พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

"มนุษย์ ล้วนแล้ว แต่ต้องชอกช้ำ และ วนกลับไป กลับมาด้วยภพชาติ ไม่รู้จักจบสิ้น เพียง เพราะโลก 4 อย่าง คือ
    ทำเพื่อลาภ คือความร่ำรวย อยู่ดี กินดี ชีิวิตหรูหรา
    ทำเพื่อ ยศ เพื่อเป็นใหญ่ เป็นโต เป็นคนเหนือคน เป็นยอดมนุษย์ เป็นที่ยอมรับ
    ทำเพื่อ สรรเสริญ เพื่อเป็นเกรียติ เป็นคำปลอบประโลมใจ
    ทำเพื่อสุข เพราไม่มีคำอะไรจะพูดแสดงแล้ว ก็คงเหลือ แต่สุข หลายคนทำเพื่อความสุข คือ สุขใจ ของตนเอง บางครั้ง ความสุขใจ เหล่านี้ มีเรื่อง บ้า คอ แตก มากมาย อยู่
    นี่คือโลก ที่เหล่า มนุษย์ ยอมเวียนไปวนมา เพื่อเรื่องราวทั้งหลายเหล่านี้ แต่ สิ่งที่ปรากฏ ใน โลก ก็คือ ธรรม เป็นสิ่งที่มนุษย์ ไม่อยากให้มี นั่นก็
     ธรรม คือ ความเสื่อม กับ ความเกิด
    เพราะมีเกิด ก็ ต้อง มีเสื่อม สิ่งเหล่า นี้ เป็นของคู่กัน เรียกว่า ธรรม ใครบ้างจะเห็น ธรรม ใน โลก ก็มีแต่ บุคคลที่ต้องการออกจากโลก เท่านั้น ที่จะเห็น ความไม่จีรัง ยั่งยืน ความหาสาระแก่นสารไม่ได้ ของ โลก นั่นเอง
    มีแต่พระพุทธโลกนาถ และ พระอริยะสาวก ทั้งหลายเท่านั้น ที่จะสามารถ เข้าถึง ธรรม และ เห็นธรรมส่วนนี้ได้จริง เพราะท่านทั้งหลายเหล่านั้น ไม่ยอมที่จะกลับมาเวียนว่าย ตายเกิด ในโลกนี้ อีกต่อไปแล้ว นั่นเอง..... "

ข้อความบางส่วน จากหนังสือเพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนาและการเดินทาง ของ ธมฺมวํโส ภิกฺขุ

[Roj khonkaen]

      

    

[ธัมมะวังโส]

โลกนี้คือละคร (เพลงประกอบละคร เรือนแพ)
คำร้อง/ทำนอง ไพบูลย์ บุตรขัน
เรียบเรียง พัชรพงศ์ จันทาพูน


โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูยอกย้อน เปรียบเหมือนละคร
ถึงบทเมื่อตอนเร้าใจ บทบาทลีลาแตกต่างกันไป
ถึงสูงเพียงใดต่างจบลงไปเหมือนกัน

เกิดมาต้องตาย ร่างกายผุพัง
ผู้คนเขาชัง คิดยิ่งระวังไหวหวั่น
ต่างเกิดกันมาร่วมโลกเดียวกัน
ถือผิวชังพรรณ บ้างเหยียดหยามกันเหลือเกิน

โลกนี้คือละคร บทบาทบางตอน
ชีวิตยอกย้อน ยับเยิน
ชีวิตบางคนรุ่งเรืองจำเริญ แสนเพลิน
เหมือนเดินอยู่บนหนทางวิมาน

โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไปเหมือนม่าน
เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน ปิดม่านเป็นความเศร้าใจ

โลกนี้นี่ดู ยิ่งดูเศร้าใจ
ชั่วชีวิตวัย หมุนเปลี่ยนผันไปเหมือนม่าน
เปิดฉากเรืองรองผุดผ่องตระการ
ครั้นแล้วไม่นาน ปิดม่านเป็นความเศร้าใจ

 

