วันนี้ผมไปทำบุญกับพระอาจารย์มาในตอนเช้า ท่านก็ฝากกระดาษแผ่นหนึุ่่งมาขอร้องให้ผมมาช่วยโพสต์ให้ในเว็บท่าน เพราะต้องการส่งข่าวให้กับลูกศิษย์ที่ติดตามการเป็นอยู่ของท่าน ซึ่งผมก็ดีใจที่ท่านแวะมาเยี่ยมเยียนและพักในไร่ผม 5 วันบ้า่ง 3 วัน ซึ่งครั้งนี้ท่านมาอยู่ก็ 4 วันแล้วเห็นว่าวันนี้จะเข้าไปที่สระบุรี
ถ้าผม ผิดถูกตกหล่นอย่างไร ก็ขออภัยด้วยนะครับ เพราะก็อาศัยให้ลูกสาวพิมพ์ให้อีกที ผมเองก็ใช้คอม ๆ ไม่เป็นเห็นลูกสาวต่อจากโทรศัพท์ มือถือ ยิ่งไปใหญ่เลยไม่ถนัดครับ
อัพยา ปัชฌัง สุขัง โลเก
การไม่เบียดเบียน กัน นำมาซึ่งความสุข
สำหรับวันนี้ อาตมาก็ลืมไปว่า เป็นวันพระพี่งจะรู้จากโยมมาทำบุญกันตอนเช้า 1 คน
ช่วงนี้เป็นช่วงที่อาตมา มาฝึกอบรมตนเองอยู่ ที่มวกเหล็ก....
เมื่อวานฝนตกอย่างหนัก ทำให้กระต๊อบมุงแฝก ดูไม่จืด เลยเพราะว่าลมแรงมาก และตกแรงมาก นับว่าตกเป็นวันแรกของปีเลย ที่สระบุรี
ในช่วงเช้า ไม่สามารถใช้ กระต๊อบได้เนื่องจาก บรรดามดง่าม แมงเม่า ได้พากันอพยพเข้ามาอาศัยในกระต๊อบ
ตอนแรก ก็จะบ่น นิดหนึ่งว่า
แหม ขนาดกระต๊อบหลังน้อย ๆ ก็ยังไม่ให้ข้าได้อยู่กันอีกหนอ เจ้ามดง่าม
ถ้าเป็นญาตโยมจะทำอย่างไร ดี
กำจัด หรือ ป้องกัน อะไรได้
การกำจัดสัตว์อื่นอยู่ ไม่ชื่อว่า บรรพชิตเลย
การทำสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็น สมณะเลย
สรุปแล้วเพราะเราเป็น ศิษย์พระตถาคต ก็ต้องนั่งมองดู มดทั้งหลาย บุกเข้ามาซึ่งตอนนี้ มันก็ประสพความสำเร็จในการยึดพื้นที่ และครอบครองได้โดยสมบูรณ์
อ้าวแล้วคืนนี้ เราจะไปอยู่ที่ไหนกัน นี่ ทำอย่างไรดี เพราะมดพวกนี้ก็ไม่รู้ด้วยว่านี่เป็นอาณาเขตของเรา
อย่างนั้นเดี๋ยวเรา ก่อกองไฟต้มน้ำร้อนสักหน่อย ถ้าอย่างไรเสีย มดไม่ชอบควัน เราก็โบกควันเข้าไปในกระต๊อบ
เมื่อมดได้กลิ่นควันไฟ แล้วจะได้อพยพออกจากที่พักเรา
คิดดังนั้น ก็จัดการต้มน้ำร้อนอันเป็นปกติ ของทุกวัน ควันจากฟืนก็โขมงเข้าในกระต๊อบ พอสมควรเหมือนทุกวัน
แต่ เอ ทุกวันเราก็ต้มน้ำร้อนอย่างนี้ แล้วมดมันจะหนีไปหรือนี่
คิดดังนั้น ก็ตามพิสูจน์ดู ว่าเป็นอย่างไร
ตามที่คิดไว้ จริง ๆ มดไม่ได้อพยพไปไหนเลย กลับแตกซ่านไปตามพื้น ทั่วไปขึ้นไปบนจีวร ผ้า ถุงย่ามและเสื่อ
ทำอย่างไรดีนี่
ดังนั้น คืนนี้ก็สละที่นอนตรงนี้ ให้มดก็แล้วกัน
ขนเสื่อ ที่มดไต่กันยุบยับ ไปเคาะอย่างระวัง จัดการนำเสื่อไปปู แต่มองไปทางไหน ก็มีแต่พื้นที่ ๆ เปียกไปหมด
ก็ฝนมันตกเมื่อคืน นี้ นี่ อย่างไร ดี
เมื่อกระต๊อบโดนยึด ก็เลยไปอาศัยก้อนหินก้อนหนึ่ง เพื่อที่จะได้นั่งพักผ่อน สักหน่อยว่าจะเอนกาย พักผ่อน สัก 2 ชั่วโมง เพราะเมื่อคืน ยังไม่ได้นอนเลย เฮ้อ.......
กลับวัดดีกว่าไหม ?
หรือไปหาโยมให้มาจัดการให้ ?
พิมพ์มาซะยืดยาว แต่ ความจริง คืออะไร ?
จึงขอนำพุทธพจน์ นี้ มาฝากให้ อย่างไรเสีย ต้องขอบคุณโยมพิชัย ด้วยถ้า ญาตโยมได้อ่านกัน เพราะอาตมาเขียนเป็นกระดาษบอกให้โยมไปช่วยโพสต์ ให้ในเว็บหน่อย
อายุ วรรโณ สุขัง พะลัง
เจริญพร
ธัมมะวังโส ภิกษุ
ผมนั่งอ่านกลับ ลูกสาว ตอนแรกก็หัวเราะกันว่า พระอาจารย์มีอารมณ์ขันจริง ๆ แต่พอผมได้กลับไปพบท่านในตอนสาย ๆ ก็เห็นท่านนั่ง อยู่ก้อนหินที่เดิม และไปดูที่กระต๊อบ ผมจะจัดการพวกมดให้ท่านกลับบอกว่า ปล่อยไว้อย่างนั้นก่อน
ผู้เขียน
หัวข้อ: การไม่เบียดเบียนกัน เป็นสุขในโลก (อ่าน 21450 ครั้ง)