พิมพ์

[raponsan]

วันครูขอบูชาคุณครู ‘ด้วยความดี’

ครูเป็นบุคลากรที่สำคัญของชาติอีกแขนงหนึ่งที่ผู้คนในสังคมให้การยอมรับนับถือ เด็กนักเรียน นิสิต นักศึกษาที่ได้เรียนหนังสือมาจนมีความรู้ความเข้าใจจนถ่องแท้ในเนื้อหาวิชาการที่ครูบาอาจารย์พร่ำสอนมากน้อยเพียงใดก็อยู่ที่ครูทั้งนั้น

ทุกวันที่ 16 มกราคม ของทุกปีเป็นวันครู เป็นวันที่บรรดาศิษย์ได้รำลึกถึงคุณงามความดีของครูบาอาจารย์ เป็นการยกย่องและเชิดชูการเสียสละในการทำหน้าที่ จนสามารถผลิตลูกศิษย์ลูกหาให้ได้รับการศึกษาที่ดี ได้มีภูมิความรู้สามารถนำมาประกอบอาชีพและดำรงชีพได้ จึงอยากให้บรรดาลูกศิษย์ได้หวนรำลึกถึงคุณงามความดีของผู้ที่เคยประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้แก่ตัวเราจนทำให้เรามีความรู้มีอาชีพและหน้าที่การงานอยู่จนตราบเท่าทุกวันนี้ เพราะ “เรามีครู”

ครูเป็นบุคลากรที่สำคัญของชาติอีกแขนงหนึ่งที่ผู้คนในสังคมให้การยอมรับนับถือ เด็กนักเรียน นิสิต นักศึกษาที่ได้เรียนหนังสือมาจนมีความรู้ความเข้าใจจนถ่องแท้ในเนื้อหาวิชาการที่ครูบาอาจารย์พร่ำสอนมากน้อยเพียงใดก็อยู่ที่ครูทั้งนั้น แต่ในสังคมชนบทนั้นครูมักมีไม่เพียงพอ ขอเรียกบรรจุเพิ่มเติมก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงินอัตราจ้าง บางสถานศึกษาจึงเสาะแสวงหาเงินในท้องถิ่นหรือช่วยกันแบ่งเงินเดือนของตนเองจ้างครูอัตราจ้างในท้องถิ่นมาเพิ่มเติม เพื่อทำให้การเรียนการสอนมีประสิทธิภาพซึ่งก็ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ

 

แต่ในบางพื้นที่เขตการศึกษาโดยเฉพาะถิ่นทุรกันดาร ได้มีการเรียกบรรจุข้าราชการครูเข้ารับตำแหน่งการเป็นครูผู้สอนมาอย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อเวลาพอสมควรคุณครูที่ได้ทำการบรรจุสอนแล้วนั้นก็ขอย้ายตนเองไปที่แห่งใหม่เพราะโรงเรียนที่ทำการสอนอยู่นั้นอยู่ในถิ่นกันดารและห่างไกลความเจริญ จึงทำให้การเรียนการสอนให้ความรู้แก่เด็กนักเรียนไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย เพราะแต่ละปีมีคุณครูโยกย้ายทั้งเข้าและออกอยู่เป็นประจำจนกลายเป็นเรื่องปกติไปก็มี นี่เป็นจุดอ่อนของการศึกษาเด็กไทย

การจัดสรรงบประมาณเข้าไปให้ความช่วยเหลือสถานศึกษาต่าง ๆ ก็นับว่าเป็นอุปสรรคอยู่พอสมควรเพราะบางทีงบประมาณที่ขอไปนั้นกว่าจะมาถึงก็เกือบสิ้นปีการศึกษาไปแล้วจึงไม่ทันกับเหตุการณ์หรือความจำเป็นของสถานศึกษานั้น ๆ หรือบางทีงบประมาณที่จัดสรรให้นั้นก็เกิดการทุจริตทั้งทางตรงและทางอ้อม จึงทำให้กระบวนการจัดการศึกษาของเด็กไทยไม่เป็นไปตามแผนและนโยบายที่วางไว้

