พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

มนุษย์ ( คน ) ทรมานเพราะความรักเป็นส่วนใหญ่
ความรักเป็นได้ทั้งความหลง และ ความหลง เมื่อผลแห่งความรัก ไม่ตอบสนองมันก็จะแปรเปลี่ยนเป็น อาฆาพยาบาท และ ทำให้เกิดโทสะความโกรธอันร้ายแรง
ดังนั้นที่ใดมีรัก ที่นั่นก็มีทุกข์
ความรัก ทำให้เกิดความผูกพัน
ความผูกพัน ทำให้เกิดการเวียนว่ายตายเกิด
วัฏฏะสงสารนี้ หากไม่มีปัญญามองเห็นโทษนี้
ความเบื่อหน่ายในโลกนี้ ก็จะมีอยู่ต่อไปเพราะความรัก เหล่านั้นนั่นเอง
น้ำตา ความเศร้าโศรก ความพิรี้พิไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ ล้วนแล้วมีบ่อ เกิด จาก ความรัก (ตัณหา) ทั้งสิ้น
เมื่อจิตสงบมองเห็นตามความเป็นจริง รักก็จะเป็นความปกติ
รักจะไม่สร้างความผูกพัน รักจะไม่สร้างความเป็นเจ้าของ
่ขอให้ท่านทั้งหลายจงตระหนักความจริงเปลี่ยนความรักอันเจือกิเหล่านั้นให้เป็นความเมตตา แก่ผู้ที่จะถูกรัก แทน
สุขคือความสงบย่อมมีได้ เพราะความเมตตาเป็นกำลัง
ความรักถ้าถูกเปลี่ยนเป็นความเมตตาแล้ว
ความผูกพันก็จะดับลง วัฏฏะสงสารย่อมไม่พัวพันหรือผูกพันต่อไป
เจริญธรรม

[ธัมมะวังโส]

มนุษย์ มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย
มนุษย์ มีภูมิคุ้มกันในระดับหนึ่ง
ถ้าเจ็บป่วย ภูมิก็จะคุ้มกัน แต่นั่นคุ้มกันแค่ทางกายเท่านั้น
บาดแผลทางจิต เกิดจากกิเลสนำ เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ยากที่จะสมานได้
ดังนั้นบาดแผลทางใจ ย่อมทำให้จิตให้มัวหมอง
การรักษาแผลทางใจเป็นหน้าที่ของ มูลกรรมฐาน
จะบาดเจ็บแผลทางใจแบบไหนเยี่ยงไหน มูลกรรมฐาน ก็จะช่วยรักษา
แต่การรักษานั้น ก็ต้องอยู่ทีผู้บาดเจ็บต้องการรักษาหรือไม่
ดังนั้น มูลกรรมฐาน ก็เป็นเพียงทางเลือกของผู้ต้องการเท่านั้น
เจริญธรรม

[ธัมมะวังโส]

น้ำทำให้เรือแล่นได้
น้ำก็ทำให้เรือจมได้เช่นกัน
ผู้ฉลาดจึงพึงรู้คุณค่าของน้ำของเรือ
น้ำก็เป็นเพียงน้ำ
เรือก็เป็นเพียงเรือ
มีแต่ผู้ใช้เท่านั้นที่จะทำให้แล่นหรือจมได้นั่นเอง
บัญญัติมี 6 อย่าง
บัญญัติชี้นำความรู้
บัญญํติที่ทำให้รู้ก็ทำให้หลง
ที่หลงก็เพราะว่าโลภ
ที่หลงก็เพราะว่าโกรธ
ที่หลงก็เพราะว่าไม่เข้าใจ
ปัจจัตตังไม่อาศัยบัญญัติ
ปัจจัตตังอาศัยความเป็นปรมัตถ์
ผู้เข้าใจก็สว่าง
ไม่เข้าใจก็อยู่ต่อไป
เจริญธรรม