พิมพ์

[arlogo]

แจกธรรมยามเช้า นี้ เนื่องด้วย ในวัน ธัมมัสวนะ ( วันพระ )



"เมื่อเรียนธรรมกันใหม่ ๆ นั้น เราก็เห็นว่ามันง่าย เข้าใจง่าย จำได้ง่าย แต่ครั้นเรียนพระธรรมมานานวันมากขึ้นการเรียนธรรม รู้สึกได้เลยว่าไม่ง่าย รู้สึกว่าเข้าใจยาก เพราะความรู้สึกที่เกิดก็เลยรู้สึกท้อ แต่ครั้นมาลำดับความคิดใหม่ และพิจารณาความเป็นจริง นั่นก็เพราะว่าเราเรียนธรรมลาดลึกลงไปเรื่อยๆ ถึงขั้นขจัดกิเลส ตั้งแต่ หยาบ กลาง และ ละเอียด ที่เรารู้สึกว่ายาก ก็เพราะมันรู้สึกมาจากปัจจุบัน ซึ่งปัจจุบัน ก็ยังขาดความเข้าใจในการภาวนา อันเกิดจากการไม่ได้ภาวนา พระธรรมที่ละเอียดลุ่มลึก ไม่ได้ใช้ความคิดเพื่อจะเข้าถึง แต่เกิดจากพากเพียร ภาวนาเพื่อเข้าถึง ธรรมย่อมเข้าถึงตามระดับ ลาดลุ่มลึกไปเรื่อย ตั้งแต่เบา กลาง และหนัก ในขั้นพระอริยะก็เช่นกัน ก็ต้องไล่กัน ตั้งแต่ ปุถุชน โคตรภู พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์ ก็เป็นไปตามลำดับ ธรรมที่เกิดก็มีสภาะแตกต่างกันไปตามระดับ หาได้เป็นอย่างเดียวกัน การละจากสังโยชน์ ย่อมมาจากการภาวนา ดังนั้นเวลาที่เราขาดความเข้าใจก็เป็นเพราะว่าเรามัวแต่เรียนท่องจำ ไม่ได้นำมาภาวนาจึงขาดความเข้าใจ สมัยก่อนอ่านพระอภิธรรมไม่เข้าใจก็เป็นเพราะว่าเรายังการภาวนา แต่ครั้นมาช่วงหลังๆ นี่ สามารถอ่านได้ แม้ธรรมะจะมีข้อความซับซ้อนแต่เมื่อเทียบการภาวนาลงไป ช่างน่าอัศจรรย์ ที่เราสามารถเข้าใจได้ โดยไม่ต้องมีผู้รู้ท่านใดมาสอนหรือแนะนำ เพียงหยิบขึ้นมาอ่าน ตอนนี้เลยอ่านพระอภิธรรมพระไตรปิฏก ตรง ๆ เลยอ่านแล้ว รู้สึกสนุก เหมือนได้ถูกเปิดตาให้เห็น เมื่อก่อน หยิบขึ้นมาอ่านแล้วก็ต้องวาง บอกตรง ๆ ว่าเล่มที่ชอบ ก็คือ ธาตุสังคหะ อันนี้ชอบมาก เมื่อก่อนอ่านแล้วไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้หลังจากการภาวนาเรื่องธาตุมาตรง ๆ อ่านแเล้วเข้าใจมากขึ้น ถึงบางอ้อ ๆๆๆๆ ร้องในใจ อ้อ อย่างนี้นี่เอง ก็หลายครั้ง ......"

ข้อความบางส่วนจาก หนังสือเพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนา ของ ธัมมะวังโส ภิกขุ

[arlogo]

คนไต่เขา เมื่อเริ่มต้น ก็จะเดินทางราบกันก่อน ช่วงนี้คนเดินกันเยอะมาก ไม่มีใครบ่นเพราะความง่ายของการเดินทางราบมันยังพอรับได้ เปรียบเสมือนกับผู้ที่เริ่มมาภาวนาพระธรรมกรรมฐาน กันใหม่ ๆ จะเห็นว่า ช่วงแรกนี้จะมีเพื่อนภาวนาร่วมทางกันมากเลย ดังนั้นห้องพระพุทธคุณ พระธรรมปีติ มีเพื่อนมากๆ จริงในการภาวนา แต่เเมื่อภาวนาไปนาน ๆ เข้าเพื่อนก็หายกันไป เพราะเหตุต่าง ๆ



