พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

"หนีกรรม ? วันนี้มีเล่าเรื่องภาพ แบบเบา ๆ มาฝากให้ สำหรับภาพนี้ชื่อว่า
หนีกรรม ไม่พ้น ถึงแม้จะช่วย อย่างไร ก็หนีไม่พ้น
ในวัดช่างเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน ที่บรรดาคนรักสัตว์ที่ไม่สามารถอุปการะสัตว์ได้ ก็มักจะนำสัตว์ที่ตนอุปการะไม่ได้แล้ว นำมาปล่อยวัดใส่กล่องกระดาษมา แล้วก็วางไว้ตามจุดต่าง ๆที่คิดว่าพระจะเห็นเพื่อจะอุปการะต่อ ลูกสุนัขชุดนี้มี 8 ตัว ถูกนำใส่กล่องมาทิ้งไว้ที่ประตูท่าน้ำวัดแก่งขนุน เวลาปิดประตูลูกสุนัขก็ใช้ชีวิตอยู่ที่ ทางเดินจากประตูรั้วไปถึง ท่าน้ำซึ่งทางเดินเป็นดิน ตอนนั้นยังไม่ได้ทำท่อเทคอนกรีต และ ท่าน้ำก็เป็นถังน้ำกระดาน มีหลังคามุงแฝก ฉันปกติก็ใช้ชีวิตที่ท่าน้ำประจำคือ หลังจาก 09.00 ก็จะลงไปอ่านหนังสือ และ ฝึกกรรมฐานที่ท่าน้ำกันเป็นประจำเพราะว่าท่าน้ำสงบร่มรื่นไม่ร้อน และไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน เวลาลงไปก็จะนำอาหารที่เหลือแล้ว ในบาตรบ้าง ขนมที่เหลือบ้าง ลงไปให้ปลา และก็สุนัขที่ท่าน้ำบ้าง วันนั้น ได้ชวนท่านอนุชิตลงไปพักผ่อนอิริยาบถกันเช่นทุกวัน ประมาณบ่ายสองกว่า เราก็เริ่มสังเกตว่า ลูกหมา 8 ตัวตอนนี้มันเหลือวิ่งอยู่ ประมาณ 3 ตัว ก็คิดว่าชาวบ้าน นำไปเลีย้งบ้าง เลยไม่ได้สงสัยอะไร ถัดมาอีกวัน เห็นลูกสุนัขเหลือ 1 ตัว ก็คือตัวในภาพ ประมาณบ่ายสอง ท่านอนุชิต ได้ยินเสียงลูกสุนัขร้องห่างจากแพไปประมาณ 60 เมตร ท่านจึงเร่งไปดูเห็น ตัวเงินตัวทอง กำลังคาบลูกสุนับที่ขาลากลงแม่น้ำ ท่านก็เลยตะเพิด มันตกใจก็ทิ้งลูกสุนัขไว้ แล้วก็นำมาให้ดูอย่างในภาพ เป็นที่น่าเวทนา เห็นแผลมันหรุ่งหริ่งแต่เส้นเอ็นไม่ขาดปรึกษากัน แต่ทั้งพระสององค์ มีเงินไม่มากไม่พอส่งมันไปรักษามีกันน้อยเกิน จึงตัดสินใจรักษามันเองด้วยการใส่ยากผ้าก็อตพันแผล ให้ยาแก้ปวดป้อนนม ลูกหมาร้องโหยหวนเพราะความเจ็บปวด ก็ได้แต่ภาวนาว่ามันจะหาย จึงนำมันไว้ใกล้เตาถ่าของวัดที่มีการดูดความชื้น ลูกหมาก็ร้องโหยหวนอยู่อย่างน้นจนกระทั่ง วันที่สาม ท่านอนุชิต ก็มาบอกว่า ขามันน่าจะไม่ต่อเพราะมันเหลือนิดหนึ่งจะขาดแล้ว ก็เลยบอกว่า แล้วแต่ท่านตัดสินใจ จะตัดช่วยมันหรือจะปล่อยให้มันขาดเอง ก็แล้วแต่ท่าน ๆ อนุชิต คิดอยู่นานมาก ก็เลยนำคัตเตอร์มาตัดส่วนที่กำลังจะขาดแค่แตะหน่อยเดียวก็ขาดแล้วเหมือนยางที่ยืดจะขาดแล้วนั่นแหละ หลังจากตัดหนึ่งวันก็ป้อนยาแก้ปวดแก้อักเสบพันแผล ลูกหมาก็หยุดร้องตั้งแต่ตอนที่ตัด เหมือนมันไม่เจ็บอีกแล้ว ผ่านไปสามอาทิตย์ มันก็สามารถลุกเดินสามขา เราตั้งชื่อให้มัน นังสามขา ท่านอนุชิต เรียกอะไรจำไม่ได้ เวลาเราอยู่ตรงไหน มันก็จะตามไปด้วย ไม่ร้องวุ่นวาย ถ้าไม่เจอเรา มันจะนอนอยู่หน้าศาลาด้านล่าง ผ่านไปสามเดือน มันก็โตขึ้นสนุกสนานตอนที่มันเดินตามเรา มีหวังแต่สุดท้าย มันไปนอนอยู่ใต้รถที่มาจอดหน้าศาลา รถถอยเหยี่ยบมันกลางตัว ก็ตาย นี่เล่าย่อ ๆ แล้วนะ
จะเห็นได้ว่า มันถูกทิ้งมาจากคนรักสัตว์ ไว้ที่วัด รอดตายจากการช่วยเหลือ หลายครั้งแต่สุดท้าย มันก็ยังตายด้วยอุบัติเหตุอยู่ดี
ใครเล่าจะหนีกรรมพ้น ทำกรรมดีก็ต้องรับกรรมดี ทำกรรมไม่ดี ไม่ต้องกลัว กรรมไม่ดีมันตามแน่ ๆ
ดังนั้นคนไม่ประมาท พึ่งหมั่นสร้างกรรมดี ๆไว้มาก ๆ เถิด
"
ข้อความเรื่องสั้น ไม่มีในหนังสือ
จากบันทึก การเดินทางและการภาวนา ของธัมมะวังโส

[PRAMOTE(aaaa)]

          น่าสงสารยิ่งนัก

              แต่ก็ช่วยไม่ได้

           ต้องยอมรับกรรม

[arlogo]

ช่วยให้รอดด้วยอาหาร ก็ยังถูกสัตว์ด้วยกันทำร้ายหมายชีวิ ช่วยให้รอดจากสัตว์ ก็ยังต้องพบกรรมจากเวทนา ช่วยให้รอดจากเวทนา แต่สุดท้ายก็ตายรถกระบะเหยียบตายอีก

แต่อย่างน้อยมันก็ได้สร้างความดี ในขณะที่มีโอกาสเพียงนิดอย่างน้อยก็ช่วยเฝ้าศาลา ในช่วงที่มันทำได้

( ทดสอบ Test เรื่องเวลา คลาดเคลื่อนไป 1 ชม. ขณะ test 23.10 แต่ผล 12.15 )

[arlogo]

test 23.19

[บุญเอก]

 

[PRAMOTE(aaaa)]

   อาจแสดงว่า...สองสามตัวที่หายไป  ตัวเงินตัวทอง อาจจะคาบเอาไปกิน

[bajang]

 

[sinsae]

คนอื่นเล่า ไม่เท่ากับพระอาจารย์เล่า จริง ๆท่านเล่าแบบเรียบง่าย แต่ อ่านแล้ว ต้องฉุกคิดทันทีเลย

 

[kobyamkala]