พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

      พระสุตตันตปิฎก  ขุททกนิกาย  วิมานวัตถุ  [๒.  ปุริสวิมาน]
              ๕.  มหารถวรรค  ๒.  เรวตีวิมาน
 
               ๒. เรวตีวิมาน
   ว่าด้วยวิมานที่เกิดขึ้นแก่นันทิยะอุบาสกผู้เป็นสามีของนางเรวดี
            (พระผู้มีพระภาคตรัสว่า)
                  [๘๖๑]            ญาติมิตรและสหายผู้มีใจดี    ย่อมยินดีต้อนรับ
                                      บุคคลผู้ร้างแรมไปนาน
                                      แล้วกลับมาจากที่ไกลโดยสวัสดีว่า    “มาแล้ว”    ฉันใด
                  [๘๖๒]            บุญทั้งหลายก็เช่นเดียวกัน    ย่อมต้อนรับ
                                      เฉพาะบุคคลผู้ทำบุญไว้แล้ว
                                      ซึ่งจากโลกนี้ไปสู่โลกหน้า    เหมือนญาติต้อนรับญาติที่รักผู้กลับมา
            (ยักษ์บริวารของท้าวเวสวัณปรารถนาจะจับนางเรวดีโยนลงไปในอุสสทนรกจึง
กล่าวว่า)
                  [๘๖๓]            จงลุกขึ้น    นางเรวดีผู้แสนจะชั่วช้า    มีปกติไม่ให้ทาน
                                      ประตู(นรก)เปิดแล้ว    พวกเราจะนำเจ้าไปโยนลงนรก
                                      อันเป็นสถานที่ทอดถอนใจของเหล่าสัตว์นรก
                                      ผู้มีความทุกข์ทรมานทนทุกข์อยู่
            (พระธรรมสังคีติกาจารย์ทั้งหลายกล่าวว่า)
                  [๘๖๔]            ยักษ์ใหญ่ตาแดงสองตนดังทูตพญายมนั้น    ครั้นกล่าวดังนี้แล้ว
                                      ก็จับแขนนางเรวดีคนละข้าง    พาไปใกล้หมู่เทวดา
            (นางเรวดีถามยักษ์สองตนว่า)
                  [๘๖๕]            นั่นวิมานของใคร    มีรัศมีดังแสงอาทิตย์    น่าพอใจ
                                      เรืองรอง    งดงาม    น่าอยู่อาศัย    ปกคลุมด้วยตาข่ายทอง
                                      เนืองแน่นไปด้วยเทพบุตรและเทพธิดา    รุ่งโรจน์ดังแสงอาทิตย์
                  [๘๖๖]            หมู่เทพนารีลูบไล้กายด้วยแก่นจันทน์หอม
                                      ช่วยทำวิมานทั้งภายในและภายนอกให้งดงาม
                                      วิมานนั้นมีรัศมีปรากฏเสมอด้วยแสงอาทิตย์
                                      คนที่ขึ้นสวรรค์บันเทิงอยู่ในวิมานเป็นใครกัน
     (ยักษ์สองตนจึงบอกแก่นางเรวดีว่า)
                  [๘๖๗]            ที่กรุงพาราณสี    มีอุบาสกชื่อนันทิยะ
                                      เป็นคนไม่ตระหนี่    เป็นทานบดี    รู้ความประสงค์ของผู้ขอ
                                      วิมานที่เนืองแน่นไปด้วยเทพบุตรและเทพธิดา
                                      รุ่งโรจน์ดังแสงอาทิตย์    นั้นเป็นของนันทิยอุบาสก
                  [๘๖๘]            หมู่เทพนารีลูบไล้กายด้วยแก่นจันทน์หอม
                                      ช่วยทำวิมานทั้งภายในและภายนอกให้งดงาม
                                      วิมานนั้นมีรัศมีปรากฏเสมอด้วยแสงอาทิตย์
                                      คนที่ขึ้นสวรรค์    บันเทิงอยู่ในวิมาน    คือนันทิยอุบาสก
            (นางเรวดีกล่าวว่า)
                  [๘๖๙]            ฉันเป็นภรรยาของนันทิยอุบาสก
                                      เป็นใหญ่ในเรือน    เป็นใหญ่ในทรัพย์สินทั้งหมดของสามี
                                      บัดนี้    ฉันจะรื่นรมย์ในวิมานของสามี    ไม่ปรารถนาจะเห็นนรก
            (ยักษ์สองตนนั้นไม่ยอมเชื่อจึงพาตัวนางลงไปใกล้อุสสทนรกแล้วกล่าวว่า)
                  [๘๗๐]            นางผู้แสนจะชั่วช้า    นี่แหละนรกสำหรับเจ้า
                                      บุญเจ้าไม่ได้ทำไว้ในมนุษยโลก
                                      เพราะคนตระหนี่    มักโกรธ    มีบาปธรรม
                                      ย่อมไม่ได้อยู่ร่วมกับผู้เกิดในสวรรค์
            (นางเรวดีเห็นนายนิรยบาลสองตนพากันมาฉุดคร่าตน    เพื่อจะโยนลงไป
ในคูถนรก    ชื่อว่า    สังสวกะ    จึงถามถึงนรกนั้นว่า)
                  [๘๗๑]            ทำไมหนอจึงปรากฏแต่อุจจาระ    ปัสสาวะ    สิ่งสกปรก
                                      เหตุไฉน    อุจจาระนี้จึงมีกลิ่นเหม็นร้ายกาจ    คละคลุ้งไปเล่า
            (นายนิรยบาลตอบว่า)