การเดินไต่เขาในระดับที่สอง คือการเดินขึ้นเนิน การขึ้นเนินไม่มีความหวาดเสียว แต่ต้องมีสุขภาพดีแข็งแรง เพราะถ้าไม่แข็งแรง มันก็เหนื่อยมาก ใครที่ไม่เคยฝึกหายใจมาก่อน พอไปเดินในที่มีอากาศน้อย ๆ ก็จะเหนื่อยเร็วมาก ทำให้ร่างกายล้า ฉันใดก็ฉันนั้น การปฏิบัติธรรมภาวนาเมื่อปฏิบัติสูงขึ้นมา ไม่ใช่ว่าจะเหนื่อยน้อยลง ต้องพากเพียรมากขึ้น เพราะธรรมขั้นสูง ไม่ใช่การให้ทาน แต่หมายถึงการรักษาศีล การทำสมาธิ การสร้างปัญญา ดังนั้นผู้ที่ขาดการฝึกฝนมาในด้านการภาวนา พอให้มาเดินจงกรมสักสองสามชั่วโมง ก็บ่นว่าเหนื่อย ขี้เกียจแล้ว ยากนอน ให้ไปนั่งกรรมฐาน สองสามชั่วโมง ไม่เคยฝึกมาก่อน ก็บอกล้าปวดเมื่อยปวดเข่า ปวดขา นั่นแหละหมายถึงระดับการภาวนา ที่ฝึกฝนกันมาไม่เท่ากัน พระอาจารย์ช่วงหลัง ๆ นี่หนักใจ ใหม่ ๆ ลูกศิษย์มานั่งภาวนาพร้อมกัน ดูเหมือนครึกครื้น เพราะคนมาก แต่มาช่วงหลังนี้ ระดับการภาวนาของแต่ละคน มีสูง มีต่ำ ไม่เท่ากันแต่ทุกคนก็พยายามที่จะคิดว่า อยากภาวนาพร้อมกัน มันช่างเป็นเรื่องยาก เพราะหากเราถ่ายทอดธรรมที่มีความลึกซึ้ง ก็ย่อมทำให้คนที่ทำไม่ได้เกิดความท้อถอย เพราะธรรมนั้นมันละเอียดลึกซึ้ง ซึ่งบุคคลนั้นยังไม่พร้อมที่รับธรรม นั่นเอง



 นักไต่เขา พอมาระดับที่ สาม คือ ระดับการปีนป่าย ผ่านที่ยากลำบากที่ประกอบด้วยผา ร่อง อันทำให้เกิดความหวาดเสียว ในระดับนี้จัดว่าเป็นระดับที่มือโปรขึ้นไป จะมากันพวกธรรมดาไม่ขึ้นไป ไม่ทำแบบนี้แน่นอน ฉันใดก็ตาม การภาวนาธรรมระดับสูง นั่น หมายถึงการเข้าไปละกิเลส การทำวิปัสสนา ไม่ใช่ที่มือสมัครเล่นในการอ่านพูด คิดเท่านั้นที่จะไปได้แต่หมายถึงว่า เธอต้องผ่านการซักซ้อม ผ่านการภาวนามาอย่างดี มี วสี ความชำนาญ มีความเชี่ยวชาญในองค์วิปัสสนา นั่นแหละ จึงไม่ใช่เรื่องที่ใคร ๆ ทั่วไป จะมาถึงได้ ดังนั้นยิ่งไปสูง ก็ยิ่งเหลือคนน้อย หมายความการไปพระนิพพานนั้น ไม่ใช่ หนึ่งร้อยคนจะไปพระนิพพานทั้งหมด อาจจะมีแค่เพียงคนเดียว จากร้อยคนที่จะไปพระนิพพาน นอกนั้นยังยากวิ่งเลาะอยู่ตามฝั่งแห่งสังสารวัฏฏ์เช่นเดิม





