พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ห้องที่สอง พระพุทธานุสสติ ในกรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ จัดเป็น อุปจารสมาธิ ขั้นกลาง ถึงละเอียด สภาวะเกิดไวตามจิตที่มีปีติ เมื่อปีติ ระงับลง ยุคลธรรม ก็จะเกิดตามลำดับ มีการปรากฏพร้อมกัน ทั้งกาย และ จิต

[ธัมมะวังโส]

หลาย ๆ ท่านประมาท ในวิชา กรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ เป็นอย่างมาก บวก กับความเร่งร้อน รีบเร่งจนเกินไป จนทำให้พยายามละขั้นตอน ในพระกรรมฐาน สายนี้ ทำให้เมื่อไปในกรรมฐาน ที่เป็นขั้นสูงไม่สามารถ พัฒนา กรรมฐานให้ก้าวหน้า ไปในทางสัมมาทิฏฐิ ได้ ซึ่งกลายเป็นว่า ฝึกกรรมฐาน ไปในทาง มิจฉาทิฏฐิ ซะกันเป็นส่วนใหญ่ กลายเป็น เพื่อลาภ ยศ สุข สรรเสริญ แบบชาวโลก สุดท้าย เมื่อไปได้ ก็ต้องหยุดฝึก เหตุที่หยุดฝึก เพราะจิตวิปลาส ไม่สามารถเข้าสู่ วิถีแห่งธรรม

   เนื่องเพราะความรีบร้อน รีบเร่ง เพื่อพ้นระดับธรรม เกินไป โดยเฉพาะ ผู้ฝึกกรรมฐาน มักจะมองข้าม พระยุคลธรรมหกประการนี้ ด้วยเป็นส่วนใหญ่ เนื่องด้วยในองค์แห่ง ฌาน พระยุคลธรรม เป็นระหว่างกลาง ของ ปีติ และ สุข ดังนั้น อารมณ์ส่วนนี้เป็นส่วนที่จะละเอียด และเป็นส่วนที่ควรจะต้องศึกษา พึงสำเหนียก ไว้ อย่างยิ่งยวด

    ดังนั้นท่านที่รีบร้อน ไม่ฟังคำครู ก็พบกับความระอาใจ ของตนเอง ติดข้องในพระกรรมฐาน ไม่สามารถพัฒนาจิตเข้าสู่ อัปปนาวิถีได้ เป็นเพราะความรีบร้อนไม่รู้จัก กำหนด ธาตุของกรรมฐาน ให้เข้าใจเสียก่อน

    การกำหนดธาตุ ในกรรมฐานให้ได้ นั้นเป็นไปเพื่อการสนับสนุน ธรรมธาตุ เพราะธรรมธาตุ ไม่มีตัวตน สัพเพ ธัมมา อนัตตา ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ใช่ ตัวตน ดังนั้นถ้า กำหนดธาตุ ทั้ง 5 ไม่ได้ จะไปเข้าใจ ธรรมธาตุ ที่เรียกว่า ธาตุพุทธะ ได้อย่างไร การเข้าถึง บรรลุธรรม ที่ชื่อว่า ธรรมธาตุ นั้น ต้องรู้จักการกำหนด ศึกษาเข้าไปตามลำดับ

    ดังนั้นขอให้ท่านทั้งหลาย ฝึกกรรมฐาน ไม่ต้องรีบร้อน อย่าคิดว่า ขั้นแรก ไปนิพพานไม่ได้ พระอริยะบุคคล หลายรูป หลายองค์ กำหนดธาตุดิน ก็สามารถ เข้าสู่ธรรมวิถี ได้ เช่น พระสังกิจจะกำหนด แค่ ธาตุดิน คือ เกสา ก็สำเร็จเป็นพระอรหันต์ได้ ดังนั้นขอให้ฝึกไปตามครูสอนกรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ เป็นสมถะ และ วิปัสสนา ตั้งแต่ขั้นแรกแล้ว การเข้าถึง พุทธะ ก็คือการสำเร็จ เป็น พระโสดาบันเบื้องต้น ซึ่งเป็นคุณธรรมของ ผู้ฝึกพระพุทธานุสสติ อยู่แล้ว

