พิมพ์

[raponsan]

"ศิลปะ ศิลปิน และอัตตา"

จาก เฟซบุ๊ก วิมล ไทรนิ่มนวล

การตัดต้นไม้ใหญ่อายุ 130 ปีเพื่อมาทำงานศิลปะนั้นไม่ได้มีความคิดทางศิลปะแต่อย่างใด หรือถ้ามันจะมีก็เป็นศิลปะเพื่อจะโอ้อวดอัตตาคนสร้าง

เป็นอหังการ มมังการ เพื่อประกาศแก่ชาวโลกว่าตนเองยิ่งใหญ่ มันถูกขับเคลื่อน(ไม่อยากเรียกว่าแรงบันดาลใจ) หรือมีวิธีคิดของลัทธิบริโภคนิยมหรือลัทธิการค้า...ไม่ได้มีเรื่องคุณค่าทางจิตวิญญาณแต่อย่างใด

คือ...ทำทุกอย่างให้มีราคา มีความแตกต่าง มีความโดดเด่น และต้องมีวิธีการตลาด

 

คนในสมัยโบราณสร้างงานศิลปะเพื่อลดอัตตาตนเอง และน้อมนำอัตตาของคนอื่นให้เล็กลง-อ่อนโยนลง อย่างเช่นช่างปั้นพระพุทธรูป (ซึ่งผมเคยเขียนมาแล้ว) เมื่อปั้นและหล่อเป็นองค์พระปฏิมาแล้วก็ไม่มีชื่อของท่านปรากฏเลย...ผู้ที่ชมพระปฏิมานั้นก็จิตใจเบิกบาน หรือสงบ หรือไม่ก็ได้รับรู้เหตุการณ์บ้านเมืองในสมัยที่พระปฏิมานั้นได้รับการสร้างสรรค์ขึ้น

เช่น องค์พระพุทธรูปบางยุคบางสมัยผอม(แสดงถึงความอดอยากยากแค้นหรือภัยพิบัติ) บางยุคบางสมัยก็อุดมสมบูรณ์ดี(บ้านเมืองปรกติ) บางยุคบางสมัยก็เคร่งเครียด(อยู่ในภาวะสงคราม) เป็นต้น

 

ภาพจิตรกรรมฝาผนังตามพระอุโบสถต่างๆก็เช่นกัน มีน้อยมากที่จะจารึกชื่อผู้สร้างงานนั้น..การไม่มีชื่อก็คือการลดอัตตาของท่าน ซ้ำตัวงานศิลปะที่ท่านสร้างนั้นก็ไม่มีการโอ้อวดหรือประกาศศักดาของท่านแต่อย่างใด

ผมจึงไม่เห็นว่าศิลปะที่อวดศักดา หรือสำแดงอหังการมมังการนั้นจะเป็นงานศิลปะแต่อย่างใด...มันเป็นได้อย่างมากก็แค่ผลงานอย่างหนึ่ง และคนสร้างก็ไม่ใช่ศิลปิน หากแต่เป็น "ช่าง" ที่แปลว่าผู้ชำนาญงานเท่านั้น

ผมเป็นคนหัวโบราณ...งานใดที่ไม่มีคุณค่าทางจิตใจหรือสติปัญญา แม้จะได้รับการเชิดชูและเชียร์กันอย่างไรก็ย่อมไม่ใช่งานศิลปะอยู่ดี.

ที่มา www.facebook.com/wimonwriter <http://www.facebook.com/wimonwriter>
www.posttoday.com/สังคม/คมคิด/348368/ศิลปะ-ศิลปิน-และอัตตา
ภาพจาก http://www.thairath.co.th/content/482318