การไต่เขาในช่วงที่ สี่ หมายถึงการไต่เขาที่มีระยะการปีนป่าย ที่หวาดเสียว ทางชันที่อยู่สูง อันพร้อมที่จะต้องสละชีิวิตเพื่อที่จะพิชิตยอดเขาที่สูง เคยทราบมาว่านักปีนเขาพวกนี้เสียชีวิตช่วงนี้เป็นจำนวนมากเนื่องเพราะอากาศแปรปรวน พายุลมหนาว ความเย็น ความกดอากาศ แม้แต่อากาศที่จะหายใจก็ยังแทบจะไม่มี รวมถึงความหนาวเย็นที่กัดเท้ากัดมือ อยู่ในหิมะ หิมะกันมือตัว เหมือนคนถือน้ำแข็งในมือถ้าไม่เคยฝึกมาก่อน มือชามือเย็นก็ยากปล่อยแต่คนที่อยู่ในหิมะ ถึงคิดจะปล่อยก็ปล่อยไม่ได้ ฉันใดก็ดี การปฏิบัติธรรม ในขั้นความเป็นพระอริยะ นั้นหลายครั้งที่บรรดาพระภิกษุที่ปรารถนาในพระนิพพาน ล้วนแล้วแต่ต้องแลกด้วยชีวิตก็มี บางคนปฏิบัติจนวินาทีสุดท้าย ดังนั้นยิ่งภาวนาธรรมสูงขึ้นในก็หมายถึง การเตรียมพร้อมที่ต้องจะสละ อย่างน้อย บ่วงมือ บ่วงคอ บ่วงเท้า โลกธรรมทั้่งแปด ต้องตัดขาดถ้ายังห่วง ยังหวง ยังหลง ยังสงสาร ก็ต้องตะเกียก ตะกาย แบกบ่าขึ้นไปเป็นภาระ ภาระที่หนักของโลกก็คือ ตัวตน นั่นเอง การสละตัวตน ก็คือการเข้าไปเห็นความทุกข์ ให้มากขึ้น เพราะการเห็นความทุกข์ที่ชัดเจนด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริง ก็จะทำให้เกิดความเหนื่อยหน่าย ต่อ การมี การเป็น การไม่มีและการไม่เป็น การจางคลายจากสิ่งที่ยั่วยุ ตามสัญชาตญาณ การหลุดพ้น จากเครื่องจองจำ ไปได้



 

[arlogo]

http://youtu.be/xQ_IQS3VKjA

https://www.youtube.com/watch?v=xQ_IQS3VKjA
ชมวีดีโอ ของนักปั่นจักรยาน เพื่อพิชิตยอดเขาสูง ที่ลิงก์


ความสำเร็จ มาจากความตั้งใจ การที่จะไปสู่จุดหมายสูงสุด นั้นไม่สามารถพาใครไปได้นอกจากตัวเราต้องทำเองสร้างเอง จากวีดีโอ แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของคนที่จะทำอะไรให้ไปสู่จุดฝันที่ไม่เหมือนใครแล้ว คงต้องดูวีดีโอนี้เป็นตัวอย่าง ของนักปั่นจักรยานที่ต้องการปั่นจักรยานพิชิตยอดเขาสูง ด้วยความสามารถที่ต้องรวบรวมเทคนิคที่มี และต้องแลกด้วยความเสี่่ยงของชีวิตหากพลาดพลั้งนั่นหมายถึง ชีิิวิตทันที


    ให้มองเรื่องนี้เป็นธรรมในด้านการภาวนา ท่านที่จะไปสู่ ฝากฝั่งแห่งพระนิพพานด้วยการภาวนาอย่างธรรมดาย่อมเป็นไม่ได้ การภาวนาในการตั้งความปรารถนาที่จะไม่กลับมาเกิดนั้นหมายถึงท่านต้องลงสนาม และฝึกฝนการภาวนา จริง ๆ จังไม่ใช่ ทำการภาวนาแบบเช้าชามเย็นชาม อย่างนี้ไปไม่ได้ เดินจงกรมเพียง 10 นาทีต่อวัน โอกาศเพียง 0.01 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ถ้าเดิน 10 ชม. โอกาส 20 เปอร์เซ็นต์ ดังนั้นความขยันจึงเป็นเรื่องปกติ ของนักภาวนา และที่สำคัญเมื่อเป็นนักภาวนา อย่ามัวติดเรื่องหยุมหยิม บางคนติดต้องสวดมนต์ก่อน ต้องนั่งสวย ๆ ต้องยืนงาม ต้องเดินอย่างสง่า ต้องนอนอย่างราชสีห์ เรื่องเหล่านี้ ส่วนตัวมองเป็นเรื่องหยุมหยิม ผู้ภาวนาควรเพิ่มพูน กรรมฐาน สองอิริยาบถให้มากคือ การนั่ง กับการเดิน สลับกันไป ถ้าภาวนาจริง ก็ได้ผลจริง ถ้าเกียจคร้านก็มักจะได้ยิ้นเสียงบ่นมากกว่า

    เจริญธรรม / เจริญพร

   

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ

[ธุลีธวัช (chai173)]

                                             

[kobyamkala]

 

[บุญเอก]

 

 บทความที่พระอาจารย์เขียน นี่ผมว่าถ้ารวบรวมเป็นเล่มให้อ่าน น่าจะดีนะครับ ไม่ต้องเปิดคอมพิวเตอร์พกเป็นหนังสือไปอ่านผมว่า น่าจะดีครับ