฮฮาเคาะขวดเคาะแก้วกันลั่นร้าน ไอ้เวรนี่หลับ … หลับเหมือนเมื่อกี๊ไม่ได้เมา หลับแบบตายอดตายอยาก ข้อดีคือมนุษย์ร่วมวงไม่ต้องกินเหล้าพลางเสี่ยงตาย เมาไปผวาไป กลัวลูกปืนแตกกลางร้านเช่นประเภทแรก แต่ข้อเสียคงเป็นความลำบากหลังแยกวง … ไม่ว่าจะตัดสินใจปล่อยมันคอพับคาร้านไปตามยถากรรม หรือแบกกลับบ้านก็ล้วนสร้างภาระทั้งสิ้น … แหม่ … ถ้าจะหลับหักโหมให้ดูขนาดนี้ ทีหลังเมาอยู่บ้านมั้ยมึง

แต่พึงระวัง บางทีหลับก็เป็นมุกเบี้ยวจ่าย พอเริ่มพบว่าสมาชิกออเดอร์ไหลลื่น ทั้งเหล้าทั้งมิกเซอร์ไหลมาเทมา กินประหนึ่งมีหุ้นกับร้าน เห็นท่าไม่ดีว่ะ กูชิงหลับใส่ซะดื้อๆ เลยก็มี แม้ดูอู้อูฐไปนิดแต่ถนอมเนื้อถนอมตัวไว้ดีกว่าล้มละลายเพราะค่าเหล้า … อนาคตไปก๊งกับใครให้สังเกตพฤติกรรมมันด้วยว่าหลับจริง น็อกจริง หรือตอแหล ถ้าเสนอหน้าเป็นเจ้าภาพเลี้ยงเองแล้วเสือกหลับนี่ข้อสันนิษฐานจะยิ่งมีน้ำหนัก

 

สี่ … เมาแล้วหัวเราะ ไม่เป็นปัญหา ไม่เป็นภาระ แต่น่ารำคาญ คนรอบข้างเริ่มไม่ค่อยแน่ใจว่าตกลงมึงกินเหล้าหรือพี้กัญชา
“เฮ้ยๆ มดๆ ดูสิวะ มดเดินกันเป็นแถวเลย 5555” … เห็นมดไต่ยังตลก
“นี่ๆ มึงเห็นป่ะเมื่อกี๊เนี้ย …. พัดลมหันมาทางกูด้วยว่ะ 5555” … เห็นพัดลมก็ขำ
“รู้มั้ยยย … เมื่อวานเจ้านายด่า บอกว่าจะหักตังค์กูสามเดือน 5555” … ข่าวว่าโดนหักเงินเดือนไม่ใช่เหรอ หนวกหู วุ่นวาย อายชาวบ้าน  … วันไหนโดนมนุษย์หมวดที่ว่าชวนกินเหล้า ให้ทำตัวยุ่งๆ เข้าไว้ล่ะ

ห้า … เมาแล้วเรื้อน คนชอบเข้าใจว่าต้องเป็นลักษณะจำหน้าผัวหน้าเมียไม่ได้อย่างเดียว แบบหูอื้อตาลาย มองใครก็หน้าเหมือนแฟนตัวเองไปหมด นั่นก็แค่ส่วนหนึ่ง จริงๆ ไม่นะ ยูนิเวิร์สของคำว่าเรื้อนมันกว้างกว่าที่คิด หลักๆ คือหมายถึงพวกเมาแล้วอุตริด้วย … ฉี่ใส่ตู้เย็น นอนกอดถังขยะ ล้วงก้นเด็กเสิร์ฟ กินน้ำในแจกันดอกไม้ นั่งแช่ในบ่อปลาคาร์พ หลับคาคอห่าน ทำข้าวของพินาศบ้างพอกระษัย แต่ความเรื้อนไม่ก่อเหตุเสียหายร้ายแรง ยกเว้นจะดูอุจาดตาเป็นที่น่าสังเวช ให้ชาวประชาเก็บไว้โจษขานกันสืบไปในภายภาคหน้าก็เท่านั้น