    โปรดใคร่ครวญให้ดี ก่อนในคำสั่งสอนของครูอาจารย์ ที่ได้สอนกรรมฐานไว้

    เจริญธรรม / เจริญพร

[ธัมมะวังโส]

ในกรรมฐาน ห้องที่ สอง พระพุทธานุุสสติ คือ พระยุคลธรรมหกประการ

   1.ปัสสัทธิ      ความสงบรำงับ ของ กาย และ จิต
   2.ลหุตา        ความเบา   ของ กาย และ จิต
   3.มุทุตา       ความอ่อนโยน ของ กาย และ จิต
   4.กัญมัญญตา ความพร้อมสรรพ ของ กาย และ จิต 
   5.ปาคุญญตา  ความปราดเปรียว คล่องแคล่ว ของ กาย และ จิต
   6.ชุคคตา     ความมุ่งตรง ของ กาย และ จิต

  ทั้งหกประการนี้ อาศัยซึ่งกัน และ กัน เกิดไปตามลำดับ ดับไปตามลำดับ ถึง พร้อม ทั้ง กาย และ จิต มี นิมิต ปีติ โอภาสเป็นต้นทาง มีความถึงพร้อมซึ่งความตรงต่อ สุข เป็นผล

   

[ธัมมะวังโส]

ในส่วนของพระอภิธรรม มีการกล่าวว่า ไม่ควรเข้าไปกำหนด ยุคลธรรม เพราะเมื่อกำหนด ยุคลธรรม จะเข้าสู่อดีต และ เข้าสู่สภาวะดับ ในปัจจุบัน คือ พระยุคลธรรม สูญหายไป เพราะพระยุคลธรรม อาศัย มหากุศล

 แต่ในทางตรงกันข้ามในแนวทางปฏิบัติ มีการกำหนด เป็นระดับของ สภาวะจิต ไว้ตามลำดับกรรมฐาน ซึ่งสภาวะกำหนด กรรมฐานนั้น อาศัยการกำหนด และ รู้ การกำหนด กรรมฐาน เป็น มหากุศลอยู่แล้ว ดังนั้น ในสภาวะที่ผู้ปฏิบัติ กำหนดได้ในสภาวะ จะให้เกิด สภาวะ คือ รู้แจ้ง คือ วิชชา ญาณอ่อน ๆ ตัดกิเลส 5 ตัว คือ ระงับนิวรณ์ทั้ง 5 ญาณอย่างกลาง สามารถกำหนด นิพพิทา ได้ ญาณขั้นสูง เพิ่มกำลังแก่ วิราคะ ดังนั้นผู้กำหนดศึกษา ภาวนาใน พระยุคลธรรม จึงมีคุณธรรม ขั้นต่ำ คือ พระโสดาปัตติมรรค เมื่อเข้าถึง สุขสมาธิ จึงสำเร็จ เป็นพระโสดาปัตติผล

   รายละเอียดปลีกย่อย ยังมีคำอธิบาย แต่พอเพียงแล้วในที่นี้

   เจริญธรรม / เจริญพร

[ธัมมะวังโส]

โปรดอย่าลืม ว่า การกำหนด ปีติ เป็นคุณธรรม หนึ่ง ใน ขั้นตอน พระอานาปานสติ
พระยุคลธรรม เป็นส่วนหนึ่ง ของการกำหนด จิต คือ จิตตะสังขาร ระงับลง เป็นปัสสัทธิ ก็เป็นขั้นตอนหนึ่งใน พระอานาปานสติ ซึ่งเป็นส่วนที่ พระพุทธเจ้า แนะนำว่า ควรเข้าไปศึกษา สำเหนียก เมื่อหายใจเข้า หายใจออก กำหนดรู้ สำเหนียก ในสภาวะ จิต นี้ การกำหนดได้ ส่งเสริม วิชชา คือ การรู้แจ้ง ถ้าไม่กำหนด ธรรมสภาวะ ก็ไม่มีการรู้แจ้ง ถ้ามีการเข้าไปกำหนด ธรรมสภาวะ จึงจักมีการรู้แจ้ง

