พิมพ์

[raponsan]

ฉันทำผิดอะไร ถึงต้องมาเป็นอย่างนี้.? หญิงชราวัย ๗๕ ตัดพ้อกับหลวงพ่อที่เธอเคารพนับถือ

หญิงชราผู้นี้จัดว่าเป็นผู้หญิงเก่ง  ธุรกิจของเธอประสบความสำเร็จ สร้างความร่ำรวยให้แก่เธออย่างรวดเร็ว  แต่แม้อายุล่วงเลยมาถึงปานนี้แล้ว เธอก็ยังคงคร่ำเคร่งกับงาน ทั้ง ๆ ที่ลูกทุกคนขอร้องให้วางมือเสียที  อันที่จริงเธอไม่มีภาระใด ๆ ที่ต้องเป็นห่วงเลย  ลูกทั้งห้าของเธอล้วนเจริญก้าวหน้าในการงาน มีฐานะดีกันทั้งนั้น   หลาน ๆ ก็น่ารักทุกคน  เธอมีทุกอย่างที่ใคร ๆ ปรารถนา  ยกเว้นอย่างเดียวคือสุขภาพ  เธอเป็นโรคพาร์คินสันมาได้ ๕ ปีแล้ว  ทุกวันนี้ต้องนั่งรถเข็น  พูดไม่ถนัด  มือสั่นเกือบตลอดเวลา  สร้างความทุกข์ทรมานแก่เธอมาก  เธอเฝ้าแต่ถามตนเองว่า เธอทำผิดอะไร ทำไมจึงเจอเคราะห์กรรมแบบนี้ อดคิดไม่ได้ถึงบาปกรรมที่เคยทำในอดีตชาติ

“ผิดแน่นอน” หลวงพ่อตอบ  “โยมผิดที่ไม่ยอมฟังคำเตือนของร่างกาย  ก่อนที่โยมจะป่วยเพราะโรคพาร์คินสัน ร่างกายเขาเตือนโยมมาเป็นปี ๆ แล้วว่า ‘หยุดพักบ้าง  ฉันเหนื่อยเต็มที’  แต่โยมก็ไม่ฟัง ยังทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน  ถึงเวลาพักผ่อน โยมก็ยังหมกมุ่นงาน ไม่ปล่อยให้ร่างกายได้พักผ่อนเลย  ก่อนหน้านี้โยมคงป่วยด้วยโรคเล็ก ๆ น้อย ๆ  นั่นคือสัญญาณเตือนของร่างกายที่ส่งเสียงดังขึ้น แต่โยมก็ไม่ฟังอีก  พอหายป่วยก็โหมงานอีก ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โยมไม่ฟังเสียงเตือนของร่างกาย   ในที่สุดจึงเป็นโรคพาร์คินสัน  ที่จริงนี้เป็นคำเตือนอีกระลอกหนึ่งของร่างกาย หากโยมยังดื้อดึง ต่อไปก็จะเจอหนักกว่านี้”

 

“โยมรู้ไหมว่า ตอนนี้โยมไม่ได้ป่วยกายเท่านั้น แต่ป่วยใจด้วย” หลวงพ่อพูดต่อ “ที่จริงป่วยกายแล้ว ไม่ป่วยใจก็ได้ แต่น้ำเสียงและสีหน้าของโยมบ่งบอกว่าโยมป่วยทั้งกาย ป่วยทั้งใจ   และสาเหตุที่โยมป่วยใจก็เพราะทำผิดอีกข้อหนึ่ง นั่นคือไปยึดมั่นในร่างกายนี้”

“หมายความว่าอย่างไร ?” หญิงชราสงสัย

“โยมยึดมั่นในร่างกายนี้ว่ามันต้องเที่ยง ต้องเป็นสุข  เคยมีสุขภาพดีอย่างไร ก็ต้องมีสุขภาพดีอย่างนั้นไปตลอด  โยมรู้ไหมว่าความคาดหวังของโยมสวนทางกับความจริง เพราะจริง ๆ แล้วไม่มีอะไรที่เที่ยงแท้แน่นอน ไม่มีอะไรที่จีรังยั่งยืน  ร่างกายนี้ในที่สุดก็ต้องแก่และเจ็บป่วย  แต่เนื่องจากโยมวางใจผิด ไม่สอดคล้องกับความจริง โยมจึงทุกข์ใจมากเมื่อร่างกายเจ็บป่วย”