หรือปัญหาที่เกิดขึ้นกับวงการศึกษาอีกประการหนึ่งคือข้าราชการครูมีหนี้สินจำนวนมาก ทั้งนี้มิได้หมายความว่าคุณครูทุกคนเป็นหนี้สิน แต่การกู้หนี้ยืมสินมาใช้จ่ายในชีวิตประจำวันและใช้จ่ายในครอบครัวของคุณครูกลายเป็นปัญหาลูกโซ่ที่เริ่มมีผลกระทบต่อการเรียนการสอนต่อขวัญกำลังใจของครูผู้สอน ทำให้ประสิทธิภาพการสอนลดลง คุณครูกังวลเกี่ยวกับหนี้สินมากขึ้นจนกลายเป็นทุกข์ของคุณครู ดังที่พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ว่า “การเป็นหนี้เป็นทุกข์ในโลก”

 

ทุกชีวิตย่อมมีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น แต่ละชีวิตย่อมมีปัญหาที่แตกต่างกันออกไปตามสถานะของการดำรงชีวิต ไม่มีใครที่ไม่มีปัญหาตราบใดที่ยังมีลมหายใจกันอยู่และตราบใดที่ยังเป็นมนุษย์ปุถุชนเดินดินยังมีกิเลสและตัณหากันอยู่ ชีวิตที่ยังไม่สิ้นคือไม่สิ้นลมหายใจและไม่สิ้นกรรมรวมถึงไม่สิ้นกิเลส ก็จำเป็นต้องดิ้นรนกันต่อไป แต่สำหรับคุณครูแล้วถือว่าเป็น “ปูชนียบุคคล” ที่ทุกคนให้ความเคารพนับถือ ที่สังคมยกย่องเทิดทูนบูชาโดยเฉพาะในสังคมชนบท เมื่อบุคคลใดได้เป็นครูที่สอนหนังสือลูกหลานชาวบ้านในหมู่บ้านหรือในชุมชนแล้วฟักตัวอยู่ในพื้นที่ตลอดเวลา อาจจะเป็นการพักอยู่บ้านพักครูภายในโรงเรียนบ้างหรือมีบ้านเป็นของตนเองอยู่ในหมู่บ้านหรือในชุมชน ชาวบ้านมักมีความอบอุ่นใจ เหมือนมีเจ้าหน้าที่ตำรวจประจำอยู่ในพื้นที่

ทั้งๆ ที่ครูก็มิได้มีอาวุธอะไรที่จะปกป้องคุ้มครองชาวบ้าน แต่ชาวบ้านจะรู้สึกอบอุ่นใจเปรียบเสมือนคุณครูคือเทวดาที่คอยดูแลปกป้องคุ้มครองชาวบ้าน เมื่อพวกเขามีปัญหาเกี่ยวกับเด็กหรือลูกหลานในครอบครัว มีปัญหาการอยู่ร่วมกันในพื้นที่ มีปัญหาทั่ว ๆ ไปก็มักจะมีครูเป็นจุดเชื่อมช่องว่างระหว่างชาวบ้านด้วยกันเป็นอย่างดี นี่คืออีกมุมหนึ่งของคุณค่า “ความเป็นครู”

 

วันนี้คุณครูของเรา ๆ ท่าน ๆ ที่เคยสอนหนังสือเรามาตั้งแต่เล็ก ท่านได้มีร่างกายร่วงโรยไปตามกาลเวลา แต่จิตวิญญาณของความเป็นครูยังเต็มเปี่ยมอยู่เหมือนเดิม วันนี้คุณครูของเราเริ่มมาอยู่ในมุมสงบในบ้านหลังเล็ก ๆ บ้าง ในบ้านของลูกหลานบ้าง อาจจะไม่โดดเด่นเหมือนสมัยครั้งยังมีบทบาทหน้าที่การงานอยู่หรือยิ่งแย่กว่านั้นก็คือในขณะนี้คุณครูที่กำลังล้มเจ็บป่วยด้วยโรคภัย เราในฐานะที่เป็นศิษย์ก็ควรแสดงออกถึงความห่วงใยและการเทิดทูนบูชาคุณของท่านด้วยการติดต่อสื่อสารกับท่านบ้าง พาครอบครัวไปกราบไหว้ท่านบ้าง ไปทำกิจกรรมใดกิจกรรมหนึ่งที่ไม่ต้องใหญ่โตอะไร ไปแสดงออกถึง “ความกตัญญูกตเวที” ต่อผู้ที่เคยให้ความรู้ให้วิชาการจนสามารถทำให้ตัวเราได้มีชีวิตและมีอาชีพหน้าที่การงานดำรงอยู่ได้อย่างปกติสุข