                  [๘๗๒]            นางเรวดี    นรกที่เจ้าจะหมกไหม้อยู่หลายพันปีนี้
                                      มีชื่อว่า    สังสวกนรก    ลึกร้อยชั่วคน
 (นางเรวดีจึงถามว่า)
                  [๘๗๓]            ฉันทำกรรมชั่วทางกายวาจาใจอะไรหรือหนอ
                                      จึงตกสังสวกนรกที่ลึกร้อยชั่วคน
            (นายนิรยบาลตอบว่า)
                  [๘๗๔]            เจ้าลวงสมณพราหมณ์และวณิพกพวกอื่น
                                      ด้วยการกล่าวเท็จนั่นแหละบาปที่เจ้าทำไว้
                  [๘๗๕]            เพราะบาปนั้นเจ้าจึงตกสังสวกนรกที่ลึก    ๑๐๐    ชั่วคน
                                      นางเรวดี    เจ้าจะต้องหมกไหม้อยู่ในนรกนั้นหลายพันปี
                  [๘๗๖]            นายนิรยบาลทั้งหลาย    จะตัดมือ    เท้า    หู    แม้กระทั่งจมูก
                                      อนึ่ง    แม้ฝูงนกกาก็จะพากันมารุมจิกกินเจ้าที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่
            (นางเรวดีกล่าวว่า)
                  [๘๗๗]            โปรดเถิดพ่อคุณ    ขอท่านทั้งหลายช่วยนำดิฉันกลับไปเถิด
                                      ดิฉันจักสร้างกุศลกรรม    ที่คนทำแล้วได้รับความสุข
                                      และไม่เดือดร้อนในภายหลังนั้นให้มาก
                                      ด้วยการให้ทาน    ประพฤติธรรมสม่ำเสมอ
                                      การสำรวม    และการฝึกอินทรีย์
            (นายนิรยบาลกล่าวว่า)
                  [๘๗๘]            เมื่อก่อน    เจ้าประมาทมัวเมา    บัดนี้จะมาร่ำไห้ทำไมเล่า
                                      เจ้าจักต้องเสวยผลกรรมทั้งหลายที่เจ้าทำไว้เอง
            (นางเรวดีกล่าวว่า)
                  [๘๗๙]            ใครจากเทวโลกไปยังมนุษยโลก    เมื่อถูกถาม
                                      พึงกล่าวถ้อยคำของดิฉันอย่างนี้ว่า
                                      ขอท่านทั้งหลายจงถวายทาน
                                      คือผ้านุ่ง    ผ้าห่ม    ที่นอน    ที่นั่ง    ข้าวและน้ำ
                                      ในสมณพราหมณ์ทั้งหลายผู้ปล่อยวางอาชญา
                                      เพราะว่าคนตระหนี่    มักโกรธ    มีบาปธรรม
                                      ย่อมไม่ได้เกิดร่วมกับผู้ไปสวรรค์
    [๘๘๐]            ถ้าดิฉันนั้นจากที่นี้ไป    ได้เกิดเป็นมนุษย์แล้ว
                                      จักรู้ความประสงค์ของผู้ขอ    สมบูรณ์ด้วยศีล
                                      จักสร้างกุศลให้มากด้วยการให้ทาน
                                      ประพฤติธรรมสม่ำเสมอ    การสำรวม
                                      และการฝึกอินทรีย์
                  [๘๘๑]            ดิฉันจักปลูกสวนไม้ดอกไม้ผล
                                      จักตัดทางเข้าไปในสถานที่ที่เดินลำบาก
                                      ขุดบ่อน้ำและตั้งน้ำดื่มไว้ด้วยใจที่ผ่องแผ้ว
                  [๘๘๒]            จักเข้าจำอุโบสถศีลซึ่งประกอบด้วยองค์    ๘
                                      ทุกวัน    ๑๔    ค่ำ    ๑๕    ค่ำและ    ๘    ค่ำแห่งปักษ์
                                      และตลอดวันปาฏิหาริยปักษ์
                  [๘๘๓]            ดิฉันจักสำรวมระวังในศีลตลอดเวลา
                                      และจักไม่ละเลยในการให้ทาน
                                      เพราะผลกรรมนี้    ดิฉันได้เห็นเองแล้ว
            (พระสังคีติกาจารย์กล่าวไว้ว่า)
                  [๘๘๔]            นายนิรยบาลทั้งหลายช่วยกันโยนนางเรวดี
                                      ที่กำลังพร่ำเพ้อดิ้นรนไปมาอยู่อย่างนี้
                                      ให้เท้าชี้หัวดิ่งลงไปในนรกอันน่ากลัว
            (นางเรวดีได้กล่าวคาถาสุดท้ายอีกว่า)
                  [๘๘๕]            ชาติก่อน    ฉันเป็นคนตระหนี่
                                      ด่าว่าสมณพราหมณ์
                                      และลวงสามีด้วยเรื่องไม่จริง
                                      จึงหมกไหม้ในนรกที่น่ากลัว
            เรวตีวิมานที่ ๒ จบ

