จิตตก เรื่องแย่ๆ เข้ามาในชีวิตมากมาย มันอาจเป็นเรื่องเล็กของคนอื่น
แต่คิดยังไงก็ไม่สามารถทิ้งได้เลย บางอารมณ์ก็อ่อนไหวมาก ๆ บางทีก็เข้มแข็งเหมือนจะตัดขาดได้ แต่ครั้นพอตื่นเช้าขึ้นมาก็อ่อนแอเหมือนเดิม อาจเป็นเพราะต้องเจอสิ่งแบบนั้นทุกวันไม่สามารถหนีได้เลย ทำงานไปก็เครียดไป เรื่องส่วนตัวก็คิดมากจนเครียด พอใครปลอบหรืออ่านข้อคิดก็เข้าใจในตอนนั้น เวลาผ่านไปเป็นปีแล้วก็ไม่สามารถทำได้จริงๆ บังคับจิตใจไม่ได้เลยที่จะไม่ให้ทุกข์ ร้องไห้ทุกวัน เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วค่ะ
ทำไมคนทุกคน หรือสังคม ต้องมายุ่งกับเรื่องส่วนตัว ของเรานะ เราจะรักใครชอบใคร จะแต่งจะอยู่กับเขาอย่างไรทำไมสังคมถึงต้องมาประนามว่าเราไม่ดีอย่างนั้น อย่างนี้ ทั้งที่เป็นเรื่องส่วนตัว แล้วก็พาลรังเกียจเราและครอบครัวใหม่ของเรา
โดยเฉพาะชาวธรรม ....ต้องตั้งแง่ ว่าเราไม่ดี
เสียงบ่นจาก ผู้หญิงคนหนึ่งที่มาบ่นให้แก้วฟังนะคะ ส่วนหนึ่งของจดหมายคะ นำมาให้อ่าน เป็นบทเริ่มต้นนะคะ
เรื่องย่อของผู้หญิง คนนี้ เพื่อให้ท่านสมาชิกเข้าใจ ก่อนจะให้ความเห็นอันมีประโยชน์
คือ ผู้หญิงคนนี้อายุประมาณ 30 ปีคะ มีลูกสาว 1 คน และ ลูกชาย 1 คนคะ มีครอบครัวสามีก็เหมือนบุคคลทั่วไปไม่เด่น แต่พอไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็เกิดไปรักผู้ชายคนหนึ่ง และ ก็ทะเลาะกับสามีทุกวันเป็นเวลา 2 ปีที่คอยเอาใจผู้ชายที่รักใหม่ ในขณะที่ญาติพี่น้องรู้ข่าวก็ขัดขวางไม่ให้คิดผิด จนกระทั่งเธอก็สามารถตะกายฝันของเธอสำเร็จด้วยการหย่ากับสามี และ พาลูกสาวไปอยู่กินกับผู้ชายที่เธอรักใหม่ แน่นอนพี่น้องเพื่อน ๆ ที่คอยเตือนเธอต่าง ๆ นั้นย่อมไม่อนุโมทนา กับเธอแน่นอน ความทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะชาวธรรม ก็รังเกียจ...ในการตัดสินใจตามตัณหาอย่างนี้
ิ สิ่งที่เธอถามแก้วว่า ทำไมต้องรังเกียจเธอด้วย ทำไมทุกคนถึงไม่ต้อนรับเธอ เพราะเธอก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่น คนที่เดือดร้อนก็มีเพียงเธอ กับ ลูก เท่านั้น ญาตก็ไม่ได้รับผิดชอบอะไรกับเธอ เพื่อนก็ไม่ได้รับผิดชอบอะไรกับเธอ แต่ทุกคนประนามเธอเหมือนเธอฆ่าคนมา รังเกียจเธอเหมือนเธอออกจากคุกมา
ตอนนี้เธอก็คงจะคอยอ่าน ความเห็นชาวธรรมผ่านบอร์ดตามจดหมายที่แก้ว ส่งไปบอกเธอว่า ลองฟังความเห็นชาวธรรมวิจารณ์ ดีหรือไม่ เผื่อที่เธอจะได้มีความสุขกับธรรมะ บ้าง