 

หญิงชรามีสีหน้าครุ่นคิด   เธอสงสัยมาตลอดว่าเธอทำกรรมอะไรในชาติที่แล้วหรือ ชาตินี้จึงล้มป่วยแบบนี้  แต่คำอธิบายของหลวงพ่อ เป็นสิ่งเธอไม่เคยคิดมาก่อน และเถียงได้ยากเพราะมันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

“โยมคงสงสัยด้วยใช่ไหมว่า โยมทำดีมาตลอด บุญก็ทำเป็นนิจ ทำไมจึงมาเจอเคราะห์กรรมแบบนี้” หลวงพ่อถามเหมือนจะรู้ใจหญิงชรา

“โยมคิดว่าโยมเป็นคนโชคร้ายที่มาล้มป่วยแบบนี้  แต่นั่นเป็นเพราะโยมมองเห็นแต่ด้านลบ  ชีวิตของโยมทุกวันนี้เต็มไปด้วยสิ่งดี ๆ มากมาย  เช่น มีฐานะร่ำรวย กินอิ่มนอนอุ่น  ลูกทุกคนยังมีชีวิตอยู่  ไม่มีใครล้มหายตายจาก  หรือล้มป่วยด้วยโรคร้าย  เป็นคนดีทุกคน การงานก็มั่นคง ไม่ทำอะไรให้โยมเดือดเนื้อร้อนใจ  สามีโยมก็ยังอยู่  โยมอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ไปมาแล้วทั้งนั้น ถ้าสิ่งดี ๆ ในชีวิตมี ๑๐ อย่าง โยมก็ได้มา ๙ อย่างแล้ว ขาดอย่างเดียวคือ สุขภาพดี  ถ้าชีวิตของโยมเปรียบกับการสอบ คะแนนเต็ม ๑๐๐ โยมก็สอบได้ ๙๐ คะแนน ชีวิตอย่างนี้ไม่น่าพอใจอีกหรือ”

 

หลวงพ่อมองหน้าหญิงชรา ก่อนจะพูดต่อ “สมัยที่โยมเรียนหนังสือ ถ้าโยมสอบได้ ๘๐% โยมก็พอใจแล้วใช่ไหม  นี่โยมสอบได้ถึง ๙๐% ทำไมจึงเสียใจ  เป็นเพราะโยมมัวเป็นทุกข์กับ ๑๐ คะแนนที่หายไปใช่ไหม  อย่าลืมว่าข้อสอบวิชาชีวิตนั้น  ไม่มีใครที่สอบได้ ๑๐๐% หรอก  ชีวิตนี้ไม่มีใครที่ได้สมปรารถนาในทุกเรื่อง   สิ่งสำคัญก็คือ ชื่นชมสิ่งดี ๆ ที่มีอยู่ อย่ามัวหมกมุ่นกับสิ่งที่หายไป”

หญิงชราเริ่มยิ้มได้  เธอเพิ่งตระหนักว่าที่จริงเธอเป็นคนโชคดีมาก  แต่เพราะมองไม่เป็น จึงเห็นแต่ทุกข์  คำพูดของหลวงพ่อทำให้เธอได้คิด จากนี้ไปเธอต้องวางใจให้ถูก  รวมทั้งรู้จักวางงานลงบ้าง ให้กายและใจได้พักผ่อนจริง ๆ เสียที

“ขอบคุณหลวงพ่อมาก”  หญิงชรากล่าวก่อนที่จะลากลับบ้าน

       พระไพศาล วิสาโล

Credit : Line

[ธัมมะวังโส]

จากประสบการ  การสอนคนมีทุกข์ มายาวนาน

  ถ้ามันสอนง่ายขนาดนี้ คนสำเร็จธรรมจะมีมาก
 แต่ความเป็นจริง ไม่ใช่ และไม่ได้เป็นแบบนี้

การที่จะทำให้คนละ ความยึดมั่นถือมั่น ที่มีมาตลอดชีวิต ให้คลายใน 1 นาทีด้วยคำพูด นั้น ต้องยอดเยี่ยมด้วยปฏิสัมภิทามาก ดังนั้น ผู้ที่ทุกข์ ต้อง คิดจะจากทุกข์มาก่อน

   

[PRAMOTE(aaaa)]

สาธุ สาธุ