   พระพุทธเจ้า สำเร็จธรรม แล้ว พระองค์ ทรงทำความรู้แจ้ง อย่างชัดเจน 7 สัปดาห์ หรือ 49 วัน หลังจาก ตรัสรู้ การตรัสรู้ ก็ธรรมสภาวะปรากฏ บรรลุธรรม 3 ระดับ ของ พระพุทธเจ้า มีปุพเพนิวาสานุสสติญาณ เป็นต้น มีอาสวักขยญาณเป็นที่สุด แต่ถึงกระนั้น พระพุทธเจ้า ก็ยังไม่ปฏิญาณตนว่าเป็นพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงทำกำหนด รู้ธรรมสภาวะเป็นเวลา 49 วันหลังจากตรัสรู้ เมื่อพ้น 49 วัน พระองค์จึงได้ปฏิญาณพระองค์ ว่า เราเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ตรัสรู้ชอบได้ด้วยพระองค์เอง

   ท่านทั้งหลาย อย่าประมาท ในวิชากรรมฐาน อย่าคิดว่าเสียเวลา เมื่อภาวนากรรมฐาน ตามลำดับขั้นตอน แต่จงคิดและตำหนิตนเอง ว่าเสียเวลา ถ้าไม่ปฏิบัตในองค์กรรมฐานใดกรรมฐานหนึ่ง เสียมากกว่า

   ดังนั้นบางท่านอาจจะต้องฝึก พระธรรมปีติ เป็นปี สองปี พระยุคลธรรม เป็นปี สองปี หรือ น้อยวัน น้อยปี ตามบุญวาสนา บารมีที่สั่งสมมาด้วยเช่นกัน

   เจริญธรรม / เจริญพร

 

[nopporn]

 

[KIDSADA]

 

[DANAPOL]

 

[MICRONE]

 

[ธุลีธวัช (chai173)]

                                                                   

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ

[komol]

 

[kobyamkala]

เรื่องราว เริ่ม ลึกซึ้งขึ้น และ เริ่มอ่านไม่ค่อยจะเข้าใจ แล้วคะ คิดว่าคงอ่อนด้านการภาวนา จึงเป็นเหตุไม่ค่อยเข้าใจในหัวข้อนี้เลยคะ

 

[Akira]

 

[kobyamkala]

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ ส่วนนี้ แต่ก็ยังติดตามศึกษา อยู่คะ

ถ้าเป็นไปได้ ขอเสนอให้พระอาจารย์ บรรยายเรื่อง พระยุคลธรรม หก ให้ฟังบ้างคะ

 

[rainmain]

เรื่องราว เริ่ม ลึกซึ้งขึ้น และ เริ่มอ่านไม่ค่อยจะเข้าใจ แล้วคะ คิดว่าคงอ่อนด้านการภาวนา จึงเป็นเหตุไม่ค่อยเข้าใจในหัวข้อนี้เลยคะ

 

 คิดว่า คงฟังอย่างเดียว อ่านอย่างเดียวไม่ได้ เพราะว่า กรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ ต้องมีการปฏิบัติจริง ๆ ครับ

 

[sakol]

อันนี้รู้สึกลึกซึ้ง มาก ครับ

   

[Admax]