"บางทีก็มานั่งนึก ดูแบบ ชาวโลก นิยม เรื่อง ยศ กัน ! มันก็เป็นธรรมดา แต่ พอเป็นพระแล้ว พระ ก็ยังมามัวหลง ยศ เข้าไปอีก พอนึกดูแล้ว ก็รู้สึกเศร้าใจเหลือเกิน ครั้นได้ยศ แล้ว ก็ตามมาด้วยปัญหา หลากเรื่อง ที่มันต้องเกี่ยวเนื่องกัน ไม่ว่าจะหนัก จะเบา ล้วนแล้วแต่ มาจาก ยศ ที่เขาให้ไว้นั่นเอง  ยศ ก็คือ ตำแหน่ง หรือ อีกนัยหนึ่ง ก็คือ หัวโขนที่ถูกสวมไว้นั่นเอง
    วันหนึ่ง ฉันได้คุยกับอดีตนายพลท่านหนึ่ง ท่านเกษียณแล้ว ท่านมาวัดมาทำบุญแล้วไม่รู้จะไปไหน ก็เลยเดินมาสนทนาใต้ต้นไม้ หน้าศาลา ฉันก็เลยต้องสนทนาด้วย ท่าน ก็เล่าเรื่องราวในอดีตสมัยที่ท่านยังมียศ ตั้งแต่อดีต วีรกรรม ผลงาน อำนาจที่ท่านมี ของท่านให้ฟัง แต่ปัจจุบัน ขณะที่ท่านเหล่าจบ ท่านก็บอกว่า ตอนนี้หัวโขนของท่านถูกถอดแล้ว อำนาจที่เคยมี ลูกน้องที่เคยติดตาม แต่เดี๋ยวนี้แม้แต่ลูกน้อง ที่เคยว่าภักดี รับใช้ เดี๋ยวนี้ท่านก็ไม่สามารถไปไหว้วาน ให้เขามารับใช้ได้แบบก่อน เนื่องจาก ยศ หมด
    เออหนอ ! ความจริง คนเรานี่มันก็ชอบ สร้างละคร ด้วยหัวโขน เพิ่มบทบาท ไปตามรูปแบบที่ตนคิด แต่ท้ายที่สุด เมื่อถึงเวลา เมื่อหมดยศเหล่านั้น และถูกเขาถอดเจ้าหัวโขน เหล่านั้นแล้ว บุคคลนั้นก็ไม่สามารถ ทำอะไรได้ และแม้แต่ ในขณะที่มียังมียศอยู่ ยศหรือหัวโขนนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย เมื่อ ความแก่ ความเจ็บ และความตาย เข้ามาหา มันก็เหลือแต่ เพียง เสียงร่ำลือ ต่อไป อีกสักพักหนึ่ง และอีกสักพักเดียว เสียงเหล่านี้ก็จะจางหายไป เหมือนดั่งสายลมที่พัดผ่านไป  อุปมาเหมือนคนที่รักเรา เขาคอยชมเรา มันก็ได้เพียงสักพักหนึ่งเท่านั้น ในขณะที่เขาชอบเรา
    ฉันนั่งนึกอยู่อย่างนี้ จนเมื่อภาพอดีต ของฉันที่ผุดเข้ามา ในสมาธิ ทำให้ฉันเห็น ละครฉากต่าง ในขณะที่ หัวโขนนั้น ถูกสวมไว้ให้ พร้อมกับ หน้าที่ ต่าง ๆ ที่ต้องแบกรับไว้ จนกระทั่งตายไป สุดท้ายหัวโขน เหล่านั้นก็ไม่สามารถยุติ การเวียนว่าย ตายเกิด ของฉันได้ และทำให้ฉันยังต้องมีความทุกข์ เพราะละครที่ไม่มีฉากจบ อย่างนี้ต่อไป หากฉันไม่ยอมถอดหัวโขนนี้ ละครเรื่อง นี้ ก็จะไม่มีการจบลง ละครเรื่องนี้มันก็ยังคงมีตำแหน่ง ให้เล่น เวียนไปวนมา อีกหลาย ๆ กัปป์
    ดังนั้น ฉันจึงตั้งจิตอธิษฐานขอยุติการแสดงลงไว้แต่เพียงเท่านี้ กับหัวโขน ทั้งหลายทั้งปวง ขอให้ชาตินี้เป็นเพียงฉากละครสุดท้าย ที่ท่านทั้งหลายจักได้ยิน ได้ฟัง ตอนจบละครฉากนี้ด้วยเทอญ แม้ท่านทั้งหลายจักไม่จดจำหรือระลึก ถึงฉัน เลยในบทบาทใด ๆ ฉันก็ไม่เสียใจหรอก เพราะไม่อยากให้ใครมาจดจำ ตัวฉัน กายฉัน จิตฉัน ที่มันไม่มีแล้วนี้ ต่อไป
     ยศ จึงเปรียบเหมือนไฟ เผาจิตใจของคนให้เร่าร้อน ความเสื่อมยศ ก็เปรียบเหมือน โศกนาฏกรรม จากการแสดง ในบทบาท นั้น ๆ ดังนั้นท่านทั้งหลาย ท่านอยากถอดหัวโขนนี้ แล้วหรือยัง ? ...... "

ข้อความบางส่วน จากหนังสือเพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนาและการเดินทาง ของ ธมฺมวํโส ภิกฺขุ

[ธัมมะวังโส]

อวิชชา	สังขาร	วิญญาณ	นามรูป
ทุกข์			สฬายตนะ
ชาติ			ผัสสะ
ภพ	อุปาทาน	ตัณหา	เวทนา

[ธัมมะวังโส]

 ต้องขอบคุณ ทีมพัฒนา โปรแกรม พระไตรปิฏก ฉบับจุฬา สีฟ้า ด้วยที่ได้พัฒนา เว็บคิดว่า น่าจะได้เนือ้หาที่ตรงตัว ตรงต่อข้อมูล ที่ต้องการมากขึ้น ต่อไปนี้

 

[nirvanar55]

 

[kobyamkala]

 
แค่การโพสต์ ก็ไม่ธรรมดา แล้ว โพสต์ ใช้ เทคนิค ที่ไม่เหมือนทั่วไป
แถมเนื้อหา อ่านแล้ว น้ำตาซึม ยิ่งตอนนั่งฟังเพลงนี้่ด้วยแล้ว

 รู้สึก รันทดชีวิต มาก ๆ คะ

 

[PRAMOTE(aaaa)]

    สาธุ สาธุ  ครับ

[nopporn]

 

   ถ้าไม่มี ยศ ตำแหน่ง ก็วางงาน สิคะ แล้วจะอยู่ได้อย่างไร ?

 

[bajang]

 

[tcarisa]

เหมือนเช่น ดั่งเพลง จริง  ๆ คะ โลกคือ ละคร

 

[Admax]

 

[Hero]

อ่านเรื่องนี้ ฟังเพลง แล้ว ก็ปลง เลยครับ

  โลก นี้ มันคือ ละคร จริง ๆ

 

[MICRONE]

 

[Hero]

เรื่องนี้อ่านให้ ดี ก็ซึ้งนะครับ
 ยิ่งมองเห็นยุคนี้ แม้แต่พระสงฆ์ ก็ยังวุ่นวายเรื่องเหล่านี้กันอยู่เลยนะครับ