[arlogo]

อาตมา ได้อ่านพระสูตร นี้ก็นึกท่านทั้งหลาย ที่ชอบคิดว่า พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ครูอาจารย์ ทำบุญเราย่อมได้บุญนั้นด้วย แต่จากการได้อ่านพระสุตรนี้  คำตอบที่ต้องว่า

     บุญ ทำแทน กันไม่ได้  บุญ เป็นของเฉพาะตน เป็นแสดง และ วิบากเฉพาะตน

   นึกไป นึกมา ก็นึกถึงเรื่อง สังกะสีแผ่นเดียว ที่ หลวงพ่อจรัญ แห่งวัดอัมพวัน ท่านเล่าให้ลูกศิษย์ฟัง ใครอยากอ่าน ก็ตามลิงก์ไป


    ตาเคลิ้ม กับ สังกะสีแผ่นเดียว
   http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=3316.0


  จากการได้อ่านพระสูตรนี้ ทำให้สรุป ได้หลายอย่าง

   1. เรื่อง นรก สวรรค์ ที่เป็นภพ มีถูกกล่าวแสดงในพระไตรปิฏก พอสมควรไม่ใช่เป็นเรื่องแต่ง เรื่องมีเฉพาะอยู่ในไตรภูมิพระร่วงเท่านั้น

   2. เรื่องของบุญกุศล เวลาทำ เวลาสร้าง เวลาภาวนา บุญกุศลนั้น ย่อมถึงแก่ผู้ทำได้ก่อน และบุญกุศล อุทิศได้เฉพาะบางส่วน ไม่ใช่ว่าทำแล้ว อุทิศให้ได้ทุกส่วน


   ดังนั้นท่านทั้งหลาย ที่ยังประมาท มัวแต่มองผู้อื่น ทำ แล้วไม่ยินดี อันนี้เป็นกรรมหนัก นอกจากบุญไม่สร้าง ยังพลอยสร้างบาป ตัดรอน พระธรรมของตนเองอีก

   

[สมภพ]

ผมเคยคิดว่า แม่ผมไปทำบุญ โดยใช้เงินผม ๆ เป็นผู้อนุญาต แล้วแต่ แม่ จะนำไปทำอะไร ผมก็คิดมาเสมอว่าผมก็ต้องได้บุญ ด้วย แต่เท่าที่อ่าน มานี้ การกล่าวอนุโมทนา อย่างเดียวก็ไม่ได้บุญด้วยใช่หรือไม่ครับ เพราะเรามัวแต่ชื่นชมคนอื่น ๆ ว่าเขาได้ทำบุญ แต่ตัวเรานั้นได้แต่ นั่งมองคนอื่น สร้างบุญ

  หรือผมยังไม่เข้าใจ

  กระทู้เจตนาให้เข้าใจ สองเรื่อง ใช่หรือไม่ครับ

 คือ 1.ให้เชื่อเรื่อง นรก สวรรค์ ที่เ็ป็น ภพภูมิ ด้วยมิใช่เชื่อแต่ นรก สวรรค์ ที่มีแต่สภาวะใจ
 
      2.การทำบุญ ต้องเกิดจากเราเป็นผู้กระทำใช่หรือไม่ครับ

   

[วรรณา]

ตอบคำถามจาก email "บุญผ่อนส่ง ได้หรือไม่ ?"
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=6798

อาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องการทำบุญ คะ

 

[naka-54]

แสดง ว่า นรก สวรรค์ ที่เป็นภพมีจริง ใช่หรือคะ?