 

หก … เมาแล้วร้องไห้ เมาดราม่า เมาปี่แตก เมาเวิ่นเว้อ เมาคร่ำครวญ โอ๊ย … ชื่อสามัญแม่งเยอะ แต่รวมๆ แล้วอยู่ในวงศ์เดียว ตระกูลเดียวกับเมามีองค์ … รู้ไว้เลยว่าใครที่มีพฤติกรรมสุดโต่งในด้านไหนซักด้าน แสดงว่าเวลาปกติจะต่างกันสุดขั้ว … ขี้เมาดราม่านี่คราวธรรมดาจะไม่เคยร้องไห้เลย ถึงร้องก็น้ำตาจระเข้สุดๆ สอบตกก็นิ่ง แฟนทิ้งก็เฉย หมาตายก็เท่านั้น โจรขึ้นบ้านนี่แค่ยักไหล่ใส่ ญาติสนิทมิตรสหายชักกังขา มึงเข้มแข็งหรือมีปัญหาเรื่องต่อมแสดงอารมณ์?

แต่พอเหล้าราดซักหน่อย น้ำตามา สะอื้นมา … ประเด็นไม่สมควรจะร้องก็จัดเต็มเป็นเผาเต่า เพื่อนฝูงนับจังหวะถูกเลยว่าแม่งจะร้องตอนไหน เผลอๆ จะเล่าเรื่องไหน ต่อด้วยเรื่องไหน แล้วไปจบตรงไหนก็สามารถพยากรณ์ได้ เพราะมันลูปอยู่แบบนี้เป็นสูตรประจำ ถือว่าเมาอย่างมีสไตล์นะ แต่น่ารำคาญชิบหายเลย

 

A : “มึงรู้มั้ย …. ฮือออ … แม่กูนะ ฮืออ … เค้าบอกว่ากูเรียนห่วย เกรดเลว ฮืออ … เพราะคบกับพวกมึง ฮืออ … จับกูไปอยู่โรงเรียนหญิง ฮืออ ….จะได้ตั้งใจเรียน ทำไมแม่คิดยังงี้ ฮืออ … แทนที่จะอยู่เลวกับพวกมึงซะที่นี่ กูเลยต้องลำบากเทียวไปเทียวมาแม่งทั้งสองโรงเรียนเลยดูซิ ฮื้ออออ”  -  (ร้องกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง)

กระนั้น …เคสที่เอกอุกว่า ทำลายภาพลักษณ์แห่งการดื่มซึ่งควรจะมีศิลปะจนย่อยยับ ถ้าชีวิตประสบกับคนพรรค์นี้เข้า ให้ถือว่าซวยสถานเดียว คือพวกเมาแล้วองค์ลงนี่แหละ ไม่ใช่แค่องค์เดียวนะ … แต่มาพร้อมกันหมดทุกภาค ทั้งหัวเราะ เรื้อน กวนตีน ใหญ่ ร้องไห้ ปิดท้ายคือหลับ! … เฟอะฟะไม่ได้ผุดได้เกิดเลยล่ะครับคุณผู้ชม

ไม่แปลกใจว่าทำไมขี้เหล้าเมาปลิ้นถึงถูกสังคมพิพากษาให้อยู่ในหมวดสิ่งมีชีวิตไม่พึงเสวนาและน่ารังเกียจ

ใครที่งดเหล้าเข้าพรรษาได้...บอกเลยว่าชื่นชมครับ แต่คำถามคือ ออกพรรษาแล้วยังจะกลับมาซดอีกรึเปล่า.....อันนี้ต้อง “วัดใจ” กันล่ะคร้าบบบบบ

น้าเน็ก

ขอบคุณภาพข่าวจาก
http://www.thairath.co.th/content/life/377125

[KIDSADA]