สาธุ สาธุ สาธุ เป็นประโยชน์อย่างสูง

ขอนอบน้อมแด่ พระพุทธเจ้า พระธรรม และ พระสงฆ์

กราบเรียนถามพระอาจารย์ เรื่องการกำหนดปิติครับ คือ ผมไม่มีครูสอน ผมอาศัยความหวนระลึกถึงสภาวะธรรมที่เคยเข้าสมาธิ เป็นสมาธิได้ แม้อาจจะเป็นเพียงขณิกสมาธิที่มีความจดจ่อได้นานละเอียดขึ้นกว่าขณิกสมาธิธรรมดาที่เป็นอยู่ในชีวิตประจำวันก็ตาม
- กำหนดสภาพแรก คือ ระลึกเข้าสู่สภาวะที่มีความอิ่มเอมขนลุกซู่บ้าง แล้วก็เกิดสภาพเหมือนวูบหนึ่งมีจิตนิ่งรวมมากขึ้น ผมก็จะกำหนดเข้าสู่สภาวะที่สงบรำงับดับจากอกุศลวิตกบ้าง บางครั้งมันก็เป็นไปของมันเองบ้างเราแค่รู้และแลดูเท่านั้น ซึ่งบ่อยครั้งที่เข้าสู่สภาวะธรรมที่สงบรำงับ จิตนิ่งอยู่แล้ว สักพักจิตมันก็แนบกับอารมณ์ทางใจเห็นความตรึกนึกปรุงแต่งจิตบ้าง เห็นสภาวะลำดับการเกิดขึ้นปรุงแต่งเป็นไปบ้างแต่จิตนั้นเพียงแค่รู้แลดูสภาวะนั้นโดยแยกออกมาไม่เข้าร่วม เห็นขันธ์แยกออกเป็นกองๆแต่อาศัยกันเกิดขึ้นบ้าง ซึ่งหากพุ่งเข้าไปหาสภาวะนั้นมากไปมันก็ดับ หรือ คอยจดจ้องสภาวะนั้นมากไปมันก็ดับ หรือ กลัวมันดับมากไปก็เลยพยายามที่จะดึงสภาพที่แลดูอยู่นั้นอย่างๆห่างๆบ้างก็เผลอไผลไปตามความคิดนั้นเสพย์เสวยอารมณ์เสียเอง หรือ ไม่รุ้สภาวะที่มันเป็นไปบ้าง หวนระลึกถึงสภาวะนั้นไม่ได้บ้าง
- บางครั้งเมื่อกำหนดเข้าสูสภาวะที่วูบ ขนลุกซู่ มันก็ค้างเติ่งอยู่ในสภาวะนั้น จนเกิดสภาวะเสียววูบเหมือนตกจากที่สูง ไม่หาย ต้องเลิกทำสมาธิแล้วลุกขึ้นมาเปลี่ยนอิริยาบถจึงหายจากสภาวะนั้นบ้าง หรือ หายใจแรงและกลั้นหายใจจึงหลุดจากสภาวะนั้นได้บ้าง ซึ่งบ่อยครั้งที่ผ่านสภาวะนี้ไปไม่ได้ มันมีสภาพเหมือนเราหวาดเสียวกลัวสิ่งใดๆจะมาทำให้หลุดจากสมาธิบ้าง แต่ถ้าหลุดจากมันไปได้จิตก็จะสงบ จากได้ยินเสียงลมหายใจตนก็ไม่ได้ยินแม้หายใจแรงตามปกตืก่อนหน้านี้ก็ตาม แล้วสักพักก็มีสภาวะวูบหนึ่งขนลุกเหมือนมีสภาวะที่อบอุ่นมาปกคลุมจิตก็จะสงบรำงับและเบาโล่งสบาย จนเกิดควาทคิดว่าไม่หายใจก็อยู่ได้ เราอยู่ได้โดยไม่อาศัยลมหายใจก็ได้
- บางครั้งแม้บริกรรมพุทโธ หรือ รู้ความคิดใดๆจิตมันก็หน่ายว่าฟุ้งซ่าน ก็จะกำหนดแต่ความว่าง ไม่มีคำบรกรรม พยายามไม่ตรึกนึกใดๆ จับแค่สภาพรู้แลสภาพที่แลดูอยู่เท่านั้น บางครุ้งก็ทำให้แลเห็นความเป็นไปของจิตโดยไม่มีความตรึกนึกเลย และสามารถหวนระลึกได้
1. ผมขอสอบถามพระอาจารย์ว่าที่ผมทำอยู่ประจำนี้เป็นการกำหนด ปิติ สุข เข้าสู่ปัสสัทธิหรือไม่ และ เป็นการกำหนดละจิตสังขาร(สัญญาและเวทนา) เข้าสู่ปฐมณาณหรือไม่ครับ
2. ผมเจริญปฏิบัติมาผิดทางไหมครับ หากผมกำหนดมาผิดทางควรแก้ไขอย่างไร ขอความเมตตาอนุเคราะห์จากพระอาจารย์ช่วยชี้ทางผมด้วยครับ

[SRIYA]

 
 ถึงแม้ดิฉัน จะไม่ค่อย ได้เข้ามาอ่าน ในช่วงหลัง  ก็ยังดีใจ ที่พระอาจารย์ ยังแจกธรรม อยู่ คะ