[kobyamkala]

เชื่อมั่นไว้เถอะคะ เพราะ เชื่อสภาวะก็เป็นตอนภาวนา วิบาก ต้องมีแน่นอนคะ

  กิเลส กรรม วิบาก เป็น วัฏจักร ที่ แ่น่นอนคะ

   

ปล.ชอบจดหมายฉบับนี้คะ


ฝีมือภาพใครทำคะ

 

[Akira]

(นายนิรยบาลตอบว่า)
                  [๘๗๔]            เจ้าลวงสมณพราหมณ์และวณิพกพวกอื่น
                                      ด้วยการกล่าวเท็จนั่นแหละบาปที่เจ้าทำไว้
                  [๘๗๕]            เพราะบาปนั้นเจ้าจึงตกสังสวกนรกที่ลึก    ๑๐๐    ชั่วคน
                                      นางเรวดี    เจ้าจะต้องหมกไหม้อยู่ในนรกนั้นหลายพันปี
                  [๘๗๖]            นายนิรยบาลทั้งหลาย    จะตัดมือ    เท้า    หู    แม้กระทั่งจมูก
                                      อนึ่ง    แม้ฝูงนกกาก็จะพากันมารุมจิกกินเจ้าที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่
            (นางเรวดีกล่าวว่า)

  อ่านตรงนี้แล้ว รู้สึกจะหนาว ๆ เราเคยรับปาก พระอาจารย์หรือไม่หนอ เดี๋ยวต้องนึกดูให้ดี ถ้ามีอันใดที่รับปากไว้พระอาจารย์โปรดแจ้งกลับมาด่วนเลยนะคะ

   

 

[kira-d-note]

                  [๘๘๐]            ถ้าดิฉันนั้นจากที่นี้ไป    ได้เกิดเป็นมนุษย์แล้ว
                                      จักรู้ความประสงค์ของผู้ขอ    สมบูรณ์ด้วยศีล
                                      จักสร้างกุศลให้มากด้วยการให้ทาน
                                      ประพฤติธรรมสม่ำเสมอ    การสำรวม
                                      และการฝึกอินทรีย์
                  [๘๘๑]            ดิฉันจักปลูกสวนไม้ดอกไม้ผล
                                      จักตัดทางเข้าไปในสถานที่ที่เดินลำบาก
                                      ขุดบ่อน้ำและตั้งน้ำดื่มไว้ด้วยใจที่ผ่องแผ้ว
                  [๘๘๒]            จักเข้าจำอุโบสถศีลซึ่งประกอบด้วยองค์    ๘
                                      ทุกวัน    ๑๔    ค่ำ    ๑๕    ค่ำและ    ๘    ค่ำแห่งปักษ์
                                      และตลอดวันปาฏิหาริยปักษ์
                  [๘๘๓]            ดิฉันจักสำรวมระวังในศีลตลอดเวลา
                                      และจักไม่ละเลยในการให้ทาน
                                      เพราะผลกรรมนี้    ดิฉันได้เห็นเองแล้ว

คนเราเมื่อทำผิดแล้ว เวลาจะรับกรรมก็มักจะเป็นเช่นนี้
 ถึงจะสำนึกก็สายเสียแล้ว

   เพราะว่าถึงนางจะกล่าวไว้อย่างนั้น เมื่อพ้นกรรมกำเนิดใหม่ ก็ไม่สามารถจำข้อความส่วนนี้ได้ มีเรื่องราวๆ ต่างที่เป็นครูมากมายในชีิวิต ทุกชาติ หากเราระลึกชาติได้กันอย่างนี้ทุกคน คงจะไม่ต้องสร้างกรรมกันให้เป็นกรรมต่อกันต่อไป เวียนว่ายกันไม่รู้สิ้น
 
    อย่างน้อยคำของนาง ก็ยังเป็นบทธรรมเตือนสติ เราซึ่งยังมีชีิวิตอยู่ ได้เป็นแนวปฏิบัติสืบต่อไป



 

[หมิว]

[๘๘๓]            ดิฉันจักสำรวมระวังในศีลตลอดเวลา
                                      และจักไม่ละเลยในการให้ทาน
                                      เพราะผลกรรมนี้    ดิฉันได้เห็นเองแล้ว

เอาเท่านี้ก็พอ แล้วใช่หรือไม่ ทาน ศีล