ถึงแม้ว่าเราจะมิใช่ศิษย์ที่เลอเลิศที่โดดเด่นในสังคม แต่เราก็คือลูกศิษย์ของคุณครูประจำห้องเรียนในอดีตอย่างแน่นอน วันครูนี้ขอจงแสดงออกถึงความเป็นศิษย์ที่ดีต่อครูบาอาจารย์ของเราและต่อครูทุกคนที่เคยเป็นผู้สอนหนังสือในโรงเรียน ความดีที่เราได้กระทำนี้จะกลายเป็นพลังผลักดันให้เรามุ่งไปสู่ความสำเร็จได้อย่างมากเพราะเป็นความดีภายในที่เป็นนามธรรม “วันนี้จึงขอให้บูชาคุณครูด้วยความดีของเรา”

 

ผู้เขียนขอน้อมใจเคารพบูชาคุณงามความดีของครูบาอาจารย์ทุกท่านที่เคยทำการสอนศิษย์มาอย่างต่อเนื่องจนถึงปลดเกษียณใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นครู ใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นอาจารย์ และในมุมเล็ก ๆ ขอบูชาคุณครูที่เคยพร่ำสอนผู้เขียนมานับตั้งแต่ คุณครูกอบแก้ว ธุระพันธ์, คุณครูศิลา จันทร์ขอนแก่น, คุณครูอำนวย สุขศรี, คุณครูทองหนา แก่นภักดี, คุณครูโยธิน ไชยเสนา รวมถึงคุณครูที่เคยสอนนักธรรม-บาลี อย่างเช่น พระครูวรธรรมโมภาส, พระมหาอุ้น ปณฺฑิโต และครูมหาอุเรียน ธุระพันธ์ เป็นต้น

มาวันนี้ลูกศิษย์คนนี้พอได้มีความรู้และความเข้าใจอยู่บ้าง ได้มีโอกาสเรียนหนังสือมาตามลำดับจนได้เรียนจบปริญญาตรีและได้เป็นมหาเปรียญอีกด้วย ได้ใช้ชีวิตอยู่ในร่มกาสาวพัสตร์มา 42 ปี ได้มีโอกาสให้ความช่วยเหลือ เลี้ยงดู สอนหนังสือ ให้การศึกษาควบคู่กับฝึกอบรมบ่มนิสัยพัฒนาจิตใจเด็กกำพร้า เด็กยากจน เด็กด้อยโอกาสในสังคมทั้งในชุมชนเมืองและในชนบทถิ่นทุรกันดารมาเป็นเวลา 32 ปีจนมีโครงการเพื่อให้ความช่วยเหลือเด็กๆ อยู่ 16 โครงการและมีเด็กอยู่ในความอุปการะเลี้ยงดูให้การศึกษาอยู่เป็นจำนวนมาก

เพราะผู้เขียนได้มีคุณครูที่ดี คุณครูที่ประเสริฐ คุณครูที่เลิศ คุณครูที่งามและคาดไม่ถึงเลยว่าผู้เขียนจะได้มีโอกาสมาถึงตรงนี้ได้เพราะชีวิตได้เกิดมาเป็นลูกชาวนาลูกคนยากจนที่สุดในหมู่บ้านและเคยได้ข้าวก้นบาตรของพระใช้เลี้ยงชีวิต ทุกเช้าและกลางวัน ได้รับประทานอาหารจากวัดที่พระภิกษุสามเณรฉันเช้าและฉันเพลเสร็จแล้ว นี่คือ..... “ชีวิตของลูกชาวนาและลูกคนจนในชนบท”

 

วันครูจึงขอบูชาคุณงามความดีของคุณครูในสังคมไทยทุกท่านด้วยคารวะจิต ขอให้คุณครูมีสุขภาพที่แข็งแรง ปราศจากโรคภัยไข้เจ็บ ได้ภาคภูมิใจที่เคยพร่ำสอนศิษย์มาตลอดชีวิตของความเป็นครู วันครูขอให้เกิดแต่สิ่งที่ดีแก่คุณครูทั้งที่กำลังทำหน้าที่สอนหนังสืออยู่ในขณะนี้และคุณครูที่ปลดเกษียณไปแล้วทุกท่าน แต่ลูกศิษย์อย่าลืมครูที่อยู่กับเราตลอดชีวิตคือ “บิดาและมารดา’’ ที่ไม่ทิ้งลูกศิษย์ตลอดไปและเป็นครูคนแรกของชีวิตเราอีกด้วย.

    พระมหาสมัย จินฺตโฆสโก
    มูลนิธิกลุ่มแสงเทียน วัดบางไส้ไก่

ขอบคุณภาพข่าวจาก : http://www.dailynews.co.